Οι Tindersticks σχηματίστηκαν στο Νότιγχαμ της Αγγλίας το 1991 και ίσως να ήταν...προφητικό για τη σχέση που θα διαμόρφωναν με το κοινό της χώρας μας το ότι ο τραγουδιστής και ηγετική φυσιογνωμία τους Stuart Staples τους έδωσε το λίγο παράξενο όνομα τους εξαιτίας ενός κουτιού γερμανικών σπίρτων που είχε βρει σε μιαν ελληνική παραλία! Αρχικά ένα σεξτέτο που με τον πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο ήχο τους - τραγούδια αργού ή μεσαίου τέμπο επενδεδυμένα με υποβλητικά έγχορδα και ερμηνευμένα από την βαθιά, αισθαντική φωνή του Staples - με τα δύο πρώτα ομότιτλα albums τους (’93 και ’95 αντίστοιχα) και με το τρίτο, το «Curtains» του ’97, καθιερώθηκαν ως μια από τις πλέον ξεχωριστές περιπτώσεις του βρετανικού rock της δεκαετίας του ’90. Σχεδόν εξαρχής επίσης έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς στην Ελλάδα στην οποία έχουν εμφανιστεί αρκετές φορές αναπτύσσοντας μια πολύ θερμή και σχεδόν προσωπική σχέση με το κοινό της.
Οι Tindersticks είναι από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που συνέχισαν με συνέπεια τον δρόμο που είχαν χαράξει από την αρχή παρά τις αναπόφευκτες αλλαγές τις οποίες επιφέρει το πέρασμα του χρόνου. Η μόνιμη παρουσία των εγχόρδων στα τραγούδια τους μπορεί να σταμάτησε μετά από κάποια στιγμή αλλά παρέμεινε ο υποβλητικός ήχος ενώ το ενδιαφέρον τους για τις ενορχηστρώσεις και συνολικά τον οργανικό ήχο φαίνεται και από το γεγονός ότι είναι από τα ελάχιστα γκρουπ που, εκτός από τους έντεκα μέχρι τώρα δίσκους τους με τραγούδια, έχουν γράψει την μουσική και για επτά ταινίες!
Τα instrumental κατά το μεγαλύτερο ποσοστό soundtracks τους είναι σχεδόν μια δεύτερη, παράλληλη μεν με την πρώτη αλλά και ανεξάρτητη, διαδρομή για αυτούς. Αν αυτό δεν ήταν αρκετό ο Stuart Staples από το ’05 ξεκίνησε και μια προσωπική διαδρομή με τέσσερις μέχρι στιγμής δίσκους με τραγούδια αλλά και με ακόμα περισσότερα soundtracks (ανάμεσα τους και για δύο ταινίες της Γαλλίδας σκηνοθέτριας Κλερ Ντενί ενώ είχαν προηγηθεί άλλα δύο των Tindersticks για ισάριθμες ταινίες της ιδίας). Βέβαια εκτός από τον Staples έχουν πλέον παραμείνει από την ιδρυτική σύνθεση μόνον ο κιθαρίστας David Boulter και ο κιθαρίστας Neil Fraser που συμπληρώνονται από άλλους δύο μουσικούς στο μπάσο και τα ντραμς οι οποίοι ήδη απαριθμούν ουκ ολίγα χρόνια στην μπάντα. Κουιντέτο λοιπόν πια αλλά, όπως έδειξε ο τελευταίος δίσκος τους που κυκλοφόρησε το ’16 και η εμφάνιση τους στην Στέγη Ιδρύματος Ωνάση με αφορμή αυτόν, το αρχικό πνεύμα τους βρίσκεται εκεί και μάλιστα ισχυρότερο από ποτέ.
Οι Tindersticks θα πραγματοποιήσουν μιαν εμφάνιση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού το Σάββατο 13 Ιουλίου. Με την ευκαιρία αυτή συνομίλησα με τον Stuart Staples – που τον Νοέμβριο θα συμπληρώσει αισίως τα πενήντα τέσσερα - για μια διαδρομή σχεδόν μίας τριακονταετίας πλέον της οποίας ο επόμενος σταθμός θα είναι η όντως διαφορετική από τις τόσες άλλες καλοκαιρινές εν λόγω συναυλία.
Θα υπάρξουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα σε αυτή την συναυλία και την προηγούμενη σας στην Ελλάδα;
Οχι, εξακολουθούμε να είμαστε η ίδια μπάντα, οι ίδιοι πέντε άνθρωποι που κάνουμε και παίζουμε μουσική εδώ και πολλά χρόνια. Αρκετά διαφορετικό θα είναι μόνο το ρεπερτόριο, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το ελληνικό κοινό αγαπάει περισσότερο τα παλαιότερα τραγούδια μας και έτσι το μεγαλύτερο τμήμα της συναυλίας θα αποτελείται από αυτά.
Εχει σημασία για εσάς το ότι η συναυλία θα πραγματοποιηθεί στο Ηρώδειο, το γεγονός αυτό την διαφοροποιεί από άλλες εμφανίσεις, συνολικά αλλά και στην Ελλάδα;
Σαφώς και έχει μεγάλη σημασία, απόδειξη ότι εξαιτίας της αλλάξαμε το πρόγραμμα μας για το εφετινό καλοκαίρι και, αντί να αρχίσουμε την ηχογράφηση του νέου album μας όπως είχαμε σκοπό, ξεκινήσαμε μια σύντομη περιοδεία κατάληξη της οποίας θα είναι αυτή η εμφάνιση. Η Ιστορία του χώρου αυτού, το βάρος και η ακτινοβολία του, το γεγονός ότι βρίσκεται κάτω από την Ακρόπολη, δεν θα μπορούσε παρά να κάνει την συναυλία διαφορετική από τις υπόλοιπες. Για να είμαστε όμως απόλυτα ειλικρινείς αυτό που κυρίως την καθιστά ξεχωριστή και επίσης μας χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι για εσάς τους ίδιους τους Έλληνες, τους κατοίκους της Αθήνας, το Ηρώδειο.
Τα λιγότερα μέλη σε σχέση με το παρελθόν δεν κάνουν «φτωχότερο» τον ήχο;
Η εξέλιξη είναι κάτι φυσιολογικό και αναπόφευκτο, όχι μόνο προσαρμόζεσαι σε αυτήν αλλά εμείς την επιθυμούμε κιόλας. Από την άλλη είναι τόσο καλή η επικοινωνία που έχουμε μεταξύ μας όταν παίζουμε, τόσο σαν μουσικοί όσο και ως άνθρωποι, ώστε πραγματικά οι πέντε μας είμαστε πλήρως επαρκείς τόσο στο στούντιο όσο και στη σκηνή. Επίσης όταν κάποιοι άνθρωποι έχουν διαμορφώσει επί τόσα χρόνια ένα κοινό δημιουργικό σύμπαν είναι πολύ δύσκολο να εισέλθουν άλλοι σε αυτό. Το δοκιμάσαμε μερικές φορές και, παρόλες τις καλές προθέσεις αμφοτέρων των πλευρών, δεν λειτούργησε.
Ποιο είναι το κίνητρο αλήθεια για να συνεχίζετε επί τόσα χρόνια;
Το κίνητρο είναι ακριβώς ότι όλοι μας ακόμα αισθανόμαστε και είμαστε το ίδιο δημιουργικοί, υπάρχει δημιουργικός χώρος για καθένα μας στην μπάντα. Αυτό είναι εν κατακλείδι το σημαντικότερο για εμάς και όχι το να έρθουμε στην Ελλάδα για να παίξουμε ένα σετ «greatest hits» έστω και στο Ηρώδειο, όσο ευχάριστο και όμορφο φυσικά και αν είναι το τελευταίο. (γέλια)
Και όσον αφορά όχι στα κίνητρα ούτε καν στις εμπνεύσεις αλλά στις γενεσιουργούς αιτίες των τραγουδιών σου; Παραμένουν ίδιες με το ξεκίνημα;
Από τη μια είσαι ο ίδιος άνθρωπος σε όλη την διάρκεια της ζωής σου οπότε τα ίδια πράγματα θα σε απασχολούν και θα σε προβληματίζουν πάντα. Από την άλλη όμως δεν μπορείς και να μην προχωράς και να εξελίσσεσαι στο πέρασμα του χρόνου και εξέλιξη σημαίνει αλλαγή. Ακούω τα τραγούδια που έγραψα όταν ήμουν είκοσι πέντε ετών και τα ηχογραφήσαμε τότε, καταλαβαίνω γιατί τα έγραψα, εξακολουθώ να ταυτίζομαι με τα νοήματα, ακόμα και με τα συναισθήματα τους αλλά...υπάρχει τόση πολλή ένταση σε αυτά ώστε μερικές φορές σχεδόν με φοβίζει. Αν συνεχίζαμε να κάνουμε μουσική αλλά και να ζούμε με την ίδια ένταση ίσως και να μην υπήρχαμε σήμερα! (γέλια) Οταν είσαι νέος βλέπεις τα πάντα σε μεγέθυνση, η χαρά είναι υπερβολική χαρά και, ακόμα πιο πολύ, η λύπη υπερβολική λύπη, η θεώρηση σου της ζωής είναι συνεχώς υπέρμετρα δραματική. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις, η ίδια η ζωή στο διδάσκει, να ελέγχεις τα συναισθήματα με την λογική, να αντιμετωπίζεις τα πράγματα πιο φιλοσοφικά, να εστιάζεις σε όσα έχουν αληθινά σημασία για εσένα και απλά να δέχεσαι τα υπόλοιπα, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Η προσωπική διαδρομή σου είναι εντελώς ανεξάρτητη από αυτή των Tindersticks ή απλά διαφορετικές εκφάνσεις του ιδίου πράγματος;
Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά πράγματα αφού αφορούν στον ίδιο άνθρωπο, πηγάζουν από την ίδια ψυχοσύνθεση και προσωπικότητα. Το σημαντικό για εμένα και αυτό που με κάνει να έχω ανάγκη αμφότερα είναι ότι το ένα τροφοδοτεί το άλλο, λειτουργούν εντελώς συμπληρωματικά. Οταν εργαζόμαστε με την μπάντα μου προκύπτουν δημιουργικές ιδέες που θέλω να τις εκφράσω προσωπικά και τα προσωπικά projects μου προκαλούν την επιθυμία να κάνω και πάλι μουσική με το γκρουπ και ανυπομονώ να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί σε ένα στούντιο με τα όργανα μας! Είναι δύο πλευρές της ίδιας ανάγκης για δημιουργικότητα που κάθε μία ενισχύει την άλλη και μαζί αυξάνουν το σύνολο. Οπως ακριβώς συμβαίνει και με την συνεργασία μου με την Κλερ Ντενί που όταν ολοκληρώνουμε μια ταινία αυτό το οποίο κυρίως μας μένει είναι η επιθυμία να προχωρήσουμε στην επόμενη!
Ομως τα κρατάς διακριτά, δεν παίζετε αποσπάσματα από τους προσωπικούς δίσκους σου στις συναυλίες των Tindersticks, έτσι δεν είναι;
Το έχουμε κάνει αλλά ομολογουμένως ελάχιστες φορές. Δεν υπάρχει και λόγος, έχουμε πια τόσο πολύ υλικό για να παίξουμε με την μπάντα. Ακόμα και στα παλαιότερα τραγούδια που σε ένα βαθμό μας κουράζουν πλέον, ίσως και να τα βαριόμαστε λίγο, είναι τόσο καλή η μεταξύ μας επικοινωνία ώστε όταν αρχίζουμε να τα προβάρουμε ξανά για μια ζωντανή εμφάνιση όπως αυτή στο Ηρώδειο ξαναβρίσκουμε το κέφι για να τα παίξουμε, τόσο που ίσως και να τα επανανοηματοδοτούμε με βάση τις σημερινές συνθήκες.
Τι να περιμένει λοιπόν το ελληνικό οίνο, ειδικά όσοι και όσες έχουν παρακολουθήσει και άλλες συναυλίες σας στο παρελθόν, από αυτήν στο Ηρώδειο;
Μια συναυλία με τα τραγούδια μας που ξέρουν και αγαπούν παιγμένα όσο καλύτερα μπορούμε. Περισσότερο και από αυτό όμως ο ανοιχτός χώρος, το καλοκαίρι και ο ουρανός από πάνω, ελπίζω και πιστεύω ότι θα βοηθήσουν στο να πραγματοποιηθεί αυτό που για εμένα είναι ο ιδανικός αντικειμενικός σκοπός κάθε συναυλίας. Το να καταργηθούν κατά το δυνατόν τα όρια ανάμεσα σε αυτούς οι οποίοι είναι στη σκηνή και το κοινό, να επικοινωνήσουν, ακόμα και να ενωθούν διαμέσου της μουσικής...
Είναι αυτή ακριβώς η θεώρηση σε συνδυασμό με το πόσο σημαντικό είναι για αυτούς το να παραμένουν δημιουργικοί, τόσο προσωπικά όσο και συνολικά, που καθιστούν τους Tindersticks όχι κάποιους ακόμα ευπρόσδεκτους «βετεράνους» αλλά καίρια επίκαιρους, αν όχι και απαραίτητους...