Η Βασίλισσα Ελισάβετ, σε αντίθεση ίσως με τον Κάρολο τον Γ΄ ―πλέον― δεν επιφύλασσε ποτέ ένθερμα αισθήματα για τον Ελληνισμό. Και παρ’ ότι γράφτηκε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης από διάφορους που θέλησαν να απαντήσουν στην Έλενα Ακρίτα, καθώς εκείνη θυμήθηκε ξαφνικά την ΕΟΚΑ και την χάρη που δεν δόθηκε στον Ευαγόρα Παλλικαρίδη –ενώ ο πολιτικός χώρος που υπερασπίζεται διασύρει τις υπόλοιπες 364 ημέρες τον χρόνο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων ως εθνικιστικό– η Βασίλισσα βρισκόταν στην αιχμή και όχι στην ουρά της πολιτικής που άσκησε η βρετανική αποικιοκρατία στην Κύπρο.
Και ναι, η βαρβαρότητα με την οποία η αγγλική αποικιοκρατία φέρθηκε στους νεαρούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ (Διαβάστε μια συγκλονιστική αφήγηση από την αδερφή του Ευαγόρα Παλληκαρίδη) θα κηλιδώνει για πάντα, όχι μόνο ή κυρίως την εικόνα της Βασίλισσας, αλλά ολόκληρης της Βρετανίας. Να συνέβη άραγε πουθενά αλλού να φυλακίζουν μέχρι και τους τάφους των απαγχονισθέντων;
Από την άλλη, ορισμένες στάσεις που προέρχονται και από τις δυο πλευρές της αντιπαράθεσης που άναψε με την ανακοίνωση του θανάτου της Βασίλισσας της Αγγλίας, αξίζει να σχολιαστούν.
Πρώτον, αναρωτιέται κανείς, τι νόημα έχει να αποδομεί κανείς τον αγγλικό θεσμό της Βασιλείας εν έτει 2022, και μάλιστα στην Ελλάδα.
Τι να τους κάνουμε τους αντιβασιλικούς το 2022; Το 1922 τους χρειαζόμασταν, και όχι για την Αγγλία αλλά για την Ελλάδα. Τότε που το ΚΚΕ φώναζε χέρι χέρι με τους Κωνσταντινικούς «σφυρί δρεπάνι ελιά στεφάνι» στο πλαίσιο του μικροελλαδικού μετώπου που είχαν συγκροτήσει, εκείνου που θα μπορούσε και να ονομαστεί ως «συμπαράταξη της Καταστροφής».
Από την άλλη, βλέπει κανείς και κάποιους από την ανάποδη, που μιλούν για τη «Λίλιμπετ» με τέτοια θέρμη... λες και είναι Βρετανοί. Και εύκολα διακρίνει κανείς πίσω από αυτή τη στάση το γνωστό κόμπλεξ κατωτερότητας, όπου φτάνει κανείς να ντρέπεται που είναι Έλληνας, οπότε, διαγκωνίζεται να εκφράσει όσο πιο έντονα γίνεται την λύπη του για την Βασίλισσα της Αγγλίας, μήπως και περαστεί εν τέλει για Βρετανός.
Ψυχραιμία. Καλύτερα να συζητήσουμε για την επίθεση που μας προετοιμάζει η Τουρκία, και πως θα μπορέσουμε ως κοινωνία να δείξουμε την ετοιμότητα, το φρόνημα και την ενότητα που επέδειξαν οι Ουκρανοί έτσι ώστε να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά.
Αλλά υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως φωνάζουμε τόσο δυνατά για κάθε άλλο ζήτημα εγχώριο, επειδή ακριβώς δεν θέλουμε να μιλήσουμε για τις απειλές που μας επισείει καθημερινώς η Τουρκία.