Όταν ο Στρατηγός Ντε Γκωλ, ενάντια στο ρεύμα που η εποχή του πρέσβευε, μιλούσε για μια Ευρώπη των εθνών ίσως και να σήκωνε κάποια φρύδια, φρύδια επηρεασμένα από τους παιάνες της νίκης των Συμμάχων αλλά και από τα συντρίμμια του κατεδαφισμένου Βερολίνου . Η σπάνια αυτή πολιτική προσωπικότητα φοβόταν μήπως η ενωμένη Ευρώπη αν δεν αποτύχει , καταλήξει ο Δούρειος Ίππος για την επικράτηση της Γερμανίας και την επιβολή μιας νέας Γερμανικής ηγεμονίας. Εβδομήντα χρόνια μετά, οι ενδοιασμοί αυτοί (ξανά) αποδεικνύονται βάσιμοι.
Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όλα αυτά τα χρόνια είχε τις καλές και τις κακές στιγμές της. Κάποιοι την λοιδορούν ενώ υπάρχουν και άλλοι που την θεοποιούν στα πλαίσια της απομάκρυνσης από την παντοδυναμία του έθνους-κράτους. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Η Γερμανία, ωστόσο, αναμένεται να δώσει ακόμη μία μάχη για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Ο οικονομικός εθνικισμός από τον οποίο διακατέχεται δύσκολα θα τιθασευτεί καθώς, όπως ακριβώς στο παρελθόν ο «ζωτικός χώρος» ( lebensraum) γοήτευε τους Γερμανούς όλων των τάξεων κατά την διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, έτσι και τώρα βλέπουμε μια ομοφωνία στην αντίθεση στήριξης του «Νότου».
Διαβάστε επίσης: Η Ευρωζώνη, η Γερμανία και η πανδημία: καιρός για μια αξιολόγηση
Τώρα βέβαια δεν μιλάμε για ελλείμματα, για δάνεια, για «τεμπέληδες νότιους» που αντί να δουλεύουν απολαμβάνουν τον μεσημεριανό τους ύπνο. Τώρα οι ενοχές είναι στο αντίθετο στρατόπεδο. Δύσκολα οι Γερμανοί δεν θα χάσουν την μάχη στο επίπεδο της ηθικής και του δικαίου. Δύσκολα επίσης θα καταλάβουν ότι οι εμμονές τους αυτές τους στερούν την ηγεμονία που διακαώς επιθυμούν και τους περιορίζουν σε μια δύναμη status quo , κάτι που σε εποχές μεγάλων αναδιατάξεων μόνο θετική αποτίμηση δεν προσφέρει. Ο θάνατος που αιωρείται πάνω από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όμως, θα είναι αυτός που θα γύρει την πλάστιγγα.
Το ευρωομόλογο θα κυκλοφορήσει και η αμοιβαιοποίηση του νέου χρέους θα σημάνει μια νέα αρχή στην Ευρώπη. Κοσμοϊστορικά γεγονότα όπως η πανδημία του Κορονοϊού προσφέρονται για τεκτονικές αλλαγές και δεν θεωρώ ότι το τέλος της ΕΕ είναι πιο κοντά από την σφυρηλάτηση μιας πιο ευρωπαϊκής Ευρώπης.
Η Ελλάδα πορεύεται με μια παρηγοριά σ όλα αυτά. Μετά από δεκαετίες, η χώρα δείχνει αξιόπιστη διακυβέρνηση και η εικόνα της στο εξωτερικό ανακτάται. Ο ρεαλισμός προτάσσει μια Ευρώπη δυνατών συμμαχιών δυνατών εθνών – κρατών. Ακόμη και οι Γερμανοί θα καταλάβουν ότι η όποια οικονομική επιβίωση θα επιτευχθεί πρωτίστως με γεωπολιτικούς όρους. Για όλους όμως.