Ο έρωτας είναι κάτι πολύ ουσιώδες για να αρκεστεί να υπάρχει ως περιτύλιγμα σε σοκολατάκια. Ωστόσο, η σημερινή υπερβολικά κόκκινη ημέρα μπορεί να σταθεί μια καλή ευκαιρία για προβληματισμό και ενδοσκόπηση.
Τελικά ποιον ερωτευόμαστε; Έναν άλλον άνθρωπο ή κάποιον στον οποίο προβάλουμε δικά μας κομμάτια; Η αλήθεια είναι πως πολύ συχνά στα άτομα που ερωτευόμαστε βλέπουμε δικές μας επιθυμίες, δικά μας όνειρα, δικές μας αρετές. «Φτιάχνουμε» τον άλλον όπως θέλουμε και όπως μας βολεύει.
Θαυμάζουμε σε εκείνον αυτό που μας λείπει ή αυτό που έχουμε και δεν το γνωρίζουμε. Από την άλλη πολύ εύκολα απογοητευόμαστε, θυμώνουμε, γινόμαστε κτητικοί και εν τέλει η μαγεία μπορεί είτε να διαλυθεί εντελώς είτε να μετατραπεί σε συντροφική αγάπη, που είναι τελικά μια πιο αληθινή σχέση. Είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή θα φανεί πως ο άλλος έχει αδυναμίες, ελαττώματα και διαφορετικές ανάγκες ή απόψεις από τις δικές μας.
Τι είναι το τόσο πολύτιμο, όμως, στον έρωτα;
Νομίζω πως είναι η αίσθηση πως υπάρχεις, πως νιώθεις ζωντανός, πως κάτι ξυπνάει μέσα σου που δεν το γνώριζες. Είναι πολύ σημαντικό να επιθυμούμε. Η εποχή μας είναι βουτηγμένη σε μια αναζήτηση απόλαυσης αλλά αυτό δημιουργεί αποπροσανατολισμό. Μέσα σε όλα αυτά που μας περιτριγυρίζουν, τι τελικά επιθυμούμε;
Ο έρωτας, λοιπόν, και η επιθυμία, που τον συνοδεύει, κάνει τον άνθρωπο να λειτουργεί έχοντας αίσθηση ζωής, ύπαρξης και κινήτρου ή πολλές φορές έχοντας την ανάγκη να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Φυσικά αυτό μπορεί να συνυπάρχει με απελπισία, όταν η σχέση είναι δύσκολη ή τα συναισθήματα δεν έχουν ανταπόκριση. Αλλά κι αυτό είναι μια αίσθηση ζωής, τουλάχιστον για τους εφήβους και όσους είναι για όλη τους τη ζωή ρομαντικοί.
Η Γαλλίδα συγγραφέας, Φρανσουάζ Σαγκάν, έχει γράψει πως στη ζωή πρέπει να είσαι ή δυστυχισμένος ή ευτυχισμένος. Η δυστυχία, κατά τη γνώμη της, ήταν καλύτερη από την πλήξη.
Ο καθένας, βέβαια, ανάλογα με τον χαρακτήρα του ερωτεύεται ή όχι, επιλέγει συντρόφους ή επιλέγει τη μοναξιά, ονειρεύεται και χτίζει τον εαυτό του και τη ζωή του με τους δικούς του τρόπους. Δεν υπάρχουν κανόνες και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να μπαίνουμε στον καταναγκασμό της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου πως ολοκλήρωση ίσον σχέση. Υπάρχει και η περίπτωση μια ερωτική σχέση να απομακρύνει έναν άνθρωπο από τον εαυτό του ή από μια ζωή με νόημα.
Και ας πάμε τώρα στη συντροφικότητα. Ο έρωτας μπορεί να συνεχίζεται στη συντροφικότητα, όταν υπάρχει αληθινός θαυμασμός για τον άλλον. Όταν ο άλλος παραμένει κάτι σημαντικό στα μάτια μας. Μπορεί να μην είναι ένα θεσπέσιο πλάσμα από άλλο κόσμο, όπως φαινόταν στην αρχή, όμως, αν είναι ένα άτομο από το οποίο μαθαίνουμε, ο έρωτας μπορεί να συνεχίζεται με μια άλλη μορφή πιο ουσιαστική. Ίσως, αληθινός έρωτας να είναι αυτός που σε κάνει να αναθεωρείς, να αλλάζεις, να ανακαλύπτεις πως δεν είσαι μόνο αυτός που νομίζεις μα πως υπάρχουν κι άλλοι εαυτοί μέσα σου που ανακαλύπτεις.
Κι αν θέλουμε να διατηρούμε τη συντροφική αγάπη χρειάζεται να θυμόμαστε πως μαθαίνουμε αληθινά από τους ανθρώπους, όταν μας αποδέχονται. Μαθαίνουμε από το παράδειγμά τους και όχι από τα λόγια τους. Η αποδοχή της διαφορετικότητας του συντρόφου μας είναι το κλειδί για μια ουσιώδη επικοινωνία αλλά και κάτι αληθινά πολύ δύσκολο να καταφέρει κανείς σε μία σχέση.
Κάτι τέτοιο πολύ όμορφα έχει γράψει ο Αλέν ντε Μποτόν:
«Και μόνο η ιδέα ότι προσπαθούμε να «διδάξουμε» κάποια πράγματα στον σύντροφό μας μοιάζει συγκαταβατική, άτοπη και ξεκάθαρα μοχθηρή. Αν αγαπάμε πραγματικά τον άλλον, ούτε που θα σκεφτόμασταν ότι θέλουμε να τον αλλάξουμε.»