Γιατί δεν γράφω για τον ιό; Γιατί όλα έχουν ειπωθεί. Από δεξιά και αριστερά, από πάνω και από κάτω. Αυτό που έλειψε είναι η περιέργεια. Όταν ο ιός ξεκίνησε στην Κίνα οι πολιτικοί μας και οι επιστήμονες μας έπρεπε να εντυπωσιαστούν και να το ψάξουν το γεγονός. Και να πάρουν πολύ πιο έγκαιρα τα μέτρα και τα σταθμά. Το ελιξήριο της ζωής είναι η πρόληψη. Οι κυβερνήσεις σήμερα προσπαθούν να ισορροπήσουν τις ανάγκες τής περίθαλψης με τις πιέσεις για την «διάσωση της οικονομίας». Είναι σαφές ότι για να έχουμε σήμερα φως, νερό, ψωμί, φάρμακα, μάσκες, μεταφορές, πολιτισμό και μέσα επικοινωνίας έχουμε ανάγκη από επιχειρήσεις. Αλλά με ένα μίνιμουμ προσωπικόν ανάλογο με το νοσοκόμο που ρίχνεται στη μάχη κατά του ιού βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή του. Την ώρα που οι πιο χρήσιμοι σήμερα από τους πολίτες αγωνίζονται με αυταπάρνηση για την διάσωση της ανθρωπότητας δεν μπορεί να υπάρχουν σχέδια για την διάσωση του κεφαλαίου σαν αυτά που ετοιμάζουν μερικές κυβερνήσεις της Δυτικής Ευρώπης.
Αυτό που βλέπουμε σε μερικές κυβερνήσεις – και όχι μόνο στον Τραμπ - είναι η πρόθεσή τους να περιορίσουν τα μέτρα προφύλαξης για τους άνω λόγους. Ας ρωτήσουν έναν αξιωματικό του Στρατού να τους πει ότι στον πόλεμο δεν στέλνουμε μια ομάδα μαχητών να δούμε πόσοι πειραματικά θα σκοτωθούν και πόσοι θα γυρίσουν πίσω για να μελετήσουμε την στρατηγική μας. Ωστόσο βλέπουμε και να σχεδιάζεται το άνοιγμα σιγά-σιγά των σχολείων και να επιτρέπεται η κυκλοφορία. Χωρίς καμιά βεβαιότητα ότι ΔΕΝ κινδυνεύουν τα παιδιά μας. Τι θα πουν οι καινούριες γενιές μαθαίνοντας τον αριθμό των παιδιών που δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους; Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε δεν έχουμε καμιά ιδέα ή δείγμα για την διάρκεια της πανδημίας. Λίγο ενδιαφέρει πόσο ενοχλητικός είναι ο περιορισμός στο σπίτι όταν ξέρουμε πόσο σοβαρές είναι οι πιθανότητες αυτός που βγαίνει έξω να μολυνθεί και να μεταφέρει τον ιό επιστρέφοντας στους δικούς του. Χωρίς να το πάρει χαμπάρι. Αλλά τελευταία κάνει την εμφάνισή της και μια νέα ασθένεια στα παιδιά που θυμίζει τον κορoνoϊό και που συνήθως εμφανίζεται σε γειτνίαση με κρούσματα του ιού. Το καινούριο αυτό πλήγμα εκδηλώθηκε και πάλι στην Κίνα και ήδη εμφανίστηκε στη Γαλλία.
Επικρατεί η άποψη ότι η Φύση μάς εκδικείται, από την στιγμή που ο άνθρωπος της απέσυρε ή και εξημέρωσε τα άγρια ζώα. Οι γιατροί βρίσκονται σε απόγνωση. Μέχρι τώρα θεωρούσαν τα παιδιά ασφαλή και δεν τα περιόριζαν όσο τους μεγάλους. Αν τώρα αποκτήσουν έναν ιό εξίσου επικίνδυνο ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για το άνοιγμα των σχολείων;
Όσο πιο αυστηρά είναι τα μέτρα προφύλαξης τόσο λιγότεροι θα είναι οι χαμοί. Στην Βουβωνική Πανώλη του14ου αιώνα είχε απολεσθεί ο μισός πληθυσμός της Ευρώπης και ανάλογο ποσοστό στίς ασιατικές χώρες από όπου άλλωστε και προήλθε. Ο λοιμός που έπνιξε την Αθήνα, to 430 π.Χ., εν μέσω Πελοποννησιακού Πολέμου, ήρθε στον Πειραιά από την Αιθιοπία μέσω Αιγύπτου και Λιβύης κατά τον Θουκυδίδη ο οποίος υπέστη τον λοιμό επέζησε και μας δίνει πολλές πληροφορίες στο βιβλίο του για τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Το ένα τρίτο των Αθηναίων είχε απολεσθεί. Μαζί με τον Περικλή την γυναίκα του και δύο από τα παιδιά του. Μάλιστα και ο Ιπποκράτης ο γνωστός ιατρός (στο όνομα του οποίου δίνεται ο όρκος των ιατρών και σήμερα) είχε εργαστεί ακατάπαυστα για των διάσωση των ασθενών. Θα χρησιμοποιώ την θεραπεία – ορκίζομαι μεταξύ άλλων ο Ιπποκράτης - για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω. Δεν δέχονταν ποτέ αμοιβή από τους ασθενείς του και τα δώρα που του έστειλε ο Αρταξέρξης Β’ στην Κω τα γύρισε πίσω, όπως θρυλείται.
Ο Θουκυδίδης, αυτόπτης μάρτυς της τραγωδίας που έπληξε την πόλη του, στρέφεται κατά της πολιτικής εξουσίας, που αντικατέστησε τον Περικλή, για την ανεύθυνη συμπεριφορά της στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Από τις περιγραφές του Θουκυδίδη, ανάμεσα σε άλλες δημοσιεύσεις ελληνικές και λατινικές, οι σημερινοί ειδικοί κρίνουν ότι πρόκειται για επιδημία τύφου. Αλλά δεν είχε αποκλεισθεί και η Βουβωνική Πανώλη, κοινώς πανούκλα. Πρέπει να σημειωθεί ότι η επιδημία αυτή επέστρεψε ένα χρόνο αργότερα και μια τρίτη φορά το 427.
Ας τα ακούνε οι Υπεύθυνοι και ας ακούσουν τους σημερινούς γιατρούς που είναι ανήσυχοι για την υπερβολική αισιοδοξία που κυκλοφορεί και που δεν αποκλείουν επιστροφή του ιού. Η πανδημία της πανώλης στον 14ο αιώνα μ.Χ. χρειάστηκε κι’ αυτή 3 χρόνια για να αποσυρθεί. Στο μεταξύ η πόλη της Φλωρεντίας είχε χάσει τα δύο τρίτα του πληθυσμού της.
Ας ελπίσουμε ότι οι αυριανοί Θουκυδίδηδες θα έχουν καλύτερα λόγια να πουν για τους σημερινούς μας κυβερνήτες. Όσα είναι σίγουρο ότι θα πουν για τους σημερινούς ιατρούς και πάσης φύσεως θεραπευτές οι οποίοι βρίσκονται στο ύψος του Ιπποκράτη. Και του όρκου που έδωσαν.