Απόγευμα Σαββάτου, 14 Μαρτίου. Μόλις έχω τελειώσει τη βάρδιά μου στην HuffPost από το σπίτι και βγαίνω για τρέξιμο στη γειτονιά μου, στο Μενίδι.
Ειχα να βγω από το σπίτι από το σούρουπο της Πέμπτης, προσπαθώντας να εναρμονιστώ με τις εκκλήσεις επιστημόνων και κρατικών αρχών αλλά και με τα όσα εκ των πραγμάτων επιτάσσει αυτή η παγκόσμια υγειονομική κρίση.
Δεν ήξερα, λοιπόν, τι θα συναντούσα εκεί έξω. Φοβόμουν και συνάμα ήλπιζα ότι θα αντίκριζα εικόνες αντίστοιχες με αυτές στη Γουχάν της Κίνας ή εσχάτως στην Ιταλία, με έρημους δρόμους και πλατείες - «φαντάσματα».
Προς μεγάλη μου έκπληξη και απογοήτευση, διαψεύστηκα πλήρως.
Σε μια γειτονιά σχετικά ήσυχη, όπως η δική μου, η κυκλοφορία οχημάτων και πεζών ήταν τουλάχιστον η ίδια με πριν, αν όχι αυξημένη. Λες και δεν βρίσκεται η χώρα σε καραντίνα, σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Σε ένα κλειστό σχολείο ήταν μαζεμένα 20 - 30 παιδιά τουλάχιστον, το ένα δίπλα στο άλλο και έπαιζαν μπάσκετ. Προφανώς, οι γονείς τους δεν μπήκαν στον κόπο να τους εξηγήσουν ότι έτσι ελλοχεύει ο κίνδυνος να κολλήσουν τον εξαιρετικά επικίνδυνο ιό και να τον μεταδόσουν στους παππούδες και τις γιαγιάδες (τους).
Λίγα μέτρα πιο κάτω, σε μια αλάνα άλλη παρέα 10-15 νεαρών απολάμβανε αμέριμνη το παιχνίδι της. Κανείς τους δεν έδειχνε να έχει καταλάβει ότι με τον κορονοϊό ουδείς «παίζει».
Στο πλυντήριο αυτοκινήτων επικρατούσε το αδιαχώρητο. Εννέα αυτοκίνητα μέτρησα. Ποιος ξέρει πόσα είχαν περάσει από εκεί, πριν και μετά. Λες και αυτό που μας «καίει» τούτες τις δύσκολες ημέρες είναι το αυτοκίνητό μας να αστράφτει...
Γυρίζοντας στο σπίτι, δεν ήμουν σίγουρος αν πρέπει να γράψω αυτό το κείμενο. Ισως ήμουν υπερβολικός. Ισως το δείγμα μου ήταν μικρό και όχι ενδεικτικό της πραγματικής εικόνας που επικρατεί στη χώρα.
Ανοίγωντας, όμως, το Sport24 Radio 103.3, άκουσα τον ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ στην Θεσσαλονίκη, Σάββα Τζιομπάνογλου, να μιλάει για «χαμό από κόσμο» στην παραλιακή λεωφόρο της συμπρωτεύσας.
Μετά είδα αυτές τις εικόνες από ένα αυτοσχέδιο μπαρ στην παραλία του Θερμαϊκού, όπου κάποιοι είχαν στήσει anti-coronavirus κοκτέιλ πάρτι...
Το πρωί της Κυριακής η τηλεόραση και τα sites μετέδιδαν εικόνες από την κοσμοσυρροή στις εκκλησίες, με τους πιστούς να συνωστίζονται και να μεταλαμβάνουν κατά εκατοντάδες από το ίδιο δισκοπότηρο.
Τα ίδια και χειρότερα σε πολλές παραλίες της χώρας - Μάρτη μήνα - μέχρι που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να τις κλείσει κι αυτές.
Για να μην αναφερθώ στον απερίγραπτο πανικό που επικρατεί στα σούπερ μάρκετ, ο οποίος ξεκίνησε πριν καν καταγραφεί το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα.
Ή στις λαϊκές αγορές...
Τα σχολεία και τα καταστήματα έκλεισαν άλλα κάποιοι, δυστυχώς αρκετοί, εξακολουθούν να σουλατσάρουν, νομίζοντας πως βρίσκονται σε διακοπές.
Ο νεοέλληνας - όχι ολοι, για να μην κάνουμε εσφαλμένες γενικεύσεις, αλλά μια απογοητευτικά και ταυτόχρονα επικίνδυνα μεγάλη για μια τέτοια πανδημία μερίδα των κατοίκων αυτής της χώρας- κάνει πάλι την «επανάστασή» του για όλους τους λάθος λόγους.
Του είπαν να καθίσει στο σπίτι του, για ένα ζήτημα κυριολεκτικά ζωής ή θανάτου, και αυτός κάνει ακριβώς το αντίθετο, γιατί έτσι του αρέσει.
Δικαιολογίες για αυτή την εγκληματική ανευθυνότητα δεν υπάρχουν. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε. Στην εποχή της τηλεόρασης, των social media και των smartphones όλοι είναι ενήμεροι για την κρισιμότητα της κατάστασης, όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο αλλά παγκοσμίως.
Εξάλλου, σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα και οι κρατικές αρχές μας «βομβαρδίζουν» από το πρωί μέχρι το βράδυ (και καλά κάνουν) με το μήνυμα «Μένουμε Σπίτι».
Η γλώσσα, οι πένες και τα πληκτρολόγια των δημοσιογράφων «μάλλιασαν» να λένε και να γράφουν ξανά και ξανά «μην βγαίνετε από τα σπίτια σας αν δεν συντρέχει κάποιος σοβαρός λόγος». Μάταια, από ό,τι φαίνεται.
Αν όλα όσα συνέβησαν στην Κίνα με τα 81.000 κρούσματα και τους 3.200 νεκρούς φάνταζαν μακρινά, η εθνική τραγωδία που βρίσκεται σε εξέλιξη στην γειτονική Ιταλία (328 νεκροί μόνο το τελευταίο 24ωρο και 1.441 συνολικά μέχρι την Κυριακή) θα έπρεπε να μας έχει θορυβήσει και να μας γίνει μάθημα.
Γιατί δεν θέλει και πολύ να γίνουμε Ιταλία...
Στις 26 Φεβρουαρίου επιβεβαιώθηκε το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην χώρα μας.
Στις 29 Φεβρουαρίου τα κρούσματα έγιναν 5.
Στις 5 Μαρτίου 21.
Στις 6 Μαρτίου τα 21 έγιναν 45 και την επόμενη ημέρα 66.
Στις 10 Μαρτίου οι ασθενείς έγιναν 89 και στις 11 Μαρτίου 99.
Στις 12 Μαρτίου είχαμε τον πρώτο νεκρό.
Πλέον έχουμε φτάσει στους 4. Και τα κρούσματα είναι 331. Προς το παρόν.
Οι αριθμοί αυτοί θα συνεχίσουν να αυξάνονται (δεν το λέμε εμείς, οι λοιμωξιολόγοι το λένε). Και όσο κάποιοι εξακολουθούν να μην συμμορφώνονται με τις υποδείξεις γιατρών, επιστημόνων και πολιτικής προστασίας, θα αυξάνονται με δραματικούς ρυθμούς.
Και για όσους (κάνουν ότι) δεν κατάλαβαν, ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ.