Από τον Νοέμβριο του 2019 που υπεγράφη το τουρκολιβυκό μνημόνιο κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, η στρατηγική της Ελλάδας εξαντλήθηκε σε συνεχείς διαμαρτυρίες και ενημερώσεις της διεθνούς κοινότητας, πιστεύοντας ότι αυτή η στρατηγική θα οδηγούσε στην αδρανοποίηση του τουρκολιβυκού μνημονίου. Η πραγματικότητα όμως αποδείχθηκε διαφορετική.
Η τουρκική πλευρά απέδειξε ότι το τουρκολιβυκό μνημόνιο ήταν η αρχή μιας αποφασιστικής τουρκικής στρατηγικής, όπως αποδεικνύεται με το πρόσφατο τουρκολιβυκό σύμφωνο, για έρευνες και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στο μαλακό υπογάστριο της Ελλάδας, δηλαδή εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων!
Η Ελλάδα επέλεξε να απαντήσει στο τουρκολιβυκό μνημόνιο προσπαθώντας να καθορίσει την ΑΟΖ με την Αίγυπτο, μια προσπάθεια που ουσιαστικά δεν επέφερε τετελεσμένα γεγονότα διότι η Αίγυπτος επέλεξε τεχνηέντως να αποφύγει την άμεση εμπλοκή της στις ελληνοτουρκικές διαφορές.
Έτσι, επελέγη μεταξύ των δύο χωρών ένας μερικός καθορισμός της ΑΟΖ φθάνοντας μέχρι την Κρήτη και αφήνοντας έξω το Καστελόριζο, δίνοντας έτσι η Ελλάδα λάθος μηνύματα αδυναμίας και υποχώρησης έναντι υφιστάμενων ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην περιοχή.
Και ενώ στην Ελλάδα υπήρξαν διθυραμβικές αναφορές περί ακυρώσεως του τουρκολιβυκού μνημονίου με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία μερικού καθορισμού της ΑΟΖ, η τουρκική πλευρά κατέθετε το τουρκολιβυκό μνημόνιο στον ΟΗΕ, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, μέχρι και σήμερα δεν προέβη σε καμία απολύτως ανακοίνωση ή αναφορά σχετικά με παραβιάσεις κανόνων του διεθνούς δικαίου!
Δυστυχώς, η Ελλάδα συνεχίζει μία μακροχρόνια λανθασμένη εξωτερική πολιτική απέναντι στη γείτονα χώρα, η οποία έχει αποδειχθεί εξαιρετικά επιβλαβής για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Αποφεύγει επισταμένως να αναλάβει πρωτοβουλία καθορισμού της ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία που είναι απολύτως σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο και η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, θα εξουδετέρωνε άμεσα το τουρκολιβυκό μνημόνιο, καταδεικνύοντας έτσι την αδυναμία της απέναντι στην συνεχώς επιδεινούμενες τουρκικές απειλές των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Πολύ δε περισσότερο, η Ελλάδα συνεχίζει να παραβλέπει και την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, σύμφωνα με το οποίο έχει δικαίωμα να επεκτείνει τα θαλάσσια χωρικά της ύδατα από έξι σε δώδεκα ναυτικά μίλια όπως το έπραξε στο Ιόνιο, αλλά αποφεύγει συστηματικά να το πράξει νοτίως της Κρήτης.
Τούτων δοθέντων, λοιπόν, ανακύπτει εύλογα το ερώτημα ποια μπορεί να είναι η ελληνική αντίδραση στην ενεδεχόμενη υλοποίηση του τουρκολιβυκού συμφώνου για έρευνα υδρογονανθράκων στα ελληνικά χωρικά ύδατα από τουρκικά ή και λιβυκά πλωτά μέσα;
*Ο κύριος Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας και απόφοιτος των Σχολών Εθνικής Άμυνας και Εθνικής Ασφάλειας.