Ενα νέο βιβλίο με τίτλο «Ολούθε ξένος» του Θεόδωρου Ε. Παντούλα, κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες από τις εκδόσεις Manifesto. Πρόκειται για μικρές αφηγήσεις που γράφτηκαν πριν κάποια χρόνια στην Ιταλία και αφορούν την πραγματική ζωή της επαρχίας αλλά και της πόλης και μιλούν για έναν άλλο τρόπο ύπαρξης τον οποίο ίσως έχουμε χάσει ή τον χάνουμε.
«Η πατρώα Ἤπειρος µέ στοίχειωνε ἐρήµην µου καί ζήταγε τό µεράδι της...Ἐτοῦτες οἱ ἱστορίες ὅµως νοµίζω ὅτι εἶναι καί µιά χειρονοµία χρέους» γράφει ο συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου.
Δύο ποιητές επαινούν στη HuffPost το βιβλίου του κ. Παντούλα με τα εξής λόγια:
Δημήτρης Αγγελής, ποιητής
«Το νέο βιβλίο του Θεόδωρου Ε. Παντούλα, συγγραφέα, εκδότη περιοδικών (Manifesto, Φρέαρ, Άπειρος χώρα) και προπαντός ενεργού πολίτη, περιλαμβάνει «διηγήματα του κοινού μας τ(ρ)όπου». Μικρές αφηγήσεις απ’ την πραγματική ζωή της επαρχίας αλλά και της πόλης, με τη φτώχεια και τη μετανάστευση, το φιλότιμο και μιαν ανθρωπιά άλλου καιρού, με τις πίκρες και τις χαρές που βιώνονται πάντα μέσα σε μια κοινότητα αισθημάτων και κυρίως μέσα σε μια κοινότητα πεπρωμένου. Ιστορίες λεπτών αλλά όχι ωραιοποιημένων αισθημάτων, που μυρίζουν χώμα και μας θυμίζουν το χαμένο κέντρο του αποξενωμένου εαυτού μας. Γράφει οι συγγραφέας:
″Διότι ξένος, παντάξενος κι ολούθε ξένος, δεν είναι μόνο αυτός που στενεύεται, είναι κυρίως αυτός που δεν βρίσκει ανθρώπους να πουν ένα τραγούδι. Και φοβάται πάντοτε ο ξένος μη λησμονήσει τα λόγια των τραγουδιών, γι’ αυτό και συνεχώς τα ψιθυρίζει και τα κάνει φυλαχτό της ερημίας του –σπανιότερα τα κάνει και βιβλίο αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Όπως άλλη κουβέντα είναι ότι όσα γλυκαντικά κι αν καταπιεί ο ξένος θα πικρίζουν κι οι μέρες κι οι νύχτες του.
“Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου τίποτα δεν είναι πιο πικρό”. Λένε πως η νοσταλγία είναι ίδιον των ανθρώπων που γερνούν. Πιθανόν αλλά δεν με αφορά η διαπίστωση. Όχι επειδή νεάζω αλλά επειδή γρατζουνισμένα τα έχω τα γόνατα και κανένα –δόξα το Θεό– δεν μου λείπει. Μ’ άλλα λόγια, όσο κι αν μπαρμπερίζω το κεφάλι μου, τ’ όνειρο μένει ακούρευτο σ’ αυτές τις περιπτώσεις.”»
Αντώνης Παπαβασιλείου, ποιητής
Οι ”μικροί” της ιστορίας ζητάνε μερίδιο; Θέλουν να ακουστεί η φωνή τους; Με άλλο τρόπο. Με άλλο. Σαν να τους αρμολογάει κανείς, πέτρα την πέτρα, παρηγοριά στο ξερολίθι των απογόνων. Τα διηγήματα, μικρές αφηγήσεις οδύνης, του Θεόδωρου Ε. Παντούλα στο ”Ολούθε ξένος” έχουν τέτοιο διακόνημα. Δεμένα με τη γη, τη γη της Ηπείρου πιο συγκεκριμένα, μελωδούν κι ανάλογα. Και το σκληρό του θανάτου παρόν. Πώς όμως; Κατά εκείνο του Αποστόλου Παύλου: ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι. Λόγια που σώζουν. Και μας κάνουν να ακούμε σωστά καημό πατρίδας.
Από τον πρόλογο του βιβλίου:
Ἡ τριλογία «µικροί ἀποχαιρετισµοί», ἡ ὁποία ἀποσώνει τό ἀνά χείρας βιβλίο, γράφτηκε στήν Ἰταλία τή Λαµπρή τοῦ µακρινοῦ 1997. Πρωτοδηµοσιεύθηκε τό 2003 σ’ ἕνα βιβλιαράκι, πού πέρασε σχεδόν ἀπαρατήρητο.
Ὁ Κωστής Παπαγιώργης, µέ µιά γενναιοδωρία ἀσυνήθιστη, στόν χῶρο τοῦ βιβλίου τουλάχιστον, παρουσίασε στό Ἀθηνόραµα τό βιβλίο µου, ἐκτιµώντας ὅτι τά ἔχω τετρακόσια κι ἑτοιµάζοµαι γιά τή µεγάλη ἀφήγηση. Ἔκανα τά πάντα γιά νά τόν διαψεύσω. Ἤ ἀκριβέστερα δέν ἔκανα τίποτα, ὥστε νά µήν τόν διαψεύσω.
Ἡ µεγάλη ἀφήγηση µποροῦσε νά περιµένει ὅσο ἐγώ –µέ ἐλάχιστη ἐπιτυχία ὁµολογῶ– τά ’βαζα µέ τίς σκοτοῦρες τοῦ βιοπορισµοῦ. Στό µεταξύ –εἶναι νά µή σοῦ χρωστάει ὁ Θεός, πού λένε– ἡ πατρώα Ἤπειρος µέ στοίχειωνε ἐρήµην µου καί ζήταγε τό µεράδι της. Πρόσωπα πού ἤθελαν νά µιλήσουν, εἰκόνες πού ἤθελαν νά φωτιστοῦν.
Ἡ συγγραφή, οὔτως ἤ ἄλλως, εἶναι µιά πράξη µαταιοδοξίας. Ἐτοῦτες οἱ ἱστορίες ὅµως νοµίζω ὅτι εἶναι καί µιά χειρονοµία χρέους.
Θ. Ε. Π.
Υ.Γ. 1 Εἶµαι διγενής στήν καταγωγή καί Ἠπειρώτης ἐκ προαιρέσεως. Λιγότερο ἐµφανεῖς ἀλλά ὑπαρκτές οἱ ὀφειλές µου καί στήν ἄλλη µου πατρίδα, αὐτή τῶν Καλαβρύτων.
Υ.Γ. 2 Εὐχαριστίες στόν Δηµήτρη Ἀγγελῆ καί γιά τόν κόπο τῶν διορθώσεων ἀλλά καί γιά τή φιλία του.
Υ.Γ. 3 Ὁ τακτικός ἀναγνώστης τῆς σειρᾶς ἄΠΕΙΡΟΣ χΩΡΑ, θ’ ἀναρωτιέται µέ τό δίκιο του τί δουλειά ἔχει ἐτοῦτο τό βιβλίο σέ µιά σειρά πού φιλοξενεῖ κείµενα κλασικῶν. Οἱ πιθανές ἀπαντήσεις εἶναι δύο. Ἤ µπαντάλεψα, ἀπόγινα ὁλότελα, καί ξιπάζοµαι ἤ παραστέκοντας στούς συγγραφεῖς τῆς σειρᾶς βρίσκω καλή παρέα.
Εὔχοµαι ὁλόκαρδα νά συµβαίνει µόνο τό δεύτερο.
Θεόδωρος Ε. Παντούλας, Ολούθε ξένος, εκδ. Manifesto, σειρά: Άπειρος χώρα 12, Αθήνα 2019.
