Το 2021 μας αφήνει πληγωμένους και μετέωρους. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα τελευταία 2 χρόνια είμαστε σε μια δοκιμασία ψυχική, πνευματική και σωματική χωρίς προηγούμενο.
Τα αποτελέσματα αυτής της περιπέτειας, ορατά και αόρατα είναι σίγουρο πως μας κληροδότησαν ένα συλλογικό τραύμα, μιας και όλοι λιγότερο ή περισσότερο, κάτι έχουμε χάσει. Έναν άνθρωπο, τις συνήθειές μας, τις δουλειές μας και σίγουρα την ελευθερία να ζούμε όπως έχουμε επιλέξει.
Αναζητώντας τον εχθρό.
Είμαστε σε άμυνα. Αυτό συνεπάγεται μοιραία μια όξυνση, επιθετικότητα και ευερεθιστότητα (η οποία ελλείψει ορατού ”εχθρού”) δεν έχει αργεί να στραφεί είτε προς τον εαυτό μας είτε προς τους άλλους. Τους πιο προσβάσιμους στόχους.
Πότε τελειώνουμε;
Το δυσκολότερο κομμάτι στη διαχείριση () φαίνεται να είναι η έλλειψη προοπτικής και ενός διαφαινόμενου τέλους της περιπέτειας.
Θα υπομέναμε ακόμα περισσότερα αν γνωρίζαμε έστω και σε κάποιο βαθμό τη χρονική στιγμή της λήξης του συναγερμού. Γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι.
Ολα καλά.
Είναι εντάξει σε αυτήν την πρωτοφανή δοκιμασία να νιώθεις ότι στερεύεις, ότι φτάνεις σε προσωπικά όρια.
Μπορεί να νιώθεις ανήμπορος και εξαντλημένος. Μπουχτισμένος, νευρικός, κλειστός. Μάθε να αναγνωρίζεις στον εαυτό σου το δικαίωμα αυτό. Είσαι απλώς συνεπής στην πραγματικότητα. Δεν θα το αφήσεις να σε κατακλύσει. Θα το αναγνωρίσεις και θα το περιορίσεις.
Τι να κάνουμε.
Στις κρίσεις οι άνθρωποι χτίζουν καταφύγια για τα σώματά τους, όχι για τις ψυχές τους. Κι αυτό είναι που μας λείπει τώρα.
Κι αν υπήρχε τέτοιο καταφύγιο μπορεί να είναι φτιαγμένο μόνο από ένα υλικό, τους άλλους ανθρώπους. Το καταφύγιο μπορεί να είναι μόνο η αλληλεγγύη και το μοίρασμα.
Να βρισκόμαστε. Να μιλάμε. Να θυμίζουμε ο ένας στον άλλον πως είμαστε δυνατότεροι μέσα από τον πόνο.
Πως αυτό που ζούμε δεν είναι και δεν θα επιτρέψουμε να είναι ποτέ κανονικό.
Γιατί εξελικτικά, πάνε χιλιάδες χρόνια, που γυρίσαμε οριστικά την πλάτη στην απομόνωση και τον ατομισμό. Μας σκότωναν.
Δε θα γυρνούσαμε ποτέ εκεί.
Η πρωτοχρονιά που έρχεται μας θέλει αλλού. Στη διαρκή μνήμη του καλύτερου εαυτού μας. Στην ακλόνητη πίστη στην αγάπη και τις εκδηλώσεις της.
Η πανδημία δεν έχει τελειώσει Όχι ακόμα. Το τέλος της όμως είναι εκεί, όπως ήταν πάντα, και μας περιμένει σοφότερους, βελτιωμένους, νικητές.
Καλή Πρωτοχρονιά