Την είδα ξαφνικά να δεσπόζει αλώβητη στο χρόνο και στον πόλεμο, μπροστά μου, μεγαλόπρεπη, ντυμένη με δαντέλα να σέρνεται στο πάτωμα, σαν νύφη της πόλης, με στολίδια -σύμβολα βαριά γλυπτά γοτθικά, με βιτρό από κόκκινα τριαντάφυλλα. Και εκατοντάδες κεριά αναμμένα.
Με δέος να εξιστορεί τη φύση του Καλού και του Κακού, την ιστορία της Γαλλίας, την αρχιτεκτονική του Παρισιού, την πολιτική, την ηθική φιλοσοφία, το νόμο, τη θρησκεία, τη φύση του έρωτα και της οικογενειακής αγάπης. Σύμβολο ολάκερης της πόλης που, κείτεται στα πόδια της σαν να την προσκυνάει. Πόσο όμορφη σκέφτηκα.
Ώστε αυτή είναι η Παναγία των Παρισίων! Κοντοστάθηκα. Ανατρίχιασα στην εμβληματική της παρουσία, στα απομεινάρια των αιώνων. Όσο το βλέμμα μου ανέβαινε τόσο πιο όμορφη και πιο επιβλητική γινόταν, έτοιμη να εκτοξευθεί στα ουράνια, σχίζοντας τον ουρανό με το πέπλο της, ελεύθερη.
Οι εικόνες του μυαλού μου διαδέχτηκαν η μία την άλλη.
Στα σκαλιά της, καθόταν καρτερικά ο εγκαταλελειμμένος Κουασιμόδος, ο κυνηγημένος πλην ελεύθερος Γιάννης Αγιάννης, η μικρή Τιτίκα, η ταπεινή και αθώα αλλά πανέμορφη τσιγγάνα Εσμεράλντα, όλοι αυτοί οι ήρωες που με μαγνήτισαν μικρή.
Στα αχνάρια του Βίκτωρος Ουγκώ** ειρωνικά ξέφυγα από το παρόν, αναζητώντας στους δρόμους του μυαλού μου την τέχνη που πλήττεται, καθώς ξετυλίγεται το δράμα της εποχής μας. «Ένας καλλιτέχνης δεν έχει άλλη πατρίδα στην Ευρώπη, εκτός από το Παρίσι», είχε πει ο Φρίντριχ Νίτσε***. Κάθε κτίριο και ένα σύμβολο, μια ιστορία, ατελείωτα μνημεία τέχνης, ένας ολόκληρος σπουδαίος πολιτισμός στο διάβα σου.
Τέσσερις μέρες περπατούσα παντού, αδιάκοπα όλους σχεδόν τους κεντρικούς δρόμους της «πόλης του Φωτός», αλλά ήταν αστείρευτη η ομορφιά, μπλεγμένη με την ιστορία, που ακόμα και τα πονεμένα μου πόδια δεν ήθελαν να σταματήσουν εκείνο το οδοιπορικό.
Από την Αψίδα του Θριάμβου με στάση στον αγέρωχο Πύργο του Άιφελ, έως τον Τάφο του Ναπολέοντα, μέχρι το Μουσείο του Λούβρου, και του άλλοτε σιδηροδρομικού σταθμού Μουσείο Ορσέ, εν συνεχεία μέσα από το Πάρκο του Ινβαλίντ και κατά μήκος του Σηκουάνα ως τη νησίδα ιλ ντε λα Σιτέ. Και πίσω.
Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, σε αυτούς τους δυσχερείς καιρούς που ζούμε, στιγματισμένη ακόμα από εκείνο το πρώτο μου οδοιπορικό στο Παρίσι, υπάρχουν στιγμές που ξυπνάνε οι μνήμες μου από έναν ελαφρύ πόνο στο πόδι μου, σαν νεύμα πως άλλαξε ο καιρός. Και τότε θυμάμαι και αναπολώ… Τις «πατρίδες» μας να τις τιμάμε, να τις αγαπάμε και να τις σεβόμαστε και να θυμόμαστε κάπου -κάπου τα λόγια του διαβόητου Πρίγκιπα Μέτερνιχ (Υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας) κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα ότι «όταν το Παρίσι φτερνίζεται, η Ευρώπη κρυολογεί».
** Βίκτωρ Ουγκώ 1802-1885, Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός, ο πλέον σημαντικός και προβεβλημένος εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού.
***Φρίντριχ Νίτσε 1844-1900, Γερμανός Φιλόσοφος
Οι φωτογραφίες είναι από βιβλίο προσωπικής συλλογής ‘360 Paris’ by Nick Wood
2004Carlton Books Limited
ISBN 27000-1339-5
Printed in Singapore