Άφησα επίτηδες να περάσουν μερικές μέρες από την ομιλία του Δρ. Κωνσταντίνου Δασκαλάκη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Έχοντας μείνει βαθύτατα συγκινημένος από την περίσταση και την έκταση που πήρε η εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω τα έντονα συναισθήματα και τις σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν εκείνες τις μέρες. Συναισθήματα ανυπομονησίας, χαράς αλλά και αναγνώρισης. Ένιωσα κατά κάποιο τρόπο ότι ο Δρ. Δασκαλάκης εκπροσωπούσε εκεί στο βήμα, μπροστά σε χίλιους πεντακόσιους ακροατές που συγκεντρώθηκαν για να τον παρακολουθήσουν, έναν μεγάλο αριθμό ερευνητών που δουλεύουν χρόνια τώρα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε ίδιο ή παραπλήσιο ερευνητικό αντικείμενο της πληροφορικής.
Με την ευκαιρία αυτή ο Δρ. Δασκαλάκης παρουσίασε σε ευρύ κοινό στην Ελλάδα το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης. Η ομιλία του συγκέντρωσε κόσμο, πολύ κόσμο, από διαφορετικές ειδικότητες και ηλικίες. Ήρθαν να απολαύσουν τον Κωνσταντίνο, τον «δικό» τους Κωνσταντίνο. Αυτόν που διαπρέπει στο εξωτερικό για τον οποίο νιώθουν τόσο μα τόσο υπερήφανοι σε καιρούς τόσο μα τόσο δύσκολους για τους Έλληνες. Σε τέτοιους καιρούς ο Κωνσταντίνος τούς επιτρέπει να αναζωογονηθούν σε πνευματικό και ψυχολογικό επίπεδο.
Αλλά ας πάμε στην ουσία του θέματος και πιο συγκεκριμένα στο λόγο για τον οποίο θεωρώ πως αυτή η συγκέντρωση αξίζει μια ιδιαίτερη προσοχή. Η απήχησή της ήταν ενθουσιώδης: πολλοί φίλοι και γνωστοί στα κοινωνικά δίκτυα προώθησαν το event και δήλωσαν ότι θα δώσουν το «παρών». Πολλά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αφιέρωσαν άρθρα στην ομιλία αλλά και στον ίδιο τον Δρ. Δασκαλάκη. Ο κόσμος έδειξε να ανταποκρίνεται σε ένα διαφορετικό πρότυπο, σε ένα ασυνήθιστο -για τα δεδομένα- πρότυπο, σε έναν άνθρωπο της ερευνητικής και πανεπιστημιακής κοινότητας. Δόθηκε η σπίθα στους μαθητές και φοιτητές να ονειρευτούν, να πιστέψουν και κυρίως να βάλουν στόχους στη ζωή για να κατακτήσουν τον κόσμο. Στόχους πραγματικούς και όχι ψευδαισθήσεις, μιας και πλέον έχουν ζωντανά παραδείγματα μπροστά τους.
Ευελπιστώ ομιλίες και διοργανώσεις σαν και αυτή να είναι μόνο η αρχή.