Πρόκειται για ένα όπλο που δεν έχει όμοιό του μέχρι τώρα: Το Roadrunner-M που αποκάλυψε η Anduril Industries θα μπορούσε να περιγραφεί ως μια ιπτάμενη, περιφερόμενη «νάρκη», για χρήση εναντίον εισερχόμενων εχθρικών αεροσκαφών και πυραύλων- ένα μέσο που απογειώνεται, περιφέρεται σε μια περιοχή μέχρι να εντοπίσει μια απειλή (όπως πχ ένα drone ή έναν πύραυλο) και όταν συμβεί κάτι τέτοιο πάει και την καταστρέφει. Εάν δεν βρει κάτι, επιστρέφει στη βάση και ανεφοδιάζεται με καύσιμα.
Το ιπτάμενο αυτό όχημα, που θυμίζει πύραυλο, απογειώνεται από τη «φωλιά» (Nest) του κάθετα, έχει αρθρωτή σχεδιαστική φιλοσοφία και υψηλό βαθμό αυτονομίας. Το Roadrunner-M διαθέτει εκρηκτική κεφαλή, για να λειτουργεί ως αναχαιτιστικό απέναντι σε απειλές, ωστόσο το αεροσκάφος αυτό θεωρείται ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε μεγάλο εύρος εφαρμογών, χάρη στις υψηλές, αν και υποηχητικές, ταχύτητες που μπορεί να πιάσει και την δυνατότητα κάθετης απο/προσγείωσης.
Η Anduril παρουσίασε επίσημα την Παρασκευή το Roadrunner, ωστόσο ο ιδρυτής της εταιρείας, Πάλμερ Λάκι, και ο chief strategy officer, Κρις Μπρόουζ, είχαν μιλήσει στο The War Zone (The Drive) και σε άλλα μέσα σχετικά με αυτό νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα- ενώ σε γενικές γραμμές ο Λάκι το είχε περιγράψει πέρυσι στο Forbes. Πρωτότυπα πλήρους μεγέθους έχουν υποβληθεί ήδη σε εκτενείς δοκιμές, ενώ η ανάπτυξή του κράτησε μόλις δύο χρόνια. Επίσης, έχουν γίνει επιδείξεις για κάποιον απροσδιόριστο πελάτη στις ΗΠΑ.
«Είναι κάτι ανάμεσα σε έναν επαναχρησιμοποιούμενο πύραυλο και...ένας πλήρους κλίμακας αυτόνομο αεροσκάφος» είπε ο Λάκι παρουσιάζοντας το Roadrunner. «Το ίδιο το Roadrunner είναι ένα πλήρως επαναχρησιμοποιούμενο αεροσκάφος και υπάρχουν πολλά φορτία που μπορείς του βάλεις».
Δεν αποκαλύφθηκαν πολλές λεπτομέρειες για τις συγκεκριμένες του δυνατότητες, πέραν του ότι πιάνει υψηλές υποηχητικές ταχύτητες και έχει μέγεθος που επιτρέπει τη μεταφορά του από έναν άνθρωπο μετρίων διαστάσεων. Κινείται χάρη σε ένα ζευγάρι turbojets. Δεν είναι γνωστό πόσο γρήγορα μπορεί να κινηθεί ακριβώς, σε τι ταχύτητες ή για πόσο. Απογειώνεται κάθετα και προσγειώνεται κάθετα, θυμίζοντας επαναχρησιμοποιούμενο πύραυλο της SpaceX- και είναι δυνατόν να ανεφοδιάζεται γρήγορα και να αποστέλλεται σε αποστολή εκ νέου, αν χρειάζεται.
Το σύστημα εκτόξευσης για το Roadrunner τώρα είναι ένα αυτόνομο «υπόστεγο» ή «φωλιά». Ο Λάκι είπε πως αυτό διαθέτει πολλές λειτουργίες περιλαμβανομένης της δυνατότητας συνεχούς παρακολούθησης συστημάτων, καθώς και λειτουργιών συντήρησης. Επίσης, η ιδέα είναι πως η εκτόξευση, η διαχείριση και η ανάκτηση θα μπορούν να γίνονται από ένα και μόνο άτομο- και μάλιστα για πολλά οχήματα. Το κόστος του, σύμφωνα με τον Λάκι, υπολογίζεται πως είναι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια και αναμένεται να μειωθεί περαιτέρω καθώς αρχίζει η παραγωγή, που θα περιλαμβάνει εκατοντάδες οχήματα, στο πλαίσιο μιας συμφωνίας με έναν αδιευκρίνιστο πελάτη στις ΗΠΑ.
Η Anduril περιγράφει το Roadrunner-M ως μια μόνο παραλλαγή ενός συστήματος, ωστόσο έμφαση φαίνεται να δίνεται στον ρόλο του ως χαμηλού κόστους λύση για αναχαίτιση διαφόρων απειλών, ειδικά drones. Ο Μπρόουζ είχε υπογραμμίσει ότι δεν προορίζεται να αντικαταστήσει προηγμένα συστήματα αεράμυνας όπως πχ οι πύραυλοι Patriot, αλλά για να τα συμπληρώνει, αντιμετωπίζοντας χαμηλού κόστους απειλές (drones, φθηνοί πύραυλοι cruise) ώστε να αποδεσμεύονται για χρήση εναντίον πιο προηγμένων.
Όσον αφορά για τον τρόπο χρήσης του, σε σχετικό δημοσίευμα του Forbes αναφέρεται ότι, με το που εντοπιστεί κάποια απειλή από ραντάρ ή παρατηρητές, εξαπολύεται σμήνος από Roadrunners στην προστατευόμενη περιοχή, και τα αεροσκάφη αρχίζουν να περιφέρονται. Εάν η απειλή είναι όντως απειλή και πλησιάσει πολύ, πέφτουν πάνω της και ανατινάζονται, αλλιώς γυρνούν στη βάση. Κατά τον Λάκι «είναι μια εντελώς νέα κατηγορία όπλου που δεν έχει υπάρξει ποτέ στα αλήθεια στο παρελθόν». Ως όπλο αεράμυνας, εστιάζει ιδιαίτερα στη νέα γενιά απειλών από αέρος που κινούνται στο φάσμα ανάμεσα στα μικρά quadcopters και τους τεράστιους βαλλιστικούς πυραύλους- απειλές όπως στα πεδία μαχών της Ουκρανίας, όπου η Ρωσία επιχειρεί να προβεί σε κορεσμό της ουκρανικής αεράμυνας με μπαράζ πυραύλων και drones αυτοκτονίας μιας χρήσης, όπως τα ιρανικά Shahed. Ακόμη, αξίζει να σημειωθεί πως, όπως υποστηρίζεται, τα Roadrunners μπορούν να αφήνονται στις «φωλιές» τους για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ακόμα και υπό δύσκολες συνθήκες/ σε «δύσκολα» περιβάλλοντα. Είναι άγνωστο κατά πόσον θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κανονικά μαχητικά αεροσκάφη, που κινούνται σε μεγάλες ταχύτητες, ωστόσο θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα πχ σε πολεμικές αεροπορίες που αντιμετωπίζουν την ανάγκη να απογειώνουν συχνά μαχητικά αεροσκάφη για να αναχαιτίζουν παρείσακτους στους ουρανούς τους: Η κεντρική ιδέα, κατά τον Λάκι, είναι πως στις περισσότερες αποστολές τους, τα Roadrunners θα απογειώνονται και μετά θα γυρνούν στη βάση όταν έχει παρέλθει ο κίνδυνος, με σκοπό την ελαχιστοποίηση του κινδύνου σε μια συγκεκριμένη περιοχή μέχρι να συγκεντρωθούν περισσότερες πληροφορίες.
Στα σχέδια της Anduril φαίνεται να περιλαμβάνεται και ο εξοπλισμός του Roadrunner με άλλα φορτία, όπως πχ εξοπλισμός ηλεκτρονικού πολέμου, ή πυροσβεστικά μέσα για την αντιμετώπιση δασικών πυρκαγιών ενώ βρίσκονται ακόμα σε αρχικό στάδιο.
Πάντως, όπως σημειώνεται σε δημοσίευμα του Forbes, και πάλι το κόστος του φαίνεται μεγάλο για την αντιμετώπιση πχ drones σαν το ιρανικό Shahed-136, που εκτιμάται πως κοστίζει 20.000-50.000 δολάρια το καθένα (αν και σίγουρα μικρότερο από αυτό της εκτόξευσης ενός πυραύλου Patriot των 4 εκατ. δολαρίων). Η Ουκρανία φαίνεται να αντιμετωπίζει τέτοια drones με έναν βαθμό επιτυχίας χρησιμοποιώντας βαριά πολυβόλα, ενώ η RTX προμηθεύει τον στρατό των ΗΠΑ με ένα drone αεράμυνας ονόματι Coyote που θεωρείται ότι θα κοστίζει 5.000 δολάρια το κομμάτι και είναι αποτελσματικό απέναντι σε drones κατηγοριών (Group) 1 και 2 (το Shahed θεωρείται 3). Τα μεγαλύτερα drones, κατηγοριών 4 και 5, όπως το κινεζικό CH-4, έχουν κόστος συγκρίσιμο με αυτό των συμβατικών πυραύλων αεράμυνας, και αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά από αυτούς- χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εξαφάνιση των τουρκικής προέλευσης Bayraktar TB2 από τα πεδία των μαχών στην Ουκρανία, που χρησιμοποιούνταν πολύ στην αρχή, μα μετά χάθηκαν, καθώς το μέτωπο έγινε πιο στατικό και η Ρωσία εγκατέστησε μονάδες αεράμυνας.