Τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι γερνούν. Αυτό είναι βιολογικό και τίποτα δεν έχει καταφέρει έως τώρα να το αλλάξει. Διαφορετικά όλοι θα είμαστε αγέραστοι και κυρίως αθάνατοι.
Με την παραπάνω παραδοχή, οφείλουμε όλοι να αντιλαμβανόμαστε τα όριά μας, χωρίς απαραίτητα να μας τα θέτουν οι άλλοι. Ειδικά όταν πρόκειται για τη δημόσια ασφάλεια, δηλαδή όταν οδηγούμε και κινούμαστε στους δρόμους με χιλιάδες άλλους οδηγούς όλων των οχημάτων, αλλά και με πεζούς στα πεζοδρόμια.
Ένα ακόμα θλιβερό περιστατικό, θανατηφόρο, με ηλικιωμένη οδηγό 88 ετών να παραβιάζει τον κόκκινο σηματοδότη και να εμβολίζει στρατιωτικό όχημα που αναποδογύρισε με αποτέλεσμα να χάσει ένας νέος άνθρωπος, στρατιωτικός τη ζωή του και να είναι σε σοβαρή κατάσταση ένας νεότερος στρατιώτης (ναύτης), έφερε ξανά στην επικαιρότητα ένα διαχρονικό θέμα: μέχρι πότε μπορούμε και πρέπει να οδηγούμε.
Δυστυχώς η απάντηση είναι μια σύνθετη κατάσταση. Ενώ ο νομοθέτης ορίζει ότι από την ηλικία των 17 ετών, πλέον, στην Ελλάδα, μπορούμε να παίρνουμε δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου, δεν ορίζει σε ποια ηλικία το παραδίδουμε.
Το μόνο που ορίζει, στη χώρα μας, είναι ότι από την ηλικία των 65 ετών ο κάθε οδηγός υποχρεούται να υποβάλλεται ανά τριετία σε ιατρικές εξετάσεις, από παθολόγο και οφθαλμίατρο, ενώ από τα 80 έτη και πάνω, η ανανέωση θα γίνεται κάθε δύο χρόνια με επιπλέον εξέταση από ωτορινολαρυγγολόγο και νευρολόγο ή ψυχίατρο.
Ωστόσο, τα φαινόμενα που έχουν παρατηρηθεί, με τα γνωστά «φακελάκια» που δίνουν ηλικιωμένοι σε γιατρούς για να πάρουν στο… σπίτι το πιστοποιητικό καλής υγείας, έχουν δημιουργήσει επίορκους ιατρούς, αφενός και αφετέρου απαράδεκτους και ανεύθυνους πολίτες.
Η ευθύνη είναι και προς τις δύο κατευθύνσεις αλλά και προς το κράτος που θα έπρεπε να κινηθεί ποινικά και προς τους δύο, διότι ρισκάρονται ανθρώπινες ζωές, άδικα, όπως έγινε και σε αυτή τη περίπτωση.
Δυστυχώς, ελάχιστοι έχουμε το γνώθι σαυτόν, δηλαδή να ξέρουμε μέχρι πού μπορούμε και πού όχι. Αλλά δεν ακούμε και τους γύρω μας που μας λένε «άσε το τιμόνι».
Η εξάρτηση από το βολάν, δημιουργεί και ψυχολογικό πρόβλημα σε κάποιον που οδηγούσε για δεκαετίες. Νομίζω ότι πλέον είναι ανίκανος, όχι μόνο για την οδήγηση αλλά και για πολλά άλλα, κι αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να απαντηθεί.
Όπως όταν κάποιος συνταξιοδοτείται και αλλάζει η ζωή του –και υπάρχουν πολλοί που παθαίνουν κατάθλιψη – έτσι κι αυτοί που αφήνουν το τιμόνι κάπως νιώθουν.
Το θέμα δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά πανευρωπαϊκό, παγκόσμιο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί να θεσπίσει νέους κανόνες που θα περιλαμβάνουν και πρακτική εκπαίδευση και ίσως κάμερες που να πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Το βέβαιο είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει.
Είχα συγχωριανό μου, επαγγελματία οδηγό, που ήθελε να οδηγεί στα 95 του, με πρόβλημα καρδιάς, όρασης και τρέμουλο στα χέρια. Δεν άφηνε το τιμόνι για κανένα λόγο. Αυτό, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμβαίνει.