Η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας έχει εισβάλλει για τα καλά στις ζωές μας μα και στις προσωπικές μας στιγμές. Κάποιες στιγμές, γίνεται όπλο στα χέρια εκείνων που από τη θέση της όποιας «εξουσίας» τους δίνει η αναγνωρισιμότητα, οι διασυνδέσεις, η πρόσκαιρη φήμη, η θέση, η οικονομική κατάσταση ή το κοινωνικό status, εκμεταλλεύονται κι ασχημονούν σε ανθρώπινες υπάρξεις. Λοιδωρούν, διασύρουν, εξευτελίζουν επαίσχυντα.
«Στάθηδες» υπάρχουν πολλοί, τελικά, εκεί έξω. Δίπλα μας, γύρω μας, στον περίγυρό μας. Κρύβονται και κρυφογελούν με τα «κατορθώματά τους» απευθυνόμενοι στην ανθρωποφαγική μας ροπή θέασης από την όποια «κλειδαρότρυπα».
Στην εποχή της εικόνας, ίσως όλο αυτό ξεκίνησε σαν ερωτικό «παιχνίδισμα» μα κατέληξε σε πραγματική απειλή. Ως τρόπος χειραγώγησης και πειθαναγκασμού του θύματος, είτε πρόκειται για νεαρά κορίτσια κι αγόρια, είτε για εφήβους και φοιτητές-φοιτήτριες, είτε για ενήλικα άτομα. Κάποιοι, έθαψαν στη σιωπή το φόβο και τη ντροπή τους. Άλλοι, ζήτησαν εις μάτην βοήθεια. Κι άλλοι, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, έγιναν αυτόχειρες...
Η δημόσια διαπόμπευση και ο εξευτελισμός αποτελεί δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπινων ψυχών που «εμπιστεύθηκαν» λάθος συντρόφους. Είναι μια μορφή έμφυλης βίας και κακοποίησης κι όποιος το ονοματίζει αλλιώς, ίσως έχει τη φωλίτσα του λίγο ως πολύ... αφοδευμένη.
Είναι κι αυτή μια μορφή «δολοφονίας». Δολοφονία προσωπικότητας για λόγους εκδίκησης ή ακόμη χειρότερα, γιατί κάποιος το «μπορούσε». Γιατί είχε στα χέρια του τις προσωπικές στιγμές παράδοσης στον έρωτα, ενός ανθρώπου που του εμπιστεύθηκε το σώμα, το συναίσθημα, τη σύνδεση.
Σε τι διαφέρουν όλοι αυτοί από τους συζύγους και συντρόφους που σπάνε στο ξύλο, που μαχαιρώνουν, στραγγαλίζουν, πυροβολούν, πετάνε από τα βράχια τις γυναίκες που διεκδικούν το δικαίωμά τους στο «όχι» και την αντίρρηση-αντίδραση;
Σε τι διαφέρει ο κάθε «αναγνωρίσιμος» που χρησιμοποιεί τη θέση ή τις γνωριμίες του για να βάλει ένα γυναικείο κορμί-θερμοφόρα στο κρεββάτι του, από τον πελάτη σε οίκο ανοχής, ή το βιαστή που επιβάλλεται ασκώντας σωματική βία; Με ποιά κριτήρια ανοχής αντιμετωπίζουμε αυτούς που σοδομίζουν κάθε έννοια αυτοσεβασμού και αυτοδιαχείρισης της ανθρώπινης ύπαρξης;
Πως καταφέρνουν και μένουν στο απυρόβλητο επί μακρόν; Γιατί παγώνει η υποκριτική μας κοινωνία μπροστά σε αποκαλύψεις συμβάντων που τελικά, λίγο ως πολύ, όλοι τα γνωρίζουμε;
Για να σταματήσουν όλοι αυτοί οι «Στάθηδες» να αισθάνονται «ανέγγιχτοι» από το νόμο και τις συνέπειες, θα πρέπει να οριστεί ένα θεσμικό πλαίσιο προστασίας. Τα στόματα να ανοίξουν. Κι η ντροπή, αντί να κατακυριεύει τα θύματα, να πέσει και να «παγώσει» αυτό το άθλιο «σύμπαν» των κρετίνων...
Πίσω από τα πλουμιστά μας κουρτινάκια στα παραθύρια της ζωής, κρυφοκοιτάμε (χωρίς να αντιδρούμε) το γείτονα που ξυλοφορτώνει τη γυναίκα και τα παιδιά του, το διευθυντή που χαιδολογά δήθεν τάχα μου «πατρικά» την ασκούμενη υπάλληλο, τον παππούλη που όλο και λιγουρεύεται τα ανήλικα, το θείο και το συγγενή που ασελγεί στα πιο αδύναμα παιδάκια της οικογένειας, τον ελληναρά που τσαμπουκαλεύεται με την παραμικρή αφορμή, το «συνεργάτη» που μαζί με την πρόταση δουλειάς προσφέρει ανέλιξη για... «παρασχεθείσες υπηρεσίες».
Συνένοχοι είμαστε και συμμέτοχοι. Σε αυτό το σύμπαν που ξέρει, αλλά μονίμως «παγώνει» τάχα μου, μόλις γίνουν οι αποκαλύψεις...