Άπιαστος Άνεμος
Στη γειτονιά τον φώναζαν Νίκι.
Ο Αντρέας ήταν ένας νεαρός μετρίου αναστήματος, στραβοκάνης με ανήσυχο βλέμμα και μισό χαμόγελο που σταματούσε σε βαθιά ουλή, σημείο εγχάρακτο στη δεξιά παρειά. Στο μέτωπο τσουλούφι ανεξέλεγκτο ριγμένο στο μεσόφρυο, κάλυπτε άλλο σημάδι των παιδικών χρόνων. Παράσημα αγώνων ταχύτητας με το ποδήλατο στα πέντε, όταν πέταξε επάνω από το ύψωμα της μεγάλης αλάνας και προσγειώθηκε σε χαμηλό μαντρότοιχο.
Καθώς περπατούσε ήταν αργός, με τα χέρια στις τσέπες δίχως να βιάζεται. Η μόνη βία που καταλάβαινε στο πετσί του ήταν το πάθος του για τους αγώνες ταχύτητας. Τα τέσσερα χρόνια του δεν είχε συμπληρώσει ακόμα και ρωτούσε όποιον οδηγό γνώριζε αν το αμάξι του τραβάει γκάζια. Μπλεγμένος από την εφηβεία με τα αγωνιστικά παράτησε το σχολείο στα δεκατέσσερα για να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων. Χαλαρός στην υπόλοιπη ζωή του ο Αντρέας έμαθε να αγωνίζεται μόνο στο τιμόνι. Αγώνες νόμιμοι, παράνομοι, φιλικοί σε αμφίβολες πίστες, εκείνος πρώτος, θεατής. Η αγωνία του ίσαμε και του Andreas Nikolaus ‘’Niki’’ Lauda της Formula 1. Τον είχε Θεό. Αναζητούσε δουλειές σχετικές με αγωνιστικά αυτοκίνητα και στεκόταν τυχερός όταν μπορούσε έστω στη ζούλα να κάνει μικρές βόλτες με αυτά. Ήταν φτωχός για τόσο ακριβό χόμπι.
Στα σύννεφα πετούσε όταν κέρδισε την εμπιστοσύνη του ιδιοκτήτη της Porsche στο club της παραλιακής . Στα είκοσι δύο του αντικατέστησε τον παρκαδόρο για ένα και μόνο μήνα. Καθόταν δίπλα της και της μιλούσε σα να ήταν το κορίτσι του. Στο τέλος της βδομάδας η ερωτική σχέση εξελίχθηκε σε πάθος. Στο φεγγαρόφωτο περίμενε να πάρει τα κλειδιά. Δική σου, Αντρέα, ακούστηκε με υποψία ειρωνείας ο ιδιοκτήτης και προχώρησε στο club κρατώντας από το χέρι τη δίμετρη μέσα στις γόβες της ξανθιά. Από καιρό έβλεπε στο βλέμμα του Αντρέα τον πόθο. Όχι για τη ξανθιά, αυτή ούτε που την είχε προσέξει. Για την Porsche. Ποιος θα μπορούσε να την φυλάξει καλύτερα από τον ερωτευμένο Αντρέα; Μέσα στο club το κέφι καλά κρατούσε. Έξω η καρδιά του Αντρέα χτυπούσε δυνατά για την κούρσα. Είχε παρκάρει στην καρδιά του. Ξημερώματα πήρε την απόφαση. Να την κλέψει. Να την κάνει δική του. Την κοίταξε και ‘’τα μάτια του τα κυβερνούσε σοροκάδα’’. Ξεκλείδωσε και έφυγε μαζί της. Η ασφάλεια πιάστηκε στον ύπνο. Απελπισμένα έτρεχαν ξοπίσω από τον Άπιαστο Άνεμο.
Εκείνος χάθηκε ασήμαδος.
Αφρικάνικη σκόνη
Ξύπνησαν μέσα στη σκόνη. Πολλά τα χρόνια και ο ύπνος βαθύς. Η Πολιτεία σκεπασμένη από θολό πέπλο. Πρώτος το αντιλήφθηκε ο φούρναρης. Ξημερώματα. Αποβραδίς είχε ετοιμάσει τα υλικά για να ζυμώσει. Το αλεύρι είχε απολέσει το λευκό με την προσθήκη της κιτρινίλας. Απελπίστηκε. Καιρό πριν είχε δείγματα της χαμένης λευκότητας μα δεν έδινε σημασία. Κοιμόταν. Σαν ξύπνησε σήμερα που το κακό παράγινε, αναστατώθηκε. Για πρώτη φορά. Αλλά και τώρα τι μπορούσε να κάνει; Το ψωμί δεν περίμενε. Έπρεπε να χορτάσει τον κόσμο. Η πόλη ακόμα κοιμόταν. Προς στιγμή, σκέφθηκε να στείλει μήνυμα και στους άλλους φουρναραίους για να δουν τι θα κάνουν. Φοβήθηκε ότι θα γινόταν γνωστό πως ξεσηκώνει τον κόσμο και δεν θέλει να δουλέψει. Μήπως να ενημέρωνε τις αρχές; Κάποια φορά που διαμαρτυρήθηκε, τον κατηγόρησαν πως είναι παράξενος και καλό θα ήταν να ταΐζει τον κόσμο με ότι του στέλνει η Παγκόσμια Αγορά, αλλιώς θα του έκαναν αρνητική διαφήμιση. Ξανά φοβήθηκε. Και τότε έβγαλε το αλεύρι στο ύψωμα μήπως το καθαρίσει το βοριαδάκι. Ατυχία! Είχε Όστρια και το χειροτέρεψε. Ανήμπορος να αντιδράσει κλείστηκε μέσα και έκανε τη δουλειά του με ότι είχε.
Φάνηκε πως ο άνεμος ελευθερίας αργούσε να φυσήξει. Οι άνθρωποι καθώς ξυπνούσαν μέσα στη σκόνη σιγά σιγά τη συνήθισαν. Τινάζονταν λίγο, έβηχαν λίγο και τη δικαιολογούσαν με την κλιματική αλλαγή. Έφτασαν να μη βλέπουν τίποτα. Θολούρα και σύγχυση. Οργάνωσαν τη ζωή τους έτσι. Δίχως αντίσταση. Κάποτε βόλευε κιόλας. Η διαφάνεια και η διαύγεια ήταν παρελθόν. Τις όρισαν αλλιώς με νέα μέτρα: κερδοφόρα και παγκόσμια. Σκόνη για όλους. Κι` όταν καθάριζε λίγο και κάποιοι σήκωναν κεφάλι να ανασάνουν, η Αόρατη Αρχή άριστη στα ‘’Μέσα’’ επικοινωνίας, τους καθησύχαζε και τους φόβιζε. Έκλεινε ‘’προληπτικά’’ τους ανθρώπους στα σπίτια τους με ‘’έκτακτα’’ δελτία καιρού.
Έτσι ερήμωσαν οι δρόμοι και οι πλατείες. Έρημη Πολιτεία.
‘’Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο’’. Έρημη Χώρα.
Αέρηδες
Το 2009 καταχείμωνο, ταξιδεύανε πρίμα για το Νησί. Στο σαλόνι του πλοίου δεν πήρανε είδηση την ξαφνική αλλαγή του καιρού. Οι επιβάτες. Μπουρίνι, ανακοίνωσε ο καπετάνιος και έπρεπε να μείνουν στις θέσεις τους. Ο Θεός δίνει τον άνεμο, ο άνθρωπος πρέπει να σηκώσει το πανί, είπε η Ειρήνη στον συνταξιδιώτη της, ενθυμούμενη τα λόγια του Ιερού Αυγουστίνου. (Το θυμάται σαν τώρα). Οι άνεμοι, όπως και οι κρίσεις ξεσπούν ξαφνικά, συνέχισε εκείνη να λέει. Ο τύπος δίπλα της έδειχνε σαν να συμφωνούσε, χωρίς να λέει πολλά. Λιγομίλητος. Ήταν στην αρχή της οικονομικής κρίσης και το ενδιαφέρον μετατέθηκε εύκολα στην πολιτική. Για τα αίτια και τις πιθανές λύσεις.
Εκείνος, άνθρωπος σχετικά νέος μα και φτωχός έδειχνε να βρίσκεται σε περίεργη σύγχυση. Στο Νησί πήγαινε για κάποια κληρονομικά θέματα, όπως έλεγε. Δεν είχε σπίτι, είχε όμως περίεργες ιδέες. Έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ιστορία, τους Ηγέτες και την Αρχαία Ελλάδα. Η λύση για την Ελλάδα υπάρχει, πετάχτηκε ξαφνικά, έχουμε δύναμη ακούστηκε να λέει, σαν να ήταν μόνος του.
Ο Λαός έχει δύναμη όταν αγωνίζεται, εκεί βρίσκεται η λύση, του είπε η Ειρήνη. Ο φοβισμένος ανθρωπάκος σήκωσε τους ώμους. Ο Αρχηγός είπε πως είμαστε πολλοί. Θα φανεί σε λίγο. Θα μπούμε στη Βουλή για να τιμωρηθούν οι πουλημένοι. Χρειαζόμαστε ζωτικό χώρο και θα τον έχουμε. Τότε εκείνη ένιωσε σύγκρυο στη ραχοκοκαλιά. Μπουρίνι πιο δυνατό κι` από τη θάλασσα. Είχε μελετήσει την Ιστορία και έβλεπε να μαζεύονται στον ορίζοντα μαύρα σύννεφα. Άθελά της πήγε πίσω περίπου εβδομήντα χρόνια. Στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την άνοδο του φασισμού στην παγωμένη Ελλάδα, την Κατοχική Ελλάδα της πείνας του κρύου και του θανάτου που έφερε ο Βορράς. «Ο Βοριάς που τ` αρνάκια παγώνει…».
Άκου Ανθρωπάκο, θυμήσου ανθρωπάκο. « Κοπέλες απ` το Δίστομο φέρτε νερό και ξίδι…» έγραφε συγκλονισμένος ο Νίκος Καββαδίας για ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα των Ναζί στο Δίστομο Βοιωτίας(10 Ιουνίου 1944). Ο ανθρωπάκος δίπλα της είχε στυλώσει το βλέμμα στο πουθενά ακούγοντας μέσα του το κάλεσμα του Αρχηγού. Έδειχνε δειλός και φοβισμένος με λαϊκή καταγωγή και μικροαστικό παρελθόν, αυτό της καλοπέρασης που χάθηκε όταν λεφτά υπήρχαν. Είχε ιδεολογία προβληματική και στο σαιξπηρικό δίλημμα είχε απαντήσει: «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» Ναζί.
Αυτός ο ανθρωπάκος «σφαζόταν» για την οικογένεια, την πατρίδα και την θρησκεία πρώτα την Εθνική και ύστερα την Χριστιανική ,κατά το «καλά και συμφέροντα». Ηθική επιλεκτική που δεν απαγόρευε κρυφές βόλτες στα στριπτιζάδικα και του επέτρεπε συναντήσεις με γυναίκες από το πρώην ανατολικό μπλοκ. Οι διαφημίσεις της εποχής γνωστές: «Προσεχώς Βουλγάρες». Με την αρχή της κρίσης όταν τελείωσε η χαρά του ευρώ εμφανίστηκαν ως τιμωροί των ξένων που «έκλεβαν» τα σπίτια και τις δουλειές τους. Τις ξένες ξανθές αλλοδαπές τις κράτησαν για γυναίκες και ερωμένες. Στη Βουλή απέξω έβριζαν και μέσα μπήκαν με γραβάτα. Με τον αέρα της Νίκης και του Αρχηγού βγήκαν τα μαχαίρια και ο θάνατος. Σαχτζάτ Λουκμάν(17/1/2013) και Παύλος Φύσσας (18/9/2013), οι πρώτοι πεσόντες. Μετά κρύφτηκαν περιμένοντας τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης όχι της Θείας αλλά της ανθρώπινης ,που αργούσε να δει το φως της Αλήθειας…
Δέκα χρόνια μετά, στις εκλογές (26 Μαΐου 2019) η Ειρήνη συνάντησε τον Ανθρωπάκο στο μπαρ του πλοίου για το Νησί. Πήγαιναν να ψηφίσουν για την Ευρώπη με το δίλημμα: Προοδευτική Συμμαχία ή Ακροδεξιά. Ο Ανθρωπάκος, άλλος άνθρωπος, μεταλλαγμένος διάβαζε τα χειρόγραφα (;) του Χριστού και έψαχνε για Ελληνική Λύση στο πρόβλημά του. Τα υπόλοιπα μικρά κόμματα, οι κομπάρσοι της κυρίαρχης πολιτικής , αφού στήριξαν πιστά τις μνημονιακές και μεταμνημονιακές δεσμεύσεις μιας “δέσμιας “χώρας, στο τέλος εξανεμίστηκαν (πρώτα δημοσκοπικά και μετά εκλογικά). Επιβεβαιώθηκε η λαϊκή ρήση «Ανεμομαζώματα- ανεμοσκορπίσματα…»
«Ο Μαΐστρος με το μυτερό του σάνταλο και ο Γραίγος ο ασυλλόγιστος με τα λοξά του κόκκινα πανιά. Φύγανε». Πλησίαζαν στο λιμάνι . Οι επιβάτες ανυπόμονοι στέκονταν πάνω στις πόρτες. Μόλις το βαπόρι έδεσε ο καθένας πήρε το δρόμο του. Άλλοι χαρωποί, άλλοι θλιμμένοι. Άλλοι με σηκωμένο τον γιακά και μαύρα γυαλιά, άλλοι με σηκωμένα τα μανίκια κοιτάζοντας κατάματα τον ήλιο.
Στην κάψα του καλοκαιριού, η Ειρήνη δεν φοβόταν τον «Βοριά που τ` αρνάκια παγώνει» ,αυτός φαινόταν ότι κόπασε ή άλλαζε κατεύθυνση, αλλά τον Λίβα που ερχόταν…
Έχει ο Καιρός γυρίσματα· θυμήθηκε τον Ποιητή
‘’Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας
Οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια
Οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι
Και του μαύρου καπνού το κηρύκειο
Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής
ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος
η Τραμουντάνα, η Όστρια’’
και ανάλαφρα πάτησε στο Νησί.
Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι
Ο Θεριστής χτύπησε σαραντάρι προεκλογικά και η παρέα δροσιζόταν στην αγκαλιά του «Ζέφυρου» με τον «Άνεμο να χορεύει το κριθάρι» (Κεν Λόουτς). Στο διάλειμμα η κουβέντα πήρε τη συνηθισμένη πορεία. Στην πολιτική. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 26ης Μαΐου χαρακτηρίστηκε εξωφρενικό από την Έλενα που επέμενε να ψηφίζει Αριστερά για πολλοστή κι` όχι πρώτη φορά για να μη χαθεί το Κοινωνικό Κράτος. Ο Κλέων την διέκοψε: Η έπαρση και η αλαζονεία της εξουσίας τιμωρείται από τον Λαό όταν νιώσει ότι τον εμπαίζουν. Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Τη Θεία Δίκη δεν την ελέγχεις, πρόσθεσε η Μαρία, γι` αυτό και φαίνεται να δρομολογείται ο «έλεγχος» της ανθρώπινης δικαιοσύνης. Ξέσπασε τρελό γέλιο. Η Ντόρα μέσα στον σαματά με τον πασατέμπο στο στόμα τόλμησε να ξεστομίσει ότι έπνεε άνεμος αλλαγής στην πολιτική ζωή της χώρας, αφού όλη η Ελλάδα «βάφτηκε» μπλε. Ήρθε η ώρα νέα πρόσωπα να βάλουν τάξη στο Κράτος, είπε. Καλά να είσαι, ευθυμήσαμε, της απάντησε ο Τάκης. Ήρθαν ως νέοι οι παλιοί νοικοκυραίοι. Σε ταξίδι στο εξωτερικό έλειπαν; ρώτησε την Ντόρα, γιατί απ` όσο ξέρω δυο τρεις οικογένειες έκαναν κουμάντο τα τελευταία πενήντα χρόνια σ` αυτή την Έρημη Χώρα.
Φονιάδες των λαών, νοικοκυραίοι ψιθύρισε η Αννέτα και η Ντόρα γύρισε προς το μέρος της έκπληκτη με σηκωμένο το φρύδι. Ψήφος από τους νοικοκυραίους για την ανάπτυξη και με λιγότερους φόρους, πρόλαβε να πει ο Πάνος και τον έκοψε η Δήμητρα. Λόγια του ανέμου, είπε με αγωνία, διαισθανόμενη πως τη μπουνάτσα διαδεχόταν η τρικυμία στην παρέα. Με ανακούφιση είδαν να σβήνουν τα φώτα για το second part. Η τύχη όμως δεν ήταν με το μέρος τους. Πήγαιναν γυρεύοντας αφού πήγαν να δουν τον «άνεμο να χορεύει το κριθάρι». Μετά το διάλειμμα τη δουλειά του διαβόλου την συνέχισε ο Κεν Λόουτς στην οθόνη του σινεμά. Ο πρωταγωνιστής (Ντάμιεν)προσπαθεί να πείσει κάποιους από τους φίλους του (Ιρλανδοί που αγωνίστηκαν για την πατρίδα και την ανεξαρτησία εναντίον των Άγγλων) να μην παραδώσουν τα όπλα της πάλης και του αγώνα μέχρι να έρθει η εθνική ανεξαρτησία. Ο μαχητικός Βρετανός σκηνοθέτης ανάβει φωτιές βάζοντας στο στόμα του ήρωα ετούτα τα λόγια: «Συμφωνήσαμε να σταματήσουμε τον ένοπλο αγώνα μόνο όταν ολοκληρωθεί η εθνική ανεξαρτησία. Και η εθνική ανεξαρτησία δεν περιλαμβάνει μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τα χωράφια και τα εργοστάσια, ολόκληρο τον πλούτο της χώρας. Και αυτά πρέπει να απελευθερωθούν και να περάσουν στα χέρια του λαού. Μόνο τότε θα υπάρξει πραγματική εθνική ανεξαρτησία.»
Στην Ιρλανδία του 1920, ο παρτιζάνος Ντάμιεν αρνείται να παραδώσει τα όπλα και οδηγεί την παρέα του «Ζέφυρου» σε ανεμοδαρμένα ύψη. Άβολα και με σκυμμένο κεφάλι οι αριστεροί της παρέας τάχα αστειεύτηκαν. Είπαμε να δροσιστούμε και ο Κεν Λόουτς μας θέρμανε. Δυστυχώς, τώρα πληρώνουμε τη «θεραπεία» και τις λάθος επιλογές, αναστέναξε η Αννέτα. Ο αγώνας και το ΟΧΙ έχουν κόστος, αλλά το ΝΑΙ σε όλα στο τέλος πληρώνεται ακριβά.
Όταν «έσβησε» ο Ζέφυρος, η παρέα σκεπτική κατηφόριζε την «Τρώων» με τον άνεμο να χορεύει το κριθάρι. Η Ιρλανδία έδειχνε τον δρόμο. Μετά την περίφημη «χρεοκοπία» (2009), τα τρία μνημόνια και την υποθήκευση της χώρας για 99 χρόνια, οι εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 έμοιαζαν μια «στάση» στην πορεία της εξάρτησης και της υποτέλειας. Μπροστά στα ψεύτικα διλήμματα η παρέα επέλεξε να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο του αγώνα. Το 2021 πλησίαζε και ήθελαν να τιμήσουν τα διακόσια χρόνια της Επανάστασης. Με άλλον αέρα !
Υ.Γ Γράφτηκε για την παγκόσμια ημέρα των ανέμων (15 Ιουνίου 2019)