Ένας κινεζικής κατασκευής κινητήρας «sodramjet» έπιασε ταχύτητα εννιαπλάσια αυτής του ήχου σε αεροδυναμική σήραγγα- και, σύμφωνα με τους κατασκευαστές του, ένα αεροπλάνο με αυτόν θα μπορούσε να πετάξει σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου μέσα σε δύο ώρες.
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του Popular Mechanics, επιστήμονες εκτιμούν ότι το sodramjet («standing oblique detonation ramjet engine») θα μπορούσε να αποτελέσει την πρώτη πραγματική ελπίδα για πολυηχητικές πτήσεις (hypersonic- ταχύτητα πενταπλάσια αυτής του ήχου και άνω), και κάτι τέτοιο θα έφερνε με τη σειρά του επανάσταση στις αεροπορικές και τις διαστημικές πτήσεις.
«Με επαναχρησιμοποιούμενα υπερατμοσφαιρικά αεροσκάφη, μπορούμε να απογειωθούμε οριζόντια από έναν διάδρομο αεροδρομίου, να επιταχύνουμε σε τροχιά γύρω από τη Γη, μετά να επανεισέλθουμε στην ατμόσφαιρα και εν τέλει να προσγειωθούμε σε αεροδρόμιο» γράφουν οι ερευνητές του Ινστιτούτου Μηχανικής της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών. «Με αυτόν τον τρόπο, η πρόσβαση στο Διάστημα θα γίνει αξιόπιστη, ρουτίνας και οικονομική».
Η ιδέα βασίζεται σε μια ηλικίας δεκαετιών θεωρητική παραλλαγή του scramjet – που με τη σειρά του αποτελεί μια παραλλαγή του κινητήρα ramjet (αποδίδονται στα ελληνικά ως αυλοωθητές- ένα είδος αεριωθούμενου κινητήρα). Το ramjet οδήγησε στο scramjet, που είχε σχεδιαστεί να πιάνει ταχύτητα 15πλάσια του ήχου. Το «μυστικό» είναι η δραστική μείωση του βάρους του αεροσκάφους- το scramjet τραβά οξυγόνο από τον αέρα αντί από δεξαμενή σε συμπιεσμένη μορφή. Ωστόσο αυτό συνεπάγεται έναν πιο εύθραυστο κύκλο καύσης, ο οποιος μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα λόγω του «sonic boom» που προκαλεί ο ίδιος ο κινητήρας, ενώ πετά σε πολλαπλάσιες του ήχου ταχύτητες. Ως εκ τούτου, το scramjet ποτέ δεν μπόρεσε να «απογειωθεί» πραγματικά.
Σε δημοσίευμα της South China Morning Post (SCMP) αναφέρεται πως το sodramjet «πατά» σε δεκαετίες δουλειάς πάνω σε scramjets, που άρχισε στις ΗΠΑ και συνεχίστηκε στην Κίνα. Ωστόσο, ο ερευνητής Τζιάνγκ Ζονγκλίν αποφάσισε να ακολουθήσει τη δική του πορεία, με βάση μια θεωρία που είχε δημοσιεύσει η NASA το 1980.
Σύμφωνα με την SCMP, ο Τζιάνγκ και οι συνάδελφοί του απογοητεύτηκαν από τις αδυναμίες του scramjet, το οποίο δεν μπορούσε να παράγει ώθηση σε ταχύτητα Μαχ 7 (επταπλάσια του ήχου) και άνω. Επίσης, η κατανάλωση καυσίμου ήταν τεράστια, ενώ είναι μη πρακτικό να να επανεκκινείται ο κινητήρας κατά τη διάρκεια μιας πτήσης.
Η βασική διαφορά στο sodramjet είναι πως το νέο σχέδιο χρησιμοποιεί το sonic boom για να ενισχύει την ώθηση. Όπως γράφει η SCMP, «η μετατροπή του ωστικού κύματος από εχθρό σε φίλο τους βοήθησε να διατηρούν και να σταθεροποιούν την καύση σε υπερηχητική ταχύτητα...όσο ταχύτερα πετούσε ο κινητήρας, τόσο πιο αποδοτικά καιγόταν το καύσιμο υδρογόνου. Ο νέος κινητήρας ήταν επίσης πολύ μικρότερος και ελαφρύτερος από τα προηγούμενα μοντέλα».
Πολλά μένουν να αποδειχθούν και να αποδειχθούν για έναν κινητήρα τέτοιου είδους- ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, φαίνεται να πρόκειται για μια πολλά υποσχόμενη τεχνολογία σε έναν ταχύτατα ανερχόμενο τομέα.