Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Σε χρόνο μηδέν διαδόθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη κι όσοι δεν το άκουσαν από πρώτο χέρι το πληροφορήθηκαν από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που στα δυσάρεστα, τα προσβλητικά και τα φάουλ ουδείς τα ανταγωνίζεται. Ώστε ήταν γεγονός, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία…
Το γνώριζαν πως ασθενούσε από καιρό, πως ήταν σε καταστολή, πως τελευταία, είχε χάσει τας φρένας κι έβαζε τετάρτη στον ανήφορο, αλλά το οριστικό, το αμετάκλητο ξάφνιασε και γέμισε θλίψη το Πανελλήνιο.
Ο Πολιτισμός, μετά από άνιση μάχη με την άγνοια, την υστερία, την προκατάληψη, την καμαρίλα, παρέδωσε το πνεύμα. Αντιστάθηκε με πείσμα, πάλεψε αλλά οι εχθροί του ήταν πολύ πονηροί. Τελευταία, σαν να το πήρε απόφαση και δεν αντιδρούσε. Μια παθητικότητα, μια αδιαφορία ανεξήγητη βάραινε το πνεύμα του και αφέθηκε στη μοίρα του. Η αλήθεια είναι πως προσπάθησαν να τον κρατήσουν ζωντανό έστω και ως ομοίωμα, του χορηγήθηκαν φάρμακα,- αντιλυσσικά, ψυχότροπα, αντιβιώσεις – ενδοφλέβια και ενδομυϊκά, όμως τίποτε δεν απέδωσε. Ο οργανισμός του ήταν τόσο εξασθενημένος από τις βδέλλες και τις αφαιμάξεις, ώστε δεν άντεξε. Έτσι, ξημερώματα Παρασκευής μια λιτή ανακοίνωση από τους οικείους του, επιβεβαίωσε το τραγικό συμβάν.
Τον αγαπημένο μας Πολιτισμό θανόντα χθες ύστερα από μακροχρόνια ασθένεια, κηδεύουμε αύριο. Παράκληση, αντί στεφάνων να διοργανωθούν θεατρικά δρώμενα σε όλους τους δήμους και τις κοινότητες της Επικράτειας ως ένδειξη τιμής.
(Και από κάτω) : Οι χήρες, τα τέκνα, τα βαφτιστήρια, οι ξαδέρφες, οι θεραπαινίδες, οι σύμβουλοι και σύμπαν το κονκλάβιο.
Και αμ’ έπος αμ’ έργο, μια τεράστια λαοθάλασσα κατέκλυσε αυθόρμητα τες πλατείες και τες οδούς, εκφράζοντας την οδύνη και τη συντριβή για τη μεγάλη απώλεια. Επί κεφαλής της πομπής των Παναθηναίων τέθηκαν οι μοιρολογήτρες με τις στριγκές φωνές για να δώσουν τον τόνο στο θρήνο, ίδιες με τις γριές στον Ζορμπά του Κακογιάννη μετά τον θάνατο της Μαντάμ Ορτάνς πριν αρχίσουν το πλιάτσικο. Ακολουθούσαν τα κοράκια με το φέρετρο στους ώμους και έπονταν οι… λοιποί συγγενείς με τις πλερέζες, οι συνάδελφοι απ’ το στρατό, οι είδα φως και μπήκα, οι θαμώνες απ’ τα γειτονικά καφέ, η μπάντα με τα τουμπερλέκια και τις χαβάγιες, και από μακριά κι αγαπημένοι, όλοι εκείνοι που δεν έκρυβαν τη χαρά τους για το μπάχαλο, την ανομία, και το νέφος της μπουρδολογίας που σκέπασε κάθε σοβαρό αντίλογο.
Κι όταν η πομπή έφτασε στον Άγνωστο, μια μυριόστομη κραυγή όμοια με βουή ανέμου ξεχύθηκε απ’ τα χιλιάδες στόματα κι έκανε τους τουρίστες να γονατίσουν ευλαβικά μπρος τον θρήνο των πολλών.
Ωιμέ, Αλί και Τρισαλί… (είπαν και πολλά άλλα)
Ύστερα, αφού έκαναν το πρέπον κατά το έθιμο, έσφιξαν δειλά τα χέρια, είπαν δυο λόγια συμπαράστασης, (να ζήσουμε να τον θυμόμαστε!), άφησαν δυο φιλιά στον αέρα και κατηφόρισαν ανακουφισμένοι για τη γνωστή πατισερί που τους φιλοξενούσε στη διάρκεια της ανταρσίας τους για τον καφέ της παρηγοριάς με το κονιάκ και την ελίτσα.
Στον Άγνωστο απόμειναν τα περιστέρια να τσιμπολογάνε τα ψίχουλα της πομπής κι όσοι ρομαντικοί ονειρεύονται άλλες εποχές, τότε που όλα έδειχναν πως μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Ο Πολιτισμός παρέδωσε το πνεύμα... οι μοιρολογήτρες με τις στριγκές φωνές ίδιες με τις γριές στον Ζορμπά του Κακογιάννη μετά τον θάνατο της Μαντάμ Ορτάνς πριν αρχίσουν το πλιάτσικο