Ως απλοί θεατές, γνωρίζουμε ότι η προπόνηση και ο ανταγωνισμός στους Ολυμπιακούς Αγώνες πιθανώς δημιουργεί στους αθλητές παγκόσμιας κλάσης περισσότερα σωματικά υγρά. Σίγουρα ιδρώτα, ενίοτε και δάκρυα - χαράς ή λύπης.
Ωστόσο, σύμφωνα με ορισμένους από τους αθλητές της κολύμβησης και του υγρού στίβου εν γένει προκύπτει και η φυσική ανάγκη. Τι κάνουν, λοιπόν, σε μια τέτοια περίπτωση; Αυτό που (δεν θέλουμε να) φανταζόμαστε.
Η Λίλι Κινγκ, τρεις φορές Ολυμπιονίκης με τις ΗΠΑ, είπε στη Wall Street Journal: «Μάλλον έχω ουρήσει σε κάθε πισίνα που έχω κολυμπήσει, έτσι πάει».
Ενας άλλος αθλητής, ο Ζακ Χάρτινγκ, ο οποίος αγωνίστηκε για τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο έκανε την ανάγκη του στο...μαγιό του για πρώτη φορά στο πολιτειακό πρωτάθλημα γυμνασίου της Αλαμπάμα. «Κάθε φορά που πήγαινα σε μια πισίνα μετά από αυτό, θεωρούσα αυτονόητο ότι θα το κάνω».
Γιατί η κολύμβηση κάνει τους ανθρώπους να έχουν ανάγκη να ουρήσουν
Σύμφωνα με το US Masters Swimming, οι περισσότεροι κολυμβητές ανοιχτής θάλασσας ουρούν στο νερό αρκετά συχνά.
«Για τους περισσότερους κολυμβητές ανοιχτών υδάτων, η ούρηση είναι αναπόσπαστο μέρος κάθε κολύμβησης -ενίοτε πολλές φορές. Για όλους τους κολυμβητές, υπάρχει ένας πιθανός λόγος για τον οποίο μπορεί να χρειαστεί να ουρήσουν περισσότερο ενώ είστε στο νερό και ονομάζεται ″διούρηση εμβύθισης″. Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που το σώμα βυθίζεται σε νερό και συμβαίνει επειδή το κρύο νερό και η βύθιση προκαλούν περιορισμό των αιμοσφαιρίων στα άκρα, δημιουργώντας μας την ανάγκη να ουρήσουμε».
Το US Masters Swimming προσθέτει: «Μπορεί να παρατηρήσετε ότι αισθάνεστε πιο διψασμένοι μετά από κολύμβηση σε ανοιχτή θάλασσα από ό,τι μετά από κολύμβηση στην πισίνα, και αυτό θα μπορούσε εν μέρει να σχετίζεται με τη διούρηση κατά την εμβύθιση».