Οι απανταχού «θεματοφύλακες» και υπερασπιστές της… αγρίως βαλλόμενης και καταρρακωμένης Ελληνικής Μεσαίας Τάξης, όντας οι ίδιοι παραμυθιασμένοι και προφανώς ευρισκόμενοι μονίμως σε πολιτική παράκρουση, εντούτοις, στην πραγματικότητα, δεν παύουν ούτε στιγμή να «κόπτονται» για αυτή την βαθμίδα της Κοινωνικής Διαστρωμάτωσης, της οποίας η ύπαρξη τουλάχιστον στην νεώτερη Ελλάδα, εύλογα αμφισβητείται… (Αν μη τι άλλο ουδέποτε παγιώθηκε).
Έχει χάσει κάθε σημασία και μέτρο ορθολογισμού, η συστηματική αναφορά πολιτευτών, σε πλειάδα ΜΜΕ ανά την επικράτεια, για τα όσα δεινά υφίσταται από τις επιπτώσεις των μνημονιακών υποχρεώσεων και τις όποιες προδοτικές πολιτικές, η αμφιλεγόμενης υπόστασης Μεσαία Τάξη στη χώρα μας, η οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες, ( αλήθεια πότε επικρατούσαν στο Νεώτερο Ελληνικό Κράτος) αποτελεί την οικονομικό-κοινωνική «ραχοκοκαλιά» και απαραίτητο συστατικό για μια «ισορροπημένη» κοινωνική διαστρωμάτωση… (Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε, σε κάθε σύγχρονο και συνάμα ευνομούμενο Ευρωπαϊκό Κράτος…)
Τους ακούω με έκπληξη, νυχθημερόν να «οδύρονται» στα τηλεοπτικά παράθυρα, για τον ύψιστο κίνδυνο που ελλοχεύει, σχετικά με τον καθολικό αφανισμό της… Μα, περί ποίας Μεσαίας Τάξης ο «κροκοδείλιος» κλαυθμός; Πότε υφίστατο υπό υγιείς «κοινωνικές προδιαγραφές» και τις απαραίτητες οικονομικές προϋποθέσεις η Μεσαία Τάξη στην Ελλάδα και από ποιους απαρτιζόταν;
Σύμφωνα, με διαθέσιμα στοιχεία και επιστημονικές έννοιες που αποδίδουν Κοινωνιολόγοι και συνεκτιμούνται ως εκ των ων ουκ άνευ, για να πληρούνται οι κανόνες ώστε μια οικογένεια να ανήκει στην Μεσαία Τάξη θα πρέπει: να υπάρχουν μόνιμες καταθέσεις ύψους τουλάχιστον 200.000 ευρώ και τα καθαρά μηνιαία εισοδήματα να ανέρχονται σε μερικές χιλιάδες ευρώ… Πόσοι Έλληνες την σήμερον, διατηρούν τραπεζικούς λογαριασμούς μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, ώστε να συνθέτουν αυτή την Οικονομικοκοινωνική ομάδα; Βεβαίως επειδή την Μεσαία Τάξη την αυτοπροσδιορίζουν και άλλοι παράγοντες σε συνάρτηση με τις οικονομικές αποδοχές, όπως η εκπαίδευση και το μορφωτικό επίπεδο των μελών της, τα πράγματα είναι ελαφρώς συγκεχυμένα…
Ωστόσο θα ήταν σώφρον, να μην βιαστούμε να αντιπαραθέσουμε εσφαλμένα συμπεράσματα –απόρροια της επίπλαστης ευημερίας που αποδεδειγμένα διαχέονταν εκβιαστικά και από κεκτημένη ταχύτητα μέχρι και τα έτη 2006-2007, στην πολιτική «ατμόσφαιρα» του Ελλαδικού χώρου, αρχής γενομένης κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του 90’ όταν όλοι σχεδόν είχαν πιστέψει πως θα γινόντουσαν πλούσιοι εύκολα, (Είχαν φτάσει ακόμη και βοσκοί στο έσχατο σημείο, κατά «την εποχή του χρυσού» μέχρι και το αναπόφευκτο κραχ του 1999, να επενδύουν στο Χρηματιστήριο, (εγκαταλείποντας αίφνης την (συγκριτικά) σιγουριά του τζόγου, επειδή κάποιοι υπεράνω πάσας υποψίας, τους έκλειναν το μάτι και τους εγγυούνταν προσωπικά, για την διαύγεια των χρηματιστηριακών αξιών) καταλήγοντας πως υπήρξε μια μακρά περίοδος οικονομικής ευρωστίας, κατά την οποία εν τοις πράγμασι η Μεσαία Τάξη όχι μόνο είχε «σάρκα και οστά» αλλά και ευημερούσε… Διότι η αυθεντικότητά της αμφισβητείται έντονα, εκ των ευκαιριακών «Χρηματιστηριακών συναλλαγών», των καιροσκοπικών θαλασσοδανείων» και από την εφαρμογή πολλών (Ελληνικής ευρεσιτεχνίας) πατέντων που αποσκοπούσαν στην συστηματική αφαίμαξη και διασπάθιση του Δημοσίου χρήματος…
Κατά τη γνώμη μου, ουδέποτε «γεννήθηκε» και «έζησε» στην Ελλάδα, το «αγαπημένο και δήθεν χαϊδεμένο παιδί» όλων των μεταπολιτευτικών κυρίως Κομμάτων, η Μεσαία Τάξη δηλαδή, για της οποίας την «Σωτηρία», πολλά διακεκριμένα στελέχη τους ισχυρίζονται διαχρονικά και δημοσίως σε έντονο ύφος, πως θα μπορούσαν να θυσιάσουν ακόμη και τους εαυτούς τους…
Ήταν ένας ακόμη αναγκαίος αστικός μύθος κατά κύριο λόγο, που εξυπηρετούσε (και εξυπηρετεί) τις εκάστοτε πολυδιάστατες και «σατανικά» έξυπνες πολιτικές σκοπιμότητες, ομοίως με την «παρένθετη» μητέρα της (κατ’ εμέ) την κραταιή Αστική Τάξη, η οποία και τούτη σαφέστατα, ποτέ δεν δημιουργήθηκε στη χώρα μας ως αρχέτυπη, γιατί απλούστατα ουδεμία βιομηχανική επανάσταση έγινε ποτέ στην Ελλάδα…
Ωστόσο, τα παθήματα των άκρως διδακτικών Μνημονίων, με θλίψη διαπιστώνω πως δεν έχουν γίνει μαθήματα για την σύγχρονη και «αιχμάλωτη» από στειρότητα πολιτική σκηνή, με ατάλαντους «θιασώτες» να περιοδεύουν και ανεπαρκείς κατά γενική ομολογία ηγέτες, που επιδεικνύουν έναν άνευ προηγουμένου άκρατο λαϊκισμό και ενδεχομένως ένα πηγαίο «Δον Κιχωτισμό», ο οποίος «ανατροφοδοτείται» επικινδύνως από τους προσωπικούς τους ευσεβείς πόθους, προσπαθώντας με μια παράλογη επιμονή που εγείρει έντονους προβληματισμούς, να διασώσουν μια Κοινωνική Τάξη που εν τέλει είχε την τύχη ενός όμορφου πυροτεχνήματος…