Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντισμού, η πρόεδρος της ΜΕΤΑδρασης, Λώρα Παππά, θυμάται μια αναπάντεχη συνάντηση:
«Πριν από κάποιο καιρό, είχα πάει στη δομή φιλοξενίας στην Αθήνα, με αφορμή την επίσκεψη της Υπουργού Εξωτερικών της Σλοβακίας. Με την ολοκλήρωση της επίσκεψης και βγαίνοντας έξω για να αποχαιρετήσω πλέον την αποστολή, κάποια στιγμή έριξα μια γρήγορη ματιά πίσω στην αυλή και είδα την πλάτη μιας κυρίας που καθόταν στον κήπο μαζί με ένα κοριτσάκι από τη δομή και μιλάγανε. Φαίνεται ότι μόλις είχε φτάσει. Κοιτώντας την πλάτη της κυρίας, θυμήθηκα την κυρία Δημητρίου, που είχα συναντήσει ίσως δυο φορές κατά τη διάρκεια της θητείας της ως Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Αφού οι επισκέπτες πλέον είχαν αναχωρήσει, ήθελα να γνωρίσω αυτήν την κυρία και καθώς έφτασα κοντά, κοιτώντας τη στο πρόσωπο ανακάλυψα ότι ήταν η ίδια η κυρία Δημητρίου! Σάστισα.
- «Κυρία Δημητρίου, τι κάνετε εσείς εδώ;», την ρωτάω έκπληκτη.
- «Κυρία Παππά, δυο χρόνια τώρα έρχομαι στη δομή κάθε εβδομάδα» μου απαντάει με ένα φωτεινό χαμόγελο!
Είχα μια επείγουσα συνάντηση, αλλά εκείνη την ώρα τα ξέχασα όλα. Πήρα μια καρέκλα και κάθισα δίπλα της. Έπρεπε να καταλάβω πώς μία πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου αποφασίζει να γίνει εθελόντρια στη δομή μας με τα μικρά παιδιά.
Μετά την αρχική μου έκπληξη και όσο κουβεντιάζαμε, τόσο μεγάλωνε η συγκίνηση και η ευγνωμοσύνη που ένιωσα για αυτή τη γυναίκα που τόσο αθόρυβα, ταπεινά και κυρίως ανθρώπινα, αφιερώνει τόσο χρόνο για τα ασυνόδευτα παιδιά μας.
Σκέφτηκα ότι αυτό το παράδειγμα προσφοράς χωρίς τυμπανοκρουσίες, είναι σημαντικό να το μοιραστούμε. Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, ζητήσαμε από την ίδια να μας γράψει δυο λόγια για την απόφαση, τα συναισθήματα και την εμπειρία της από την εθελοντική της προσφορά. Λόγια που μας θυμίζουν πώς, με μικρά απλά πράγματα, εκφράζονται αμφίδρομα τα πιο δυνατά συναισθήματα, όπως της αγάπης και της ευγνωμοσύνης».
Διαβάστε παρακάτω τη συνέντευξη από την εθελόντρια της ΜΕΤΑδρασης Ξένη Δημητρίου, Εισαγγελέα Αρείου Πάγου Ε.Τ.
――――
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αποφασίσετε να προσφέρετε εθελοντικά;
Γνώρισα από κοντά τη ΜΕΤΑδραση και το έργο της, όταν ως Αντεισαγγελέας (2014-2015) και έπειτα ως Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου (2016-2019), επισκέφτηκα τις δομές της, στη Λέσβο, τη Χίο και την Αθήνα. Στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, μάλιστα, διοργανώσαμε Έκθεση Φωτογραφίας ενός ασυνόδευτου παιδιού από τη Δομή της Χίου, που έδωσε αφορμή να βρεθούν μαζί και να συζητήσουν για τα προβλήματα των ασυνόδευτων ανηλίκων δικαστικοί λειτουργοί με τη ΜΕΤΑδραση αλλά και άλλους αρμόδιους φορείς (Unicef, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, Διεθνή Ερυθρό Σταυρό κ.λπ.). Εκείνο το χρονικό διάστημα επισκεπτόμουν συχνά τη δομή της Αθήνας, που φιλοξενούσε μικρής ηλικίας ασυνόδευτα παιδιά και περνούσα μαζί τους μερικές ώρες με παιχνίδια. Μετά την αφυπηρέτησή μου από το Εισαγγελικό Σώμα, αποφάσισα να ασχοληθώ ως εθελόντρια πλέον με τα παιδιά αυτά της δομής της Αθήνας.
Τι δραστηριότητες συμπεριλαμβάνει η εθελοντική σας δράση;
Τον καιρό της πανδημίας, που ήταν κλειστά τα σχολεία, προσπάθησα να είμαι κοντά στα μικρά αυτά παιδιά και να τα απασχολώ με ζωγραφική, με παραμύθια, με μύθους από την ελληνική γραμματεία, με μαθήματα ελληνικής γλώσσας, μαθηματικά και με μαθήματα γαλλικής γλώσσας σε μία ανήλικη που τελικά έγινε δεκτή για φιλοξενία από τη Γαλλία. Αφότου άνοιξαν τα σχολεία, προσπαθώ με τα μικρότερα παιδιά να ετοιμάζουμε τα μαθήματα του σχολείου τους (ελληνική γλώσσα, μαθηματικά και ιστορία). Πάντως, πολύ λίγη σημασία έχει το περιεχόμενο της εθελοντικής σου δράσης, αφού οι ανάγκες αυτών των μικρών παιδιών είναι πολλαπλές. Αυτό που προέχει είναι να τα εμπιστευτείς για να σε εμπιστευτούνε και να τα ενθαρρύνεις με ένα «μπράβο», με μία αγκαλιά για να σε ενθαρρύνουν και σένα, για να σε εμπνεύσουν να κάνεις πράγματα για αυτά. Πεινάνε για αγάπη και με αγάπη προσπαθώ να τα ταΐσω.
Τι πιστεύετε ότι έχετε κερδίσει μέσα από την εθελοντική προσφοράς σας;
Πιστεύω στον εθελοντισμό, όταν όμως αυτός προσφέρεται με επαγγελματικό τρόπο και δεν εκπίπτει σε απλή φιλανθρωπία. Η εκπαίδευση του εθελοντή για έναν υγιή εθελοντισμό που έρχεται να συμπληρώσει το έργο των επαγγελματιών και όχι να το ανταγωνιστεί, είναι απαραίτητη. Δεν νομίζω πως υπάρχει άλλος δρόμος για να νιώσει κανείς ευδαιμονία (με την πλατωνική του όρου έννοια) από το να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον ευάλωτο συνάνθρωπό του, ειδικά σε μικρά παιδιά, χωρίς να δέχεται ή να αναμένει υλικές αμοιβές· γιατί από ηθικές απολαβές – πλήρωση ψυχής και ανανέωση – θα πλημμυρίσει.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες σκέψεις ή συναισθήματα από την εμπειρία σας όσο καιρό είσαστε εθελόντρια στη δομή;
Όταν τα υπέροχα πλασματάκια της δομής σε υποδέχονται τρέχοντας, όταν σε αγκαλιάζουν, όταν σου χαρίζουν ζωγραφιές με καρδούλες ❤ (πολλές φορές ραγισμένες 💔) και “Love”, όταν σε καλούν να φας πατατούλες από το πιάτο τους, όταν σε παρακαλούν να συμμετέχεις κι εσύ σε δραστηριότητές τους, (όπως στα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια και στη ρόδα του Λούνα Παρκ), όταν σε ρωτάνε «πότε θα ξανάρθεις;», όταν μια γιαγιά όπως είμαι εγώ, γίνεται αποδεκτή από αυτά τα τραυματισμένα παιδιά σαν να είναι συνομήλική τους, τότε η γιαγιά αυτή έχει πληρωθεί πλουσιοπάροχα και δυσανάλογα ακριβά για την ελάχιστη προσφορά της προς αυτά τα παιδιά.
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη εμπειρία που βιώσατε και θα σας μείνει αξέχαστη;
Από την αρχή που πήγα στη δομή, η προσωπική μου τσάντα ήταν ανοιχτή, όπως και εκείνη στην οποία κουβαλούσα μπογιές, παραμύθια, τετράδια. Όταν ήθελα κάτι από αυτές (γυαλιά, τσίχλες, μπογιές) έστελνα τα παιδιά να μου το φέρουν. Έψαχναν και ψάχνουν τις τσάντες μου, ξέρουν τι έχουν μέσα αλλά ποτέ δεν πείραξαν κάτι. Αντίθετα, ό,τι πολύτιμο έχουν, το βάζουν σε αυτές και το βρίσκω αργότερα. Μια μέρα βρήκα ένα ανθρωπάκι από πλαστελίνη, άλλη φορά μια ζωγραφιά, μια άλλη φορά ένα μικρό λεμονάκι που ένα παιδάκι είχε κόψει από τη λεμονιά του σχολείου του και χίλια δύο άλλα πραγματάκια που φαίνονται ευτελή και ασήμαντα, αλλά είναι φορτωμένα με άδολη και καθαρή αγάπη. Πού να τη βρεις τέτοια αγάπη στις μέρες μας;
