Ο Θανάσης Βαλτινός, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μεταπολεμικούς συγγραφείς, απεβίωσε το μεσημέρι της Τετάρτης 30 Οκτωβρίου, σε ηλικία 92 ετών.
Από το 2018 οπότε και είχε μία πτώση -εξαιτίας της οποίας νοσηλεύτηκε για ενάμισι μήνα- είχε μειώσει τις δημόσιες εμφανίσεις, κατάσταση η οποία εντάθηκε την περίοδο της πανδημίας, ενώ τον τελευταίο περίπου ένα χρόνο ήταν σχεδόν κλινήρης.
Ο Θανάσης Βαλτινός γεννήθηκε στο Καστρί Κυνουρίας, το 1932. Οικογενειακές μετακινήσεις, που συνδέονται με τις δυσκολίες των κατοχικών και μετακατοχικών χρόνων, τον ανάγκασαν να φοιτήσει κατά σειρά στα γυμνάσια Σπάρτης, Γυθείου και Τρίπολης.
Ήρθε στην Αθήνα το 1950 και σπούδασε στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Παντείου και σε σχολή κινηματογράφου.
Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1958 με το διήγημα του Κατακαλόκαιρο σε διαγωνισμό του περιοδικού Ταχυδρόμος. Το 1963 δημοσίευσε στο περιοδικό Εποχές το αφήγημα Η κάθοδος των εννιά, έργο που κυκλοφόρησε και σε γερμανική μετάφραση το 1976.
Έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα -μεταξύ αυτών τα έργα «Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη», «Ορθοκωστά», «Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο»-, ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη θεατρική γραφή και μετάφραση - συνεργάτης του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν -, καθώς και με το κινηματογραφικό σενάριο.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας πήρε μέρος στην αντιστασιακή έκδοση 18 Κείμενα.
Τιμήθηκε με το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών για το Ταξίδι στα Κύθηρα σε σκηνοθεσία Θόδωρου Αγγελόπουλου το 1984.
Το 1990 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο «Στοιχεία για την Δεκαετία του 60», το 2001 με το Διεθνές βραβείο Καβάφη και το 2002 με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη για το σύνολο του έργου του.
Το 2003 του απενεμήθη ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Διετέλεσε πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, γενικός διευθυντής της ΕΡΤ (1989-1990) και πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (2005-2006). Υπήρξε μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και της Εταιρείας Συγγραφέων, της οποίας χρημάτισε πρόεδρος επί πέντε θητείες.
Σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, ο συγγραφέας είχε πει πως το μυθιστόρημά του «Ορθοκωστά», που προκάλεσε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 την αντίδραση της αριστερής κριτικής, έσπασε ένα μεγάλο ταμπού: την πεποίθηση ότι ο Εμφύλιος έγινε από τους μισούς κακούς Έλληνες σε βάρος των άλλων μισών καλών Ελλήνων.
Ο Θ. Βαλτινός μνημόνευε επίσης τις οφειλές του στα βιβλικά κείμενα και στο δημοτικό τραγούδι, σημειώνοντας πως η ποιητική αίσθηση την οποία αποπνέει συχνά η πεζογραφία του οφείλεται στη γοητεία την οποία του άσκησε όταν ήταν παιδί ο προφορικός λόγος κάποιων αγράμματων ανθρώπων από το κοντινό του περιβάλλον.
Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, καταλανικά, ιταλικά, σουηδικά, βουλγαρικά, τουρκικά.
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο 2 Νοεμβρίου, στις 11:00, στο Α΄ Νεκροταφείο.
Λίνα Μενδώνη: Το έργο του ακουμπά τη συλλογική μνήμη
Πληροφορούμενη την απώλεια του Θανάση Βαλτινού, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:
Με μεγάλη θλίψη πληροφορήθηκα την απώλεια του Θανάση Βαλτινού, η οποία αφήνει μεγάλο κενό στα Ελληνικά Γράμματα. Ο Θανάσης Βαλτινός αναδείχθηκε- και ευτύχησε να αναγνωριστεί εν ζωή- σε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της μεταπολεμικής μας πεζογραφίας. Το έργο του, το οποίο αντικατοπτρίζει με ενάργεια τη σπάνια αφηγηματική του δεινότητα, ακουμπά τη συλλογική μνήμη, μέσα από φαινομενικά ασήμαντες προσωπικές ιστορίες, επικυρώνοντας τη δυνατότητα του συγγραφέα να προσλαμβάνει και να αποτυπώνει καίρια ευρύτερα κοινωνικά και ιστορικά συμφραζόμενα, μέσα από τους ευρύτερους προσανατολισμούς του.
Ο Θανάσης Βαλτινός είχε την τόλμη να προσεγγίσει, όπως στην Κάθοδο των εννιά, την Ορθοκωστά και τον Τελευταίο Βαρλάμη, τραγικές περιόδους της νεότερης ιστορίας μας, πλήρως αποδεσμευμένος από στερεότυπα, ακόμη και ταμπού. Με τα Στοιχεία για τη δεκαετία του ’60, κατά κοινή ομολογία ένα από τα εμβληματικότερα έργα του, αφενός εισηγήθηκε μια ιδιότυπη όσο και πρωτότυπη αφηγηματική τεχνική και, αφετέρου, μετατόπισε το βλέμμα από τη μεγάλη εικόνα της πράγματι πλούσιας σε γεγονότα, στη μικροϊστορία των αθέατων ανθρώπων που τα βίωσαν. Ενώ με το Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη, εκκινώντας και πάλι από την υπαρκτή προσωπική ιστορία, μας έδωσε μια σπουδαία τοιχογραφία του πρώιμου ελληνικού 20ού αιώνα. Δείγματα και μόνον ενός έργου που χαρακτηρίζεται από στερεότητα και αναδεικνύει, με το άπλωμά του σε πάνω από μισόν αιώνα, και την ίδια τη στάση του Βαλτινού απέναντι στην Τέχνη και το χρέος του συγγραφέα απέναντί της.
Ο Θανάσης Βαλτινός υπήρξε πολυδιάστατος δημιουργός, τόσο στη θεματολογία του, όσο και στις τεχνικές και το ύφος του. Κάθε του γραπτό αναδείκνυε τη συγγραφική μαστοριά του και απαιτούσε εγρήγορση, καθώς δεν επιδεχόταν επιφανειακές αναγνώσεις. Το έργο του, από πολύ νωρίς, αποτέλεσε αντικείμενο κριτικής και εμπεριστατωμένης μελέτης. Το αποτύπωμά του όμως στην πεζογραφία μας είναι βέβαιο ότι θα εξακολουθήσει να είναι βαθύ και ενεργό. Έτσι θα τον κρατήσουμε στη μνήμη μας.
Στους οικείους του και τους φίλους του απευθύνω ειλικρινέστατα συλλυπητήρια.