Συμπληρώνονται τρία χρόνια από τον Αύγουστο του 2018, όταν γνώρισα τον Γιάννη Δημητρόπουλο (Yanko για όσους τον γνώριζαν και διάβαζαν - και - το προσωπικό του blog). Ήταν μία γνωριμία μέσω κοινού φίλου, που μου μίλησε θερμά για την επιστημονική γνώση του συγκοινωνιολόγου, καθώς ο Δημητρόπουλος είχε εργαστεί σε ορισμένα από τα πολύ μεγάλα έργα στην Ελλάδα, ενώ τα τελευταία χρόνια ζούσε στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας και εργαζόταν, χωρίς να το διαφημίζει και να το αναφέρει σε άρθρα του, σε πρότζεκτ της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Πρόλαβε να δημοσιεύσει 36 κείμενα, όσοι και οι μήνες που μεσολάβησαν, ως blogger για την ελληνική έκδοση της Huffpost. Το ένα πιο ενδιαφέρον, πιο πρωτότυπο και πιο καλογραμμένο από το άλλο. Ως δημοσιογράφος και αναγνώστης, υποκλίνομαι στην επιμέλεια και στην ευαισθησία του.
Γιατί ο Yanko, για πρώτη και τελευταία φορά τον αποκαλώ έτσι και τον αποχαιρετώ ως φίλο μου, αποδείχθηκε κάτι πολύ περισσότερο από καταρτισμένος επιστήμονας και τεχνοκράτης - συγκοινωνιολόγος με άποψη.
Δυστυχώς, η Huffpost χάνει ένα σημαντικό αρθρογράφο, που συνδύαζε τον ρεαλισμό με την φαντασία, την επιστημονική γνώση με την ευαισθησία και την τεχνοκρατική αντίληψη με την φαντασία. Ακόμα και δόσεις οραματισμού στα όρια της ρομαντικής ουτοπίας.
Αρκεί μία ματιά σε κείμενα όπως αυτό εδώ για τις Ζεύξεις νησιών στο Αιγαίο, που μας άφησε άφωνους όταν το διαβάσαμε και μέχρι να καταλάβουμε πόσο σοβαρό υπόβαθρο μπορεί να έχουν.
Η ”αιρετική” άποψη που κατέθεσε στον δημόσιο διάλογο για τον Μεγάλο περίπατο στην Αθήνα, κόντρα στο ρεύμα και στην πολιτικοποίηση - κομματικοποίηση, γιατί ο Δημητρόπουλος ήταν εξ ορισμού προοδευτικός στη σκέψη αλλά και εραστής της καινοτομίας. Η άποψή του ήταν τεκμηριωμένη με επιστημονικά δεδομένα και την στήριζε, ακόμα και μόνος απέναντι σε πάρα πολλούς.
Κείμενα όπως αυτό εδώ, για τα μπαλκόνια της ελληνικής πολυκατοικίας, αποκαλύπτουν μία εναλλακτική και διεισδυτική ματιά στην καθημερινότητά μας, από ένα άνθρωπο που πρόσεχε όσα εμείς ζούμε και θεωρούμε αυτονόητα.
Εξίσου παρατηρητικός, όταν επισήμανε την αξία που έχει η διαδρομή από το αεροδρόμιο στο κέντρο μίας πόλης, όπως η Αθήνα ή το Ζάγκρεμπ, γιατί αυτή είναι και η πρώτη εντύπωση κάθε επισκέπτη.
Και ρεαλιστής, με συγκεκριμένη πρόταση, για το πως μπορεί να γίνει περισσότερο ανθρώπινη η Αθήνα, δημιουργώντας πράσινο εκεί που κανένας δεν έχει σκεφτεί να το κάνει εως τώρα.
Ο Γιάννης Δημητρόπουλος γεννήθηκε μόλις το 1968 (πλήρες βιογραφικό εδώ). Είχε πάρα πολλά ακόμα να πει και να προσφέρει. Αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα, που υπενθυμίζει πόσο εύκολα και άδικα χάνει η Ελλάδα τα παιδιά της και τα σπουδαία μυαλά τους, γιατί δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να τα αξιοποιεί και να τα αναδεικνύει επαρκώς.
Yanko καλό ταξίδι, θα σε θυμάμαι. Είναι ώρα να αναζητήσω το βιβλίο σου (Το μάτι του ταύρου - Εκδόσεις Ιβίσκος) για να το διαβάσω έστω καθυστερημένα.
