Ένα από τα ζητήματα που θα μας απασχολήσουν στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα είναι η ήδη τεταμένες Αμερικανό-Τουρκικές σχέσεις και συγκεκριμένα σε ποιο σημείο τριβής θα φτάσουν. Για να αποκτήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, και κυρίως για να αντιληφθούμε το βάθος της κρίσης ανάμεσα σε αυτές τις δύο χώρες αξίζει να ιχνηλατήσουμε για το πότε ξεκίνησε η διολίσθηση στις σχέσεις ανάμεσα σε Τουρκία και Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Η απαρχή της κρίσης ξεκίνησε το 2003 όταν η Τουρκική Εθνοσυνέλευση αποφάσισε να απαγορεύσει στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν το έδαφος της γειτονικής μας χώρας για να εισέλθουν στο Ιράκ.
Επιπροσθέτως, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής και η ιδεολογική διάσταση της κρίσης. Ο Ταγίπ Ερντογάν και το κυβερνών κόμμα με σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό προς ένα πολιτικοποιημένο ισλάμ με συντηρητικές αποχρώσεις στα κοινωνικά ζητήματα και φιλελεύθερες προσεγγίσεις στα ζητήματα της οικονομίας έχει λάβει σαφή θέση στα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν την Μέση Ανατολή εδώ και δεκαετίες.
Θέση που στρέφεται καταφανώς ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ και στο πιο πιστό σύμμαχο της στην περιοχή αλλά και ευρύτερα, το Ισραήλ. Ένα άλλο θέμα που αποτελεί κομμάτι στο παζλ της σύγκρουσης, είναι και το Κουρδικό και η θεώρηση των Τούρκων ότι η ΗΠΑ ενδέχεται να πριμοδοτήσουν την δημιουργία αυτόνομης Κουρδικής οντότητας με χαρακτηριστικά κράτους στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Τούρκοι αναλυτές με παρουσία στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θεωρούν ότι τα στελέχη που διαμορφώνουν την εξωτερική πολιτική της γειτονικής μας χώρας έχουν την αίσθηση ότι σκοποθεσία των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής βρίσκεται στο αντίποδα των συμφερόντων της Άγκυρας.
Από τα ανωτέρω είναι σαφές ότι η φυλάκιση του Αμερικάνου Πάστορα στην γειτονική μας χώρα όπως και το ζήτημα του Ιεροκήρυκα Γκιουλέν και η πίεση για έκδοση του στην Τουρκία από τον Ταγίπ Ερντογάν αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου μια σχέσης που δεν βρίσκεται κατά τύχη σε βαθιά κρίση αλλά για λόγους στρατηγικής επιλογής και των δύο εμπλεκομένων. Το που θα καταλήξει αυτή η διαμάχη και αν θα οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση θα το δείξει ο χρόνος αλλά κυρίως και η στυγνή πραγματικότητα. Κατά πόσο συμφέρει και τους δυο γεωπολιτικούς δείκτες η κατάρρευση μιας συμμαχίας που μέχρι πρότινος εξυπηρετούσε και τους δύο πόλους, εξίσου. Το σύντομο μέλλον θα δείξει.