Η δημόσια εξουσία στις σύγχρονες δημοκρατίες πηγάζει από το λαό και για το λαό και μπορεί να δίδεται κατόπιν της νόμιμης και προβλεπόμενης εκ του Συντάγματος και των Νόμων διαδικασίας, σε όποιον πολίτη βρεθεί στην καθορισμένη εκ του πολιτεύματος και της οργανωτικής δομής του κράτους, αντίστοιχη θέση.
Στην Ελλάδα είναι εμφανές και αποδεδειγμένο από δεκαετίες ότι έχουμε πρόβλημα ύπαρξης, αποδοχής και λειτουργίας των θεσμών.
Η αποστέρηση της αστικής ολοκλήρωσης από τη Χώρα μας έχει αφήσει βαθειά σημάδια ακόμα και διακόσια χρόνια μετά την απελευθέρωση.
Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να λειτουργούμε θεσμικά. Η συντηρητική παράταξη θεωρούσε πάντα ότι το κράτος είναι δικό της και πράγματι έτσι λειτουργούσε και λειτουργεί μέχρι σήμερα. Η ευρύτερη ΄”προοδευτική” παράταξη στην προσπάθειά της να μιμηθεί την άλλη πλευρά, ”στεναχωριέται” όταν δεν τα καταφέρνει.
Ας ξεκινήσουμε από το (πολιτικό) νηπιαγωγείο της Αστικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Με βάση τη σχετική παραδοχή της ”διάκρισης των εξουσιών” (Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική), το Σύνταγμα προσδιορίζει τα όρια της ανεξαρτησίας και της συνεργασίας μεταξύ των πυλώνων του Πολιτεύματος, χωρίς να αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
Αυτά στις Αστικές Δημοκρατίες όπου τα όρια και οι ρόλοι των τριών εξουσιών είναι ξεκάθαρα και η συνεργασία μεταξύ τους είναι καθαρά θεσμική. Στις ανατολίτικες κοτζαμπάσικες (περίπου) Δημοκρατίες, όλα αυτά είναι σχετικά.
Ένας Υπουργός λειτουργεί ως μικρός ”απόλυτος άρχων” που μπορεί, εκτός από την διοικητική κατεύθυνση στους φορείς που εποπτεύει, να παρεμβαίνει σε άλλους φορείς, στη Δικαιοσύνη και όπου αλλού νομίζει ότι μπορεί να πετύχει τους στόχους του (πολιτικούς- οικονομικούς – πελατειακούς κλπ).
Αυτή η κυρίαρχη αντίληψη ότι ”εμείς είμαστε το Κράτος” έχει δημιουργήσει και τα μεγαλύτερα προβλήματα στη λειτουργία της Δημοκρατίας μας, γι αυτό σε καμία περίοδο της νεότερης ιστορίας δεν είμαστε ”λευκοί” από σκάνδαλα, πελατειακές σχέσεις, διαπλοκή, διαφθορά, παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη και εξωθεσμικές παρεμβάσεις των lobbies και των οικονομικών παραγόντων.
Αυτός ο ζόφος των σκανδάλων και των εξωθεσμικών παρεμβάσεων που συντηρεί και διαιωνίζει το πολιτικό σύστημα, αποτελεί την μεγάλη πληγή και τον ανασταλτικό παράγοντα στο να γίνουμε μια κανονική Δημοκρατία.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η διαφύλαξη των θεσμών της γνήσιας Δημοκρατίας είναι το μείζων, ειδικά σήμερα που ακραίες ιδεολογίες και συμπεριφορές υποσκάπτουν το Πολίτευμα.
Γι΄ αυτό η ευθύνη των Δημοκρατικών δυνάμεων- παρατάξεων είναι τεράστια και οι καλές προθέσεις δεν αρκούν όταν πρόκειται για τη διαχείριση δημόσιας εξουσίας, ούτε βεβαίως αυτή η πολλάκις χρησιμοποιηθείσα ΄΄αναγνώριση της πολιτικής ευθύνης΄΄. Η πολιτική ευθύνη είναι κάτι που ένας πολιτικός όταν την αναλαμβάνει, απλά πάει σπίτι του.
Ας το πούμε όσο πιο δυνατά γίνεται.
Οι δυνάμεις που πιστεύουν στην πρόοδο, στην Δημοκρατία και στηρίζονται στην κοινωνία, όποτε πήγαν να μπλέξουν με υπόγειες διαδρομές, ίντριγκες, παρακράτος, διαπλοκές κλπ, έχασαν.
Όσοι δεν τα έχουν αυτά ξεκάθαρα στο μυαλό τους, στη δράση τους, στην πολιτική τους πρακτική δεν ανήκουν στις παραπάνω δυνάμεις.
Η Χώρα έχει ανάγκη από πραγματικά προοδευτικούς πολιτικούς που πιστεύουν στη σύγχρονη Δημοκρατία και που μπορούν να αντιπαρατάξουν απέναντι στο παλιό, στο σάπιο και πολυεπίπεδα εξαρτώμενο πολιτικό σύστημα, την καθαρότητα, την αξιοσύνη και την διαχρονικά ακηδεμόνευτη κοινωνική, εργασιακή, επιστημονική και πολιτική παρουσία.
Απέναντι στη λογική της κατάληψης του Κράτους, η Προοδευτική Παράταξη πρέπει να απαντά (ΠΑΝΤΟΤΕ) με περισσότερη Δημοκρατία, με διαφάνεια και αξιοκρατία και οι Προοδευτικοί Πολίτες (και κυρίως οι Πολιτικοί) να πασχίζουν για το κοινό καλό και όχι για το ίδιον όφελος.
Αυτό ( θα πρέπει να) είναι σε κάθε περίπτωση το συγκριτικό πλεονέκτημα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πράξεις και η στάση ζωής μας είναι τα στοιχεία που προσδιορίζουν την ύπαρξή μας κι όχι η αυτοαναγόρευσή μας και ο αυτοπροσδιορισμός μας ως ”Προοδευτικού”.