Όπως ακούσαμε στις ειδήσεις, υπάρχει μια σειρά χωρών για τις οποίες χρειάζεται σκληρή δουλειά για να τους πείσουμε να συμμετάσχουν στις κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Ο σκληρός πυρήνας των χωρών αυτών είναι η Πολωνία και η Ουγγαρία, χώρες οι οποίες μας κάνουν, ούτως ή άλλως, την ζωή δύσκολη καθώς καταψήφισαν το πακέτο ανάκαμψης της ΕΕ και αποτελούν δύο ημι-αυταρχικά - για τα ευρωπαϊκά δεδομένα – καθεστώτα.
Θα μιλήσω όμως ειδικά για την Ουγγαρία για την οποία δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος: Η σχέση της με την Τουρκία και τα τουρκογενή κράτη είναι πολύ στενή. Γνωρίζουμε άλλωστε ότι Ούγγροι και Τούρκοι έχουν κοινή καταγωγή. Έτσι εξηγείται και η συμμετοχή της Ουγγαρίας ως παρατηρητή στο Τουρκικό Συμβούλιο, τον διεθνή οργανισμό που η Τουρκία ίδρυσε για να ενισχύσει τους δεσμούς της με τις μετασοβιετικές τουρκογενείς δημοκρατίες.
Σκεπτόμενος αυτά θυμήθηκα το κάτωθι γεγονός:
Το 2004 στην Βουδαπέστη, ο Αζερμπαϊτζανός Αντισυνταγματάρχης Ramil Safarov δολοφόνησε με τσεκούρι τον Αρμένη Υπολοχαγό Gurgen Margaryan την ώρα που αυτός κοιμόταν. Τον δολοφόνησε μόνο και μόνο επειδή ήταν Αρμένης. Χωρίς να προηγηθεί κάποιος καβγάς. Οι δύο στρατιωτικοί βρίσκονταν στην Ουγγαρία στο πλαίσιο ενός εκπαιδευτικού προγράμματος του ΝΑΤΟ στο οποίο συμμετείχαν η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν. Ο Safarov δικάστηκε και φυλακίστηκε.
Όμως το 2012, η κυβέρνηση Όρμπαν εξέδωσε τον δολοφόνο στο Αζερμπαϊτζάν γνωρίζοντας ότι το εκεί καθεστώς δεν υπήρχε περίπτωση να φυλακίσει εκείνον τον οποίο σκότωσε τον «εχθρό». Και έτσι έγινε. Κατά την επιστροφή του, ο Safarov κηρύχθηκε εθνικός ήρωας και το καθεστώς του παρείχε μισθό και πολυτελέστατο διαμέρισμα στο Μπακού. Το αποτέλεσμα ήταν η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Αρμενίας και Ουγγαρίας.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι μπορούμε να πείσουμε την Ουγγαρία για να επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία; Εγώ καταρχήν όχι. Μόνο η ασφυκτική πίεση από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη ίσως θα μπορούσε να φέρει αυτό το αποτέλεσμα.
