Ο προοδευτικός, αντικομφορμιστής νομπελίστας συγγραφέας Κενζαμπούρο Όε απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών.
«Απεβίωσε από γηρατειά τις πρώτες ώρες της 3ης Μαρτίου», ανακοίνωσε ο εκδοτικός οίκος Kodansha, προσθέτοντας ότι η κηδεία του έχει ήδη τελεσθεί από την οικογένεια του.
Ο Κενζαμπούρο Όε είχε τιμηθεί το 1994 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για τα βιβλία του με θέμα την ειρήνη και τον ανάπηρο γιο του και χρησιμοποίησε τη φήμη του για να καταγγείλει τόσο τα πυρηνικά όπλα όσο και την πυρηνική ενέργεια.
O Όε θεωρούσε τον εαυτό του τέκνο μιας γενιάς συγγραφέων «βαθιάς πληγωμένων» από τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο, «αλλά γεμάτης ελπίδας για μια αναγέννηση».
Το έργο του ήταν επηρεασμένο από τη γαλλική και την αμερικανική λογοτεχνική κουλτούρα και πραγματευόταν ζητήματα από την αντίληψη περί αναπηρίας μέχρι τον διαχωρισμό ανάμεσα στις παραδόσεις της υπαίθρου και στην πολύβουη ζωή των αστικών κέντρων.
Όταν ήταν μικρός ο Ιάπωνας συγγραφέας είχε υποσχεθεί στη μητέρα του ότι θα κέρδιζε στο μέλλον ένα Βραβείο Νόμπελ. Πενήντα χρόνια μετά, της είπε: «Είδες; Τήρησα την υπόσχεσή μου. Κέρδισα το Βραβείο Νόμπελ». Κι εκείνη του απάντησε: «Όχι, υποσχέθηκες ότι θα ήταν στη Φυσική».
«Με την ποιητική του δύναμη, ο Όε δημιουργεί έναν φανταστικό κόσμο, όπου η ζωή και ο μύθος μπλέκονται για να σχηματίσουν μια ανησυχητική εικόνα της κατάστασης των ανθρώπων σήμερα», είχε ανακοινώσει η επιτροπή απονομής των βραβείων όταν του είχε απονείμει το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1994.
Ο Όε ήταν ο πρώτος πραγματικά μοντέρνος συγγραφέας της Ιαπωνίας, ένας επαναστάτης που έβγαλε το ιαπωνικό μυθιστόρημα από τη στατική παράδοση και το έφερε στη μεταπολεμική παγκόσμια λογοτεχνία.
Γεννήθηκε το 1935 σε ένα χωριό του Σικόκου, του νησιού που βρίσκεται νοτιοανατολικά της ηπειρωτικής Ιαπωνίας. Αφού σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, κέρδισε το πρώτο λογοτεχνικό του βραβείο -το περίφημο Βραβείο Ακουταγκάουα- για ένα διήγημά του, «Το κελεπούρι», σε ηλικία είκοσι τριών ετών. Παρά τη φήμη που του έφερε το βραβείο, ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε την επόμενη χρονιά (Η εποχή μας) δέχτηκε χείριστες κριτικές για το μηδενισμό που εξέφραζε σε μια υποτιθέμενη νέα λαμπρή περίοδο της ιαπωνικής Ιστορίας.
Στις ταραχές του 1960, που σημειώθηκαν για τη Συνθήκη Ασφαλείας, ο Όε πήγε στο Πεκίνο ως εκπρόσωπος των νέων Ιαπώνων συγγραφέων. Ένα χρόνο αργότερα ταξίδεψε στη Ρωσία και στη Δυτική Ευρώπη, όπου γνώρισε τον Σαρτρ, τον οποίο ο Όε θεωρούσε –μαζί με τον Νόρμαν Μέιλερ και τον Χένρυ Μίλερ– ως έναν ήρωα της λογοτεχνίας, που άσκησε αποφασιστική επιρροή στο γράψιμό του.
Από το 1962 ως το 1964 κυκλοφόρησαν άλλα τέσσερα μυθιστορήματά του. Το γνωστότερο από αυτά, Μια προσωπική υπόθεση (εκδόσεις Καστανιώτη), μιλάει για έναν πατέρα που έρχεται αντιμέτωπος με τη γέννηση ενός εφιαλτικά ανώμαλου παιδιού. Ήταν το πρώτο του μυθιστόρημα που μεταφράστηκε στην αγγλική γλώσσα και κέρδισε το Λογοτεχνικό Βραβείο Σίντοσα.
Το καλοκαίρι του 1965 έλαβε μέρος στο Διεθνές Σεμινάριο Κίσιντζερ στο Χάρβαρντ, ενώ δύο χρόνια αργότερα εκδόθηκε Η σιωπηλή κραυγή, το δεύτερο μυθιστόρημά του που μεταφράστηκε στα αγγλικά (εκδόσεις Καστανιώτη).