Ο Χιλιανός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Αντόνιο Σκάρμετα, κορυφαία μορφή της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, πέθανε στο Σαντιάγο σε ηλικία 84 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο.
Το διασημότερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Ardiente paciencia» (1985) μεταφέρθηκε στο σινεμά το 1994. Πρόκειται για το περίφημο «Il Postino» (Ο ταχυδρόμος), σε σκηνοθεσία Μάικλ Ράντφορντ, με τους Φιλίπ Νουαρέ, Μάσιμο Τροΐζι και Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα, ταινία που αγαπήθηκε από το κοινό και απέσπασε πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων πέντε υποψηφιότητες στα Όσκαρ, βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής και τρία βραβεία Bafta.
Η ιστορία αφηγείται τη φιλία του νεαρού ταχυδρόμου Μάριο με τον Πάμπλο Νερούδα, την εποχή που ο Χιλιανός ποιητής είχε λάβει πολιτικό άσυλο από την Ιταλία και ζούσε σε ένα απομονωμένο νησί, και τον έρωτα του πρώτου για την όμορφη Μπεατρίτσε.
O Αντόνιο Σκάρμετα γεννήθηκε το 1940 στην Αντοφαγάστα της Χιλής.
Πήγε σχολείο στο Instituto Nacional de Chile, το πιο φημισμένο σχολείο αρρένων της χώρας, το οποίο τον επηρέασε βαθιά: «Μου δίδαξε τη δημοκρατία. Σε αυτό φοιτούσαν μαθητές από όλα τα κοινωνικά στρώματα, από παιδιά φτωχά, μέχρι της μεσαίας τάξης και πλούσια. Αυτό εξηγεί τις θέσεις μου στη λογοτεχνία και την πολιτική», δήλωνε στη DW το 2017.
Όταν τελείωσε το λύκειο, σπούδασε Φιλοσοφία και Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης.
Τη δεκαετία του 1970 υποστήριξε τον δημοκρατικά εκλεγμένο σοσιαλιστή πρόεδρο Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο οποίος ανατράπηκε από τον Αουγκούστο Πινοσέτ το 1973. Τους μήνες και τα χρόνια που ακολούθησαν, καλλιτέχνες και διανοούμενοι που αντιτάσσονταν στο καθεστώς βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν από τη δικτατορία, ενώ άλλοι εγκατέλειψαν τη χώρα, μεταξύ αυτών και ο Αντόνιο Σκάρμετα.
Πήγε στο Δυτικό Βερολίνο το 1974 με υποτροφία της Γερμανικής Υπηρεσίας Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών (DAAD). Η πρώτη του σύζυγος και οι δύο μικροί γιοι του τον ακολούθησαν λίγο αργότερα.
Στο Βερολίνο άρχισε να γράφει -εκεί έγραψε και το διασημότερο μυθιστόρημα του. Πολλά από τα έργα του περιέχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία και τα περισσότερα επικεντρώνονται στη φυγή και την εξορία, που είναι από τις βασικές θεματικές του.
Μετά το τέλος του καθεστώτος Πινοσέτ το 1989, και ύστερα από 16 χρόνια αυτοεξορίας στο Βερολίνο, ο συγγραφέας επέστρεψε στην Χιλή με τη δεύτερη -Γερμανίδα- σύζυγό του και τους δύο γιους τους. Οι δύο μεγαλύτεροι γιοι του από την πρώτη σύζυγό του είχαν πια ενηλικιωθεί και παρέμειναν στη Γερμανία.
O Αντόνιο Σκάρμετα διετέλεσε επίσης πρεσβευτής της Χιλής στη Γερμανία από το 2000 έως το 2003.
Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του έχουν μεταφραστεί σε είκοσι πέντε γλώσσες. Κάποια από αυτά, με πολλαπλές επανεκδόσεις, συγκαταλέγονται ανάμεσα στα κλασικά έργα της σύγχρονης λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας.
Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν τα μυθιστόρηματά του O γάμος του ποιητή (μτφρ. Ελεάνα Τσόκα & Δανάη Φέρρη, 2003), με το οποίο κέρδισε στη Γαλλία το βραβείο Medicis ξένου μυθιστορήματος, και Ο χορός της νίκης (μτφρ. Ελεάνα Τσόκα, 2008). Το μυθιστόρημα Οι μέρες του ουράνιου τόξου τιμήθηκε το 2011 με το Βραβείο Ιβηροαμερικανικής Πεζογραφίας Premio Planeta – Casa de America.
Με πληροφορίες από dw.com