«Η τέχνη υπάρχει για πολλούς λόγους. Υπάρχει για να θυμόμαστε, υπάρχει απλώς επειδή είναι ωραία, υπάρχει για να φέρει μηνύματα. Εμένα προσωπικά με αφορά πολύ ουσιαστικά η θεραπευτική διάσταση της τέχνης..»
Εμφανίζεται στη μουσική σκηνή «Πειραιώς 131» για δύο ακόμη Παρασκευές -8 και 15 Νοεμβρίου- με σαφώς πιο electro διάθεση και ξεκάθαρες δυτικές επιρροές, ακόμη και στους πιο παραδοσιακούς ρυθμούς, παίζοντας τραγούδια δικά της και άλλων.
Προικισμένη με μία υπέροχη, σαν χάδι, φωνή (και εξίσου γοητευτική παρουσία), η τραγουδοποιός -στιχουργός και ερμηνεύτρια- Παυλίνα Βουλγαράκη, που ξεκίνησε ως τραγουδίστρια της House Band του Σταυρού του Νότου -ενώ την ίδια περίοδο έκανε street performance σε δρόμους της Αθήνας- και μας συστήθηκε δισκογραφικά, κατ′ αρχάς με το ντεμπούτο-άλμπουμ «Λαβύρινθοι» και ύστερα, με τις «Μωβ Καληνύχτες», απαντά στις ερωτήσεις της HuffPost.
Οι στιγμές στη μέχρι τώρα πορεία της που ξεχωρίζει, η απόφαση να στραφεί στη μουσική, το όνομα της (είναι κόρη του πολιτικού Γιώργου Βουλγαράκη), τα πρόσωπα που τη στήριξαν, η συγκίνηση, αλλά και η «αγνότητα της αυθόρμητης έκφρασης του εαυτού», ο Νικ Κέιβ και ο «Joker», η επόμενη δεκαετία.
-Οι τρεις κομβικές στιγμές της πορείας σας στη μουσική, μέχρι τώρα, ποιες είναι;
Η συνάντηση μου με τον Ψαραντώνη κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του «Φέρτα μου όλα πίσω». Η συνάντηση μου με την Δήμητρα Γαλάνη όταν άκουσα για πρώτη φορά στο σπίτι της την μελωδία του «Αυτό ήταν όλο». Το live της περασμένη Παρασκευής στο Πειραιώς 131.
-Πότε και πώς πήρατε την απόφαση να κάνετε το πέρασμα από τις σπουδές Ψυχολογίας στη μουσική; Πώς αντέδρασε η οικογένεια σας (τότε, και ενώ η κρίση είχε απλωθεί πάνω από τη χώρα);
Για κάποιον λόγο η οικογένεια μου μού έχει μια βαθειά εμπιστοσύνη. Παρ’ ότι έχω περάσει κι από σκοτεινά μονοπάτια, είχαν πάντα πίστη σ′ εμένα κι αυτό πάντα μου έδινε δύναμη να κάνω όσα ονειρεύομαι και να παίρνω πρωτοβουλίες. Το αποφάσισα περίπου πριν από 7 χρόνια. Στα 21- 22 μου. Ήθελα να δουλεύω παράλληλα με τις σπουδές μου και πήγα τυχαία σε μια οντισιόν για τη μόνιμη μπάντα του Σταυρού του Νότου. Έμεινα τελικά εκεί δυο χρόνια και το ένα έφερε το άλλο.
-Το όνομα σας άνοιξε δρόμους ή, μπλόκαρε δρόμους; Εννοώ, θεωρούμε ότι, μία «κληρονομιά» κάνει τα πράγματα ευκολότερα, αλλά εσείς στραφήκατε αλλού. Πώς αντέδρασε η μουσική κοινότητα όταν συστηθήκατε;
Τότε πίστευα ότι έκλεινε δρόμους, ένιωθα φοβισμένη και πολύ συχνά μόνη. Πλέον δεν με αφορούν οι άνθρωποι που το αξιακό τους σύστημα κι οι απόψεις τους διαστρεβλώνονται όταν συναντούν ένα όνομα -κι όχι έναν άνθρωπο- που δεν τους αρέσει ή τους αρέσει.
Παλιά στενοχωριόμουν, τώρα δεν τους θέλω εγώ. Κι αν αυτό με σταματούσε η ευθύνη θα ήταν δική μου και κανενός άλλου. Στην πορεία όμως, βρέθηκαν και άνθρωποι που παρακολούθησαν την προσπάθεια μου και με υποστήριξαν δημόσια, όπως η Νατάσα Μποφίλιου, η Μαρίζα Ρίζου, ο αγαπημένος μου Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Αισθάνομαι ευγνώμων που το έκαναν μου έδωσαν δύναμη και ώθηση. Πάντως, υπάρχουν πολύ περισσότεροι λόγοι να με αντιπαθήσει ή να με συμπαθήσει κανείς, από ένα όνομα, σας διαβεβαιώ (γέλια).
-Θα θέλαμε να μας δώσετε μία ιδέα για το πρόγραμμα σας στην Πειραιώς 131. Τι σημαίνει ότι «ξαναδιαβάζετε τη μουσική σας»;
Ευχαριστώ που με ρωτάτε, επειδή είχα αυτή τη κουβέντα με μια φίλη μου χθες. Οι διασκευές μας είναι πολύ προσεκτικά επιλεγμένες και είναι συνθετών και στιχουργών που θαυμάζουμε το σύνολο του έργου τους. Δεν τις παντρευόμαστε, αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι για εμάς τυχαίες ούτε διεκπεραιωτικές τους δίνουμε χρόνο και χώρο . Αλλάξαμε τον ήχο μας λοιπόν ακόμα περισσότερο φέτος. Ξαναπροσεγγίσαμε το πρόγραμμα μας ηχητικά. Διασκευάσαμε, δηλαδή, κάποια δικά μου τραγούδια και τα παρουσιάσαμε αλλιώς. Εντάξαμε πολλά από τον πρώτο μου δίσκο που δεν έχουμε ξανά παίξει live και σ′ αυτό το πλαίσιο προσεγγίσαμε με μια άλλη μάτια τις ήδη υπάρχουσες διασκευές. Προσθέσαμε βέβαια, και κάποια κομμάτια που θέλαμε πολύ όπως την «Εποχή της Αγάπης» του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.
-Η «θεραπευτική διάσταση της τέχνης» είναι μία πολύ σοβαρή ιστορία και ειδικά, όσον αφορά τη μουσική, που είναι το πιο «λαϊκό» είδος -δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει πει στη ζωή του και (τουλάχιστον) ένα τραγούδι. Πώς την αντιλαμβάνεστε;
Η τέχνη υπάρχει για πολλούς λόγους. Υπάρχει για να θυμόμαστε, υπάρχει απλώς επειδή είναι ωραία, υπάρχει για να φέρει μηνύματα. Εμένα προσωπικά με αφορά πολύ ουσιαστικά η θεραπευτική διάσταση της τέχνης. Η τέχνη, όταν προσεγγίζεται θεραπευτικά από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, προτείνει μια στάση παραγωγής με βάση τον σεβασμό αμβλύνοντας τις ναρκισσιστικές κι αυτοκαταστροφικές τάσεις που τον διέπουν. Στοχεύει στην συγκίνηση που δεν προκύπτει μόνο από τον θαυμασμό της δεξιοτεχνίας, αλλά από την αγνότητα της αυθόρμητης έκφρασης του εαυτού.
Αυτή η αισθητική έχει θέση, τέρψη κι ενδεχομένως νόημα αυτές τις εποχές. Αμφισβητεί τα όρια, κινητοποιεί τον κοινωνικό εαυτό και τα δεδομένα ενώ φέρνει στο φως ξεχασμένες δυνάμεις. Για να το πω πιο απλά... όταν τραγουδάω θεραπεύομαι, υπάρχει μια ενέργεια μέσα μου που ρέει από το σώμα μου, ριζώνει στην γη, απλώνεται στον χώρο και αγγίζει το σύμπαν. Εάν οι ακροατές είναι εξίσου ανοιχτοί θεραπευόμαστε όλοι μαζί για λίγο.
-Ποιο τραγούδι ακούσατε πρόσφατα και σας ενθουσίασε;
Το νέο album του Nick Cave «Ghosteen».
-Ταινία;
Το «Joker». Έπαθα σοκ.
-Βιβλίο;
«Η συμβολή των ψυχοθεραπειών μέσω τέχνης στην ψυχιατρική θεραπευτική» Το μελετάω μήνες.
-Οι στίχοι έρχονται εύκολα;
«Cause I am gonna be free and I am gonna be fine» (Florence and the machine).
-Ποιους από τους τραγουδιστές/ τραγουδοποιούς της γενιάς σας παρακολουθείτε;
Ευτυχώς θαυμάζω πολλούς κάποιοι που παρακολουθώ στενά είναι τα αδέρφια Καλογεράκη, Deaf radio, Μάρω Μαρκέλλου, Δημήτρης Σαμόλης.
-Ο νέος σας δίσκος; Πείτε μας δυό λόγια.
Ο ήχος είναι ακόμα πιο πειραματικός και ηλεκτρικός. Οι στίχοι μου πιο ώριμοι θεωρώ. Θα τον χαρακτήριζα τολμηρό.
-Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας στην επόμενη δεκαετία; Προσωπικά και καλλιτεχνικά.
Θα ήθελα να είμαι υγιής η ίδια κι όλοι όσοι αγαπώ. Κατά τα αλλά, εύχομαι να είμαι δημιουργική και να εξελίσσομαι σε επίπεδο προσωπικό κι επαγγελματικό.
Info
Μουσική Σκηνή «Πειραιώς 131»
Παυλίνα Βουλγαράκη
Ανοίγοντας δρόμους με αφετηρία τη σκηνή
Για δύο ακόμη Παρασκευές, 8 & 15 Νοεμβρίου 2019
Κωστής Βήχος: Μπάσο - ενορχηστρώσεις
Γιώργος Κουρέλης: Πλήκτρα
Κατερίνα Λιάκη: Πλήκτρα
Γιώργος Καρδιανός: Κιθάρα
Αλέξης Σταυρόπουλος: Τύμπανα
Άννα Τάρμπα: Φωνή
Μαργαρίτα Παπαδημητρίου: Φωνή
Ηχοληψία : Νίκος Παπάς
Σχεδιασμός φώτων : Περικλής Μαθιέλης
Φωτογράφος : Απόστολος Κουκουσάς
Artwork : Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Παραγωγή: Novel Vox
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μαργαρίτα Μυτιληναίου
Διεύθυνση: Πειραιώς 131 - Αθήνα, 2103450922
Προπώληση : viva.gr και 210-3450922
Τιμές εισιτηρίων
Ορθίων: 10 ευρώ
Καθήμενων: Α′ ζώνη 20 ευρώ,
Β′ ζώνη 15 ευρώ.