Η ηγετική φυσιογνωμία των Ευρωπαίων Πρασίνων και πρωτεργάτης του Μάη του ΄68, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ ή «κόκκινος Ντάνι», ο οποίος τον Φεβρουάριο του 2012 αναγορεύθηκε σε επίτιμο διδάκτορα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρέπει να ένιωσε πολύ άβολα όταν ένα χρόνο αργότερα, το 2013 πήγε στη Στουτγάρδη για να παραλάβει το βραβείο Theodor Heuss Prize.
Έξω από το κτίριο όπου θα γινόταν η απονομή, διαδήλωναν ομάδες για την προστασία των παιδιών κατηγορώντας τον για παιδεραστία. Ο βασικός ομιλητής, ο Andreas Vosskuhle – πρόεδρος του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου αρνήθηκε να συμμετάσχει και το παράδειγμά του ακολούθησαν και άλλοι ομιλητές.
Η αιτία ήταν το αυτοβιογραφικό βιβλίο που είχε γράψει ο Κον Μπεντίτ το 1975 με τίτλο «Το Μεγάλο Παζάρι» (Der grosse Basar), στο οποίο περιγράφει ερωτικές συνευρέσεις με παιδιά πέντε ετών την εποχή που ήταν δάσκαλος σε ένα αντι-αυταρχικό νηπιαγωγείο στη Φραγκφούρτη.
«Μερικά παιδιά άνοιγαν το φερμουάρ μου και άρχιζαν να με χαϊδεύουν. Αντιδρούσα διαφορετικά, ανάλογα με την περίπτωση (…) Αλλά αν επέμεναν, τα χάιδευα».
Μερικά χρόνια αργότερα, στις 23 Απριλίου 1982, ο Κον Μπεντίτ δήλωνε ανερυθρίαστα: «Στις εννέα το πρωί, υποδέχομαι τα οκτώ νήπια ηλικίας μεταξύ 16 μηνών και 2 ετών. Πλένω τον ποπό τους, τα γαργαλάω, με γαργαλούν και αγκαλιαζόμαστε... Ξέρετε, η σεξουαλικότητα ενός παιδιού είναι φανταστικό πράγμα. Πρέπει να είσαι ειλικρινής... Με τα πολύ μικρά παιδιά, δεν είναι το ίδιο όπως με αυτά των τεσσάρων έως έξι ετών. Όταν ένα μικρό κορίτσι, πέντε ετών, αρχίζει να γδύνεται, είναι υπέροχο, επειδή είναι ένα παιχνίδι. Είναι ένα απίστευτα ερωτικό παιχνίδι». (Πηγή: Spiegel) (Δείτε το βίντεο εδώ)
Ο Κον Μπεντίτ εκείνη την ημέρα στη Στουτγάρδη υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας πως επρόκειτο για γεγονότα τα οποία επινόησε ο ίδιος χαρακτηρίζοντας τα ως προϊόντα «ανυπόφορης ασυνειδησίας», ισχυριζόμενος παράλληλα ότι με τον τρόπο αυτό ήθελε να προκαλέσει τους αστούς.
«Γνωρίζοντας σήμερα τι είναι οι σεξουαλικές κακοποιήσεις, έχω τύψεις που τα έγραψα όλα αυτά.» δήλωσε.
Βέβαια την εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης ο κ. Κον Μπεντίτ και πολλοί άλλοι Γάλλοι, αλλά και Γερμανοί διανοούμενοι τάσσονταν υπέρ της παιδεραστίας, θεωρώντας πως η απαγόρευσή της ήταν και αυτή μια κοινωνική κατασκευή που έπρεπε να καταρριφθεί για το καλό πάντα των παιδιών.
Υποστήριζαν σθεναρά την αποποινικοποίηση της παιδοφιλίας όταν υπάρχει συναίνεση και από τα δύο μέρη.
Ενδεικτικό παράδειγμα ήταν όταν το 1977 τρεις άντρες καταδικάστηκαν σε τριετή φυλάκιση για ανάρμοστες σχέσεις με παιδιά 13 και 14 ετών, γνωστοί διανοούμενοι αντέδρασαν λέγοντας «αρκετά» και με επιστολή τους στην Liberation, η οποία αναδημοσιεύθηκε και από την Le Monde, ζητούσαν την αποποινικοποίηση της παιδεραστίας όταν υπάρχει συναίνεση μεταξύ των δύο μερών.
Το κείμενο υπέγραψαν οι Ζαν-Πολ Σαρτρ, Σιμόν ντε Μποβουάρ, Ρολάν Μπαρτ, Μισέλ Φουκό, Λουί Αραγκόν, οι μετέπειτα υπουργοί Ζακ Λανγκ, ο οποίος πριν από λίγα χρόνια ζήτησε συγγνώμη, ο Μπερνάρ Κουσνέρ, η γνωστή ψυχολόγος Φρανσουά Ντολντό, ο Ντεριντά, ο βραβευμένος συγγραφέας του «Οι μικρότεροι των 16», όπου περιέγραφε τις εμπειρίες του με ανήλικους, Γκαμπριέλ Ματζνέφ και δεκάδες άλλοι.
Η λογική που επικρατούσε τότε ήταν ότι η σεξουαλική απελευθέρωση θα άλλαζε την κοινωνία, θα διέλυε τα ταμπού, την πατριαρχία, την δικτατορία της οικογένειας και θα απέτρεπε πιθανή εγκαθίδρυση απολυταρχικών καθεστώτων.
Ο Ζακ Λανγκ πρόσφατα ζήτησε και αυτός συγγνώμη, υποστηρίζοντας πως εκείνα τα χρόνια υπέγραφαν κάθε βλακώδες αίτημα που έπεφτε στα χέρια τους.
Όμως η ελαφρότητα με την οποία αρκετοί από αυτούς εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το ζήτημα της παιδεραστίας με την αιτιολογία της συναίνεσης δεν απαλύνει και τον πόνο των θυμάτων.
Ένα παιδί 14 - 15 ετών όσο άνετα μπορεί να θαμπωθεί από το κύρος και την εξουσία ενός ενήλικου τόσο εύκολα μπορεί και να συναινέσει σε σεξουαλικές επαφές μαζί του. Αυτό λέγεται αποπλάνηση.
Αυτό περιγράφει και η Γαλλίδα Βανεσά Σπρενγκορά στο «Le Consentement» (Συναίνεση) το οποίο κυκλοφόρησε το 2020. Σε αυτό δίνει την μαρτυρία της για την αποπλάνησή της όταν ήταν 14 ετών, από τον διάσημο συγγραφέα Γκαμπριέλ Ματζνέφ σπάζοντας ένα απόστημα δεκαετιών και προκαλώντας την κατακραυγή ενάντια στον υπερήλικα πλέον Ματζνέφ.
Ακόμη πιο συγκλονιστικό το βιβλίο της Καμίλ Κουσνέρ «La grande familia» (Η μεγάλη Οικογένεια).
Η Καμίλ Κουσνέρ κόρη του Μπερνάρ Κουσνέρ, πρώην υπουργού Υγείας και Εξωτερικών της Γαλλίας και ιδρυτή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, και της συγγραφέα Εβελίν Πιζιέρ, αποκαλύπτει στο βιβλίο της τη σεξουαλική κακοποίηση του αδελφού της όταν ήταν 14 ετών από τον πατριό τους, τον διαπρεπή συνταγματολόγο και πρώην ευρωβουλευτή του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολιβιέ Ντιαμέλ.
Το βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε φέτος, προκάλεσε σάλο στη Γαλλία με αποτέλεσμα χιλιάδες περιπτώσεις αιμομιξίας να καταγγελθούν μέσω του #MetooInceste (#MetooΑιμομιξία). Οι αντιδράσεις ανάγκασαν ακόμη τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν να πάρει θέση.
«Αυτές τις μαρτυρίες, κανείς δεν μπορεί πια να τις αγνοήσει. Πρέπει να ακούσουμε, να συγκεντρώσουμε τις μαρτυρίες των θυμάτων, ακόμη και πολλών ετών, δεκαετιών, πρέπει να τιμωρήσουμε τους εγκληματίες για τις προηγούμενες ενέργειές τους και να τους εμποδίσουμε να τις επαναλάβουν...Χρειάζεται να προσαρμόσουμε τον ποινικό κώδικα για να προστατεύσουμε τα παιδιά θύματα αιμομιξίας και σεξουαλικής βίας» δήλωσε ο Μακρόν.
Σύμφωνα με την Κουσνέρ επρόκειτο για έναν κύκλο διανοούμενων που το σύνθημά τους ήταν το «απαγορεύεται το απαγορεύεται». Τη δεκαετία του 1980 όλοι τους ήταν λιγότερο ριζοσπατικοποιημένοι συγκριτικά με τον Μάη του ΄68, όμως διακατέχονταν από την ελευθεριότητα που πρέσβευαν στη νεότητά τους. Όλοι είχαν στενές σχέσεις μεταξύ τους και γι΄αυτό ο πατριός της ονόμαζε αυτόν τον κύκλο «La grande familia». Σήμερα όλοι τους ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από αυτούς έχουν αξιώματα και βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία της γαλλικής κοινωνίας.
Μπορεί κάποια από αυτά τα παιδιά να μίλησαν, όμως άλλα μαζί και οι οικογένειές τους που συμμετείχαν στα ελευθεριακά νηπιαγωγεία σιώπησαν και σιωπούν υπό το βάρος της ντροπής.
Όμως στο κόμμα των Γερμανών Πρασίνων έως και πριν από λίγα χρόνια υπήρχαν ομάδες που διεκδικούσαν την από-ποινικοποίηση της παιδεραστίας, οδηγώντας το ηγετικό στέλεχος τους τη Σιμόν Πέτερ το 2014 να ζητήσει συγγνώμη από τη γερμανική κοινωνία και τα θύματα της παιδεραστίας.
Όσον αφορά τον Κον Μπεντίτ δεν αποδείχθηκε ποτέ εάν πράγματι είχε κακοποιήσει ανήλικους. Όμως έχει σημασία; Αρκεί μια απλή δήλωσή του ότι επρόκειτο για προβακατόρικες ανοησίες της νεότητός του; Πόσους παιδόφιλους ενθάρρυνε να ενταχθούν στο κόμμα και πόσους ακόμη θαυμαστές του αποενοχοποίησε με τα γραπτά του και τις δηλώσεις του;
Ανεξάρτητα από την πορεία του στη διεθνή πολιτική σκηνή, μπορεί στην Ελλάδα του 2021 με την αποφορά των σκανδάλων περί σεξουλικής κακοποίησης να μας πνίγει, να διατηρεί ακόμη τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα της Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών;
Πηγές