Σύμφωνα με έναν αστικό μύθο, ο «Αρκάς» έγραψε τον εξαιρετικό ισοβίτη κατά τη θητεία του στο στρατό. Είναι ένας από τους πολλούς που συνοδεύουν τον σκιτσογράφο καθώς η επιλογή του να κρατάει την ταυτότητα του μυστική όλα αυτά τα χρόνια προσέφερε κατά καιρούς διάφορα ευφάνταστα σενάρια. Άλλωστε φρόντιζε πάντα να μιλάει με τη δουλειά του χαρίζοντας άφθονο γέλιο και ατάκες που ανακυκλώνονταν ανάμεσα στις παρέες. Αυτό που διαχώριζε πάντα τον Αρκά από τους υπόλοιπους γελοιογράφους ήταν ο χιούμορ του, σε μια χώρα που παραδοσιακά η σάτιρα είναι χοντροκομμένη, η δική του σφραγίδα είχε κάτι το υπαινικτικό και παιγνιώδες, ένα φλέγμα περισσότερο αγγλοσαξονικό που φάνταζε κάπως παράταιρο στην ελληνική πραγματικότητα.
Ανατρεπτικός, αιρετικός και πολέμιος της πολιτικής ορθότητας «τσάκιζε» με την πένα του τα στερεότυπα, σόκαρε δίχως να καταφεύγει σε τετριμμένες χυδαιότητες, αγκάλιαζε τα πλατιά στρώματα χωρίς ελιτίστικες εμμονές. Πάνω από όλα παρέμενε αστράτευτος και απολίτικος όπως άλλωστε επέβαλε η ίδια η τέχνη και το ταλέντο του, κινούμενος πάνω από σκοπιμότητες, κουτάκια και εντολοδόχους. Η εικόνα του «φαντομά» που σπέρνει τα ζιζάνια και εξαφανίζεται στα σκοτάδια μέχρι να επανεμφανιστεί δριμύτερος και ακόμα πιο ανελέητος φάνταζε εξόχως ρομαντική. Στη συνείδηση των πιο παλιών, αποτελούσε τον τελευταίο που θα μεταπηδούσε σε κάποιο πολιτικό στρατόπεδο - έστω και αν τον μετέφεραν σηκωτό - την πιο απίθανη περίπτωση ταύτισης και στράτευσης πίσω από έμμισθους τσανακογλείφτες και αυλοκόλακες της τελευταίας σελίδας. Όχι μόνο για να μην απογοητεύσει το πολυάριθμο κοινό του, αλλά πολύ περισσότερο σεβόμενος την ίδια την κληρονομιά του.
Η μεταστροφή του «Αρκά» συνοδεύτηκε από σενάρια συνωμοσίας και ακόμα περισσότερους αστικούς μύθους. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να τον πεθάνουν δυσκολευόμενοι να αποδεχτούν τον καινούργιο μανδύα του. Την αδικαιολόγητη και αδιανόητη προσκόλληση του σε συμφέροντα και πολιτικές συντεχνίες. Σε μια από τις ελάχιστες παρεμβάσεις του ο ίδιος επιχείρησε να δικαιολογηθεί με το πρόσχημα πως αποτελεί χρέος όλων να διωχθεί αυτή η «απεχθής και διεφθαρμένη κυβέρνηση». Μπορεί και να έχεις δίκαιο αγαπητέ Αρκά. Όμως που ήταν η πένα σου όταν ο τωρινός Π.τ.Δ διόριζε εξακόσιους χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους; Ρητορικό το ερώτημα. Πρωτίστως ο Αρκάς δεν απογοήτευσε το κοινό του, αλλά τους ίδιους τους ήρωες του, από τον Μοντεχρήστο μέχρι τη Λουκρήτια, τους έκλεισε στο κουτάκι των παιδικών του αναμνήσεων αναγνωρίζοντας στην ετεροχρονισμένη ενηλικίωση του τον κόσμο των «μεγάλων», τον κυνισμό της βολής, τη σάτιρα ως κραυγαλέο άρμα χειραγώγησης και άκοπου πλουτισμού. Ο Αρκάς μετά τον ισοβίτη, απολαμβάνει μια δεύτερη στρατιωτική θητεία, μόνο που αυτή τη φορά το χακί δεν αποτελεί αναγκαία περιβολή, αλλά συνειδητή επιλογή. Και δυστυχώς, δεν του πάει καθόλου…