Από το 2003 η Ελλάδα, έχει αλλάξει 10 Πρωθυπουργούς (υπολογίζω και τους Λουκά Παπαδήμο, Π. Πικραμμένο, Βασ. Θάνου και Ι. Σαρμά), η Τουρκία είχε/ έχει τρεις φορές Πρωθυπουργό, συν τρεις φορές Πρόεδρο, τον ίδιο.
Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως θα αλλάξει στάση/ θέσεις και θα γίνει αξιόπιστος σύμμαχος/ γείτονας, με αφορμή τη συνάντηση της 7ης Δεκεμβρίου;
Μήπως απλά έχουμε βαπτίσει το ”κρέας ψάρι” και προχωράμε, στη ” να’χαμε να λέγαμε”;
Ήδη ο Τούρκος Πρόεδρος κέρδισε κάτι ηθικά, στα σημεία: έκανε τις Ελληνοτουρκικές διαφορές, διμερές πρόβλημα και δεν το άφησε να διεθνοποιηθεί όπως ήθελε η Ελλάδα.
Περαιτέρω:
Αφού, ο Τούρκος Πρόεδρος δεν ήταν εγκρατής εντός Γερμανίας, άραγε τι θα πει στη συνάντηση της Αθήνας (07.12.23 ); ή αν πάει και Θράκη, όπως διαρρέεται, στις 08 του μήνα, όταν μάλιστα ο Τούρκος Υπουργός των Εξωτερικών Χακάν Φιντάν δήλωσε στις 20 Νοεμβρίου πως θα θέσει θέμα ”Τουρκικής” (sic) μειονότητας ακόμη και στη Ρόδο;
Ευτυχώς δεν θα γίνει η συνάντηση στη Θεσσαλονίκη, όπου θα υπήρχε βαρύς συμβολισμός, αφού εκεί ξεκίνησε το 1908, το κίνημα των ΝεόΤουρκων/ Jön Türkler/ Genç Türkler, δηλ.το τουρκικό εθνικιστικό κόμμα «Ένωση και Πρόοδος». Συν το δήθεν σπίτι του Κεμάλ, παρότι αυτός γεννήθηκε στη Χρυσαυγή Λαγκαδά.
Η Τουρκία, με ολίσθηση στον ακραίο ισλαμισμό, με χρίσμα άτυπου Χαλίφη στον Πρόεδρό της ( Ιούλιος 2020, εντός της αγ.Σοφιάς ), με αντιδυτική κοινωνία στο 70% (πηγή: https://www.voaturkce.com/a/turklerin-cogu-amerika-hakkinda-olumsuz-dusunuyor/1704765.html ), με μεγαλομανίες, όπως: mavi vatan/ γαλάζια πατρίδα, παντουρκισμού, πανισλαμισμού, κατοχικά στρατεύματα στη Β. Κύπρο, στη Συρία και στρατιωτική παρουσία σε πολλά μέρη.
Που θεωρεί τρομοκρατικά τα κινήματα των Κούρδων, κατηγορεί την Ελλάδα για παραβιάσεις, αμφισβητεί τις διεθνείς συνθήκες και το Δίκαιο, δεν λέει κουβέντα για τις δικές της καταχρήσεις, στηρίζει τη Χαμάς και με ”ουδέτερη επιτηδειότητα” ωφελείται από τον πόλεμο στην Ουκρανία, χωρίς ποτέ να της επιβάλλονται κυρώσεις, ενώ προσποιείται τον τιμητή των πάντων και τον υπερασπιστή τους.
Επιμένει στη λύση δύο κρατών στο Ισραήλ, κάτι που την εξυπηρετεί και στο Κυπριακό. Φυσικά δεν έχει τις ίδιες απόψεις για τη λύση δύο κρατών: Τουρκικού - Κουρδικού.
Ούτε για την κατοχή της Β. Κύπρου δηλαδή κράτους μέλους της Ε.Ε.
Και όλοι την ανέχονται.
Πώς καταφέρνει να κάνει αυθαίρετα και καταχρηστικά ό,τι την εξυπηρετεί και να μην έχει συνέπειες, ως άλλος άσωτος υιός που στο τέλος έφαγε ”τον μόσχον τον σιτευτόν” ;
Καταφανώς, δεν είναι αποκλειστικά θέμα ικανότητας του Τουρκικού κράτους/ Προέδρου της, αλλά δομικά πρωταρχικά, είναι θέμα γεωγραφίας και χωροταξίας, αφού οι τρίτοι, δηλαδή η Δύση και η Ανατολή, έχουν ανάγκη το χώρο που κατέχει η Τουρκία, όπως θα έλεγε και ο Τιμ Μάρσαλ στο έργο του ” αιχμάλωτοι της γεωγραφίας”, δείχνοντας ανοχή και στήριξη στους κακόπιστους και μεγαλομανείς χειρισμούς της Τουρκίας, λαμβάνοντας την καλοπιστία (κυρίως) της Ελλάδας, ως αδυναμία.
Περαιτέρω, η σύγκρουση Ερντογάν - Νετανιάχου, δημιουργεί de facto πρόβλημα, αφού πέραν των άλλων, η Ελλάδα έχει διμερείς συμφωνίες και φιλία με το Ισραήλ και οποιαδήποτε δήλωση του Τούρκου Προέδρου, επί ελληνικού εδάφους, κατά του Ισραήλ και υπέρ της Χαμάς, θα μπορούσε να δημιουργήσει διπλωματικό θέμα και κακό κλίμα.
Κάτι που έγινε στο Βερολίνο, ενώπιον του Καγκελάριου Σόλτς, πλην όμως, αφενός η Γερμανία, είναι οικονομικά/ επιχειρηματικά εκτεθειμένη εντός Τουρκίας, δεν συνορεύει μαζί της για να νιώθει την απειλή της mavi vatan / γαλάζιας πατρίδας, αφετέρου έχει 3,5 εκ Τούρκους και συνολικά 5,5 εκ. μουσουλμάνους εντός της, γεγονότα που την κάνουν ανεκτική στην προσβλητική ρητορική Ερντογάν.
Όπως έλεγα και έγραφα εδώ και ένα χρόνο, η αλαζονική ρητορική του Τούρκου προέδρου, θα εντεινόταν μετά τον εορτασμό των 100 χρόνων Τουρκικής Δημοκρατίας (29.10.1923 - 29.10.2023) και την λήξη του καλοκαιρινού εθιμικού moratorium με την Ελλάδα, όπως και ήδη έγινε/ γίνεται .
Τι μπορούμε να περιμένουμε από τη συνάντηση της 7ης Δεκεμβρίου;
Προσωπικά ελπίζω να γίνει μόνο σε επίπεδο κλιμακίων και όχι ηγετών. Δηλαδή για κάποιο έκτακτο λόγο ανωτέρας βίας, στο παρά ένα, να μην έρθει ο Ερντογάν.
Σε κάθε περίπτωση πιθανολογώ ένα Τουρκικό προσωπείο, τάχα φιλίας , με άμεσες όμως απαιτήσεις αναφορικά με τα καυτά χρονίζοντα θέματα.
Αν δεν δηλωθούν δημοσίως, σίγουρα θα τεθούν στις κατ′ ιδίαν συζητήσεις.
Αν δεν δοθεί κοινή συνέντευξη Τύπου ή αυτή είναι ήπια, πιθανολογώ πως αν ο Τούρκος Πρόεδρος την επομένη μεταβεί στη Θράκη, θα κάνει δηλώσεις μόνος του από εκεί, σχετικά με ”τουρκική μειονότητα” και όχι μουσουλμανική, προστασίας από τη “anavatan/ μητέρα Πατρίδα”, στήριξη της Χαμάς και καταγγελία του Ισραήλ.
Δηλαδή ό,τι χρειάζεται για να μας εκθέσει μέσω των διεθνών ΜΜΕ που θα προβάλουν τις δηλώσεις του.
Θεωρώ την Χάγη ως κάτι το μακρινό και απραγματοποίητο, ενώ βλέπω πως οι καταστάσεις θα οδηγήσουν, για άλλη μια φορά σε ανούσια χρονοτριβή, με ηρεμία τουλάχιστον στα σύνορα, παρά την εργαλειοποίηση των προσφύγων/ μεταναστών εκ μέρους της Τουρκίας, χωρίς επίλυση των κύριων διαφορών με την Τουρκία.
Για να μην ενθουσιάζονται κάποιοι, επαφές επιχειρηματικές σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα πάντα υπήρχαν/ υπάρχουν με την Τουρκία. Άρα η άφιξη της αποστολής δεν θα φέρει κάτι νέο.
Τελικά απ′ όλο αυτό, η Ελλάδα, ωφελείται ή όχι;
Αν υπάρχει σχέδιο/ πλάνο που να οδηγεί σε γεωπολιτική ενίσχυση της χώρας μέσα απ′ αυτές τις συζητήσεις, τότε καλώς γίνονται και προσωπικά δεν έχω καμία απαίτηση να δηλώνεται δημοσίως το σχέδιο αυτό, διότι ακούει/διαβάζει και η άλλη πλευρά.
Αν όμως απλά είμαστε καλόπιστοι και ελπίζουμε σε φαντασιακές καταστάσεις, υλοποιώντας εντολές συμμάχων μας, για το δικό τους συμφέρον, τότε σύντομα θα απογοητευθούμε όπως γίνεται εδώ και 20,5 χρόνια (Μάρτιο του 2003 που ανέλαβε Πρωθυπουργός ο Ερντογάν), συν τις πολλές προηγούμενες δεκαετίες που ήταν άλλοι στην ηγεσία της Τουρκίας.