Η τελετή έναρξης με τα χαρακτηριστικά που ανέδειξε, προκάλεσε μεγάλες αντιθέσεις, αλλά και την αποξένωση της κοινής γνώμης από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Δεν θα επαναλάβουμε εδώ τις αιτιάσεις για το περιεχόμενο, αλλά θα σχολιάσουμε την προπαγανδιστική της υφή. Η στράτευση της διοργάνωσης στις αρχές της ”συμπερίληψης”, και στην ιδεολογία του ”ουράνιου τόξου” και της ρευστότητας του φύλου παραπέμπει στον τρόπο που ολοκληρωτικά καθεστώτα άλλοτε χρησιμοποιούσαν τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα για να εκπέμψουν το μήνυμά τους για τον ”Νέον Άνθρωπο”. Αυτό διαφάνηκε όχι μόνον στην τελετή έναρξης, αλλά αποτέλεσε μόνιμο χαρακτηριστικό των Αγώνων καθ’ όλη την διάρκεια της διοργάνωσης.
Σαφώς, υπάρχει ένα πολιτικό υπόβαθρο εδώ, που δεν αφορά μόνον τις γενικές προθέσεις ενός ιδεολογικού στρατοπέδου (ναι, έτσι βλέπει τον εαυτό του, σαν στρατόπεδο). Ο κόσμος που περιστρέφεται γύρω από την ΔΟΕ, τους χορηγούς, τους μάνατζερς και τους καλλιτέχνες που εμπλέκονται σε αθλητικά γεγονότα των δοσμένων διαστάσεων και του οικονομικού αντικτύπου, θα χρησιμοποιήσουν αυτήν την Ολυμπιάδα για να παρέμβουν πολιτικά. Το ίδιο θα κάνει και ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος παρά το γεγονός ότι οι αντιδράσεις για την τελετή έναρξης διαπέρασαν οριζόντια όλο το φάσμα των ιδεολογικών τοποθετήσεων, εκείνος έσπευσε να τη υπερασπιστεί δηλώνοντας ευθαρσώς στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ότι ”αυτή είναι η Γαλλία”.
Πίσω απ’ όλα αυτά υποκρύπτεται ένας ορισμένος ρεβανσισμός: για τα υψηλά ποσοστά του δεξιού λαϊκιστικού ρεύματος στις ευρωεκλογές· για την περιπέτεια της διπλής εκλογικής αναμέτρησης στην Γαλλία, όπου παρά το ότι δεν εξελέγη στην πρωθυπουργία το Κόμμα της Λεπέν στερέωσε την θέση της ως 1 κόμμα της Γαλλίας, μάλιστα συμπαγές, με σαφή κοινωνική επιρροή· για την ισχυροποίηση του Τραμπ έπειτα από την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, ενόψει των αμερικανικών προεδρικών εκλογών του Ιουλίου.
Αυτή ακριβώς η επιλογή από την πλευρά του κατεστημένου θα γυρίσει μπούμερανκ: ο αθλητισμός, έστω και ακραία εμπορευματοποιημένος, είναι από τα τελευταία προπύργια του ”κοινού τρόπου” μιας κοινωνίας –γι’ αυτό εξ άλλου έχει και τόσο σημαντικές γεωπολιτικές ή άλλες συμπαραδηλώσεις. Το να καταργείται το νόημα του ”κοινού τρόπου” μ’ ένα επί της ουσίας πραξικόπημα από την πλευρά του κατεστημένου, δημιουργεί την αναπόφευκτη αντανακλαστική κίνηση. Επί του προκειμένου βαθαίνει αντί να θεραπεύει το πολιτιστικό ρήγμα μέσα στις κοινωνίες της Ευρώπης και των ΗΠΑ, και συνεπακόλουθα καταλήγει να ενισχύει όχι μόνον τις δυνάμεις της λαϊκιστικής δεξιάς, αλλά και την προπαγάνδα των Ευρασιανικών δυνάμεων που περιστρέφεται γύρω από την ρητορική της παρηκμασμένης Δύσης.
Καθόλου τυχαία, εξ άλλου, Πούτιν και Ερντογάν επενέβησαν για το ζήτημα της τελετής έναρξης, ο κάθε ένας απευθυνόμενος στο δικό του κοινό εντός της Ευρώπης: ο ένας γιατί επιθυμεί να χειραγωγήσει το πολιτιστικό ρήγμα ανάμεσα στις ιθύνουσες και τις λαϊκές τάξεις προς εξυπηρέτηση των ρωσικών γεωπολιτικών συμφερόντος, ο άλλος για να ενισχύσει το αίσθημα απαξίας που αισθάνονται οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Ευρώπης για την ίδια.
Η Ευρώπη και η ΗΠΑ θα πληρώσουν αυτό το πραξικόπημα που πραγματοποίησε ο ολοκληρωτισμός του ”ουράνιου τόξου” στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, ακριβώς διότι με τον εξτρεμισμό της πράξη αυτή επιταχύνει την πολιτισμική και κατ’ επέκτασιν κοινωνική ενδόρρηξη της Δύσης. Πράγματι, οι αντίπαλοι της δεν θα μπορούσαν να φανταστούν καλύτερο δώρο.