Μία επιστήμονας του Southwest Research Institute επιχείρησε να αποδείξει πως ο Μίμας, το πλέον εσώτερο, μικρό φεγγάρι του Κρόνου (το οποίο έχει αποκτήσει το παρατσούκλι «Death Star», καθώς θυμίζει κάπως το διάσημο αυτοκρατορικό «Άστρο Θανάτου» του Star Wars), είναι ένας παγωμένος και ανενεργός δορυφόρος- και αντ’αυτού ανακάλυψε στοιχεία πως κρύβει έναν ωκεανό σε υγρή μορφή.
Κατά τις τελευταίες ημέρες της αποστολής Cassini, το διαστημόπλοιο εντόπισε μια περίεργη ταλάντωση στην περιστροφή της Σελήνης, που συχνά υποδεικνύει ένα γεωλογικά ενεργό σώμα, ικανό να υποστηρίξει έναν εσωτερικό ωκεανό.
«Αν ο Μίμας είχε έναν ωκεανό, αντιπροσωπεύει μια νέα κλάση μικρών, “στελθ” ωκεάνιων κόσμων, με επιφάνειες που δεν προδίδουν την ύπαρξη του ωκεανού» είπε η Αλίσα Ρόντεν, επιστήμονας του SwRI με ειδίκευση στη γεωφυσική των παγωμένων δορυφόρων, ειδικά αυτών που περιέχουν ωκεανούς, και την εξέλιξη συστημάτων δορυφόρων γιγαντιαίων πλανητών.
Μια από τις πιο εντυπωσιακές ανακαλύψεις στην πλανητική επιστήμη τα τελευταία 25 χρόνια είναι πως οι κόσμοι με ωκεανούς κάτω από στρώματα βράχων και πάγου είναι κοινοί στο ηλιακό μας σύστημα. Τέτοιοι κόσμοι περιλαμβάνουν τους παγωμένους δορυφόρους των γιγαντιαίων πλανητών, όπως η Ευρώπη, ο Τιτάνας και ο Εγκέλαδος, καθώς και μακρινούς πλανήτες σαν τον Πλούτωνα. Οι κόσμοι σαν τη Γη, με ωκεανούς στην επιφάνεια, πρέπει να βρίσκονται σε ένα στενό εύρος αποστάσεων από τα άστρα τους για να διατηρούν τις θερμοκρασίες που υποστηρίζουν ωκεανούς σε υγρή μορφή. Οι κόσμοι με εσωτερικούς ωκεανούς σε υγρή μορφή (IWOW- Interior Water Ocean Worlds) ωστόσο εντοπίζονται σε ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος αποστάσεων, επεκτείνοντας πολύ τον αριθμό των κατοικήσιμων κόσμων που είναι πιθανόν να υπάρχουν ανά τον γαλαξία.
«Επειδή η επιφάνεια του Μίμα είναι γεμάτη κρατήρες, νομίζαμε πως ήταν απλά ένα παγωμένο κομμάτι πάγου» είπε η Ρόντεν. «Οι IWOW, όπως ο Εγκέλαδος και η Ευρώπη, τείνουν να είναι κατακερματισμένοι και να δείχνουν άλλες ενδείξεις γεωλογικής δραστηριότητας. Όπως αποδεικνύεται η επιφάνεια μας παραπλανούσε, και οι νέες μας γνώσεις έχουν επεκτείνει πολυ΄τον ορισμό ενός δυνάμει κατοικήσιμου κόσμου στο ηλιακό μας σύστημα και πέρα από αυτόν».
Παλιρροιακές διαδικασίες έχουν ως αποτέλεσμα την εκτόνωση της τροχιακής και περιστροφικής ενέργειας ως θερμότητα σε έναν δορυφόρο. Για να πιάσει την εσωτερική δομή που προκύπτει από την ταλάντωση του Μίμα, η παλιρροιακή θέρμανση εντός του φεγγαριού πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη για να εμποδίζει τον ωκεανό να παγώσει μα αρκετά μικρή για να διατηρεί ένα παχύ παγωμένο κέλυφος. Χρησιμοποιώντας μοντέλα παλιρροιακής θέρμανσης, η ομάδα ανέπτυξε μεθόδους για τη δημιουργία της πιο πιθανής εξήγησης για ένα σταθερό παγωμένο κέλυφος πάχους 22-32 χλμ πάνω από έναν ωκεανό σε υγρή μορφή.
«Τις περισσότερες φορές όταν δημιουργούμε αυτά τα μοντέλα πρέπει να τα ρυθμίσουμε με λεπτομέρεια για παράγουμε αυτά που παρατηρούμε» είπε η Ρόντεν. «Αυτή τη φορά τα στοιχεία για έναν εσωτερικό ωκεανό απλά εμφανίστηκαν από τα πιο ρεαλιστικά σενάρια σταθερότητας κελύφους πάγου και τις παρατηρηθείσες ταλαντώσεις».
Η ομάδα διαπίστωσε επίσης πως η ροή θερμότητας από την επιφάνεια ήταν πολύ ευαίσθητη στο πάχος του παγωμένου κελύφους, κάτι που θα μπορούσε να επιβεβαιώσει ένα διαστημόπλοιο- για παράδειγμα το Juno προορίζεται να πετάξει στην Ευρώπη και να μετρήσει τις ροές θερμότητας στο συγκεκριμένο φεγγάρι του Δία. Τα δεδομένα αυτά θα επιτρέψουν στους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα το πώς η ροή θερμότητας επηρεάζει τα παγωμένα κελύφη αυτών των κόσμων, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό εν όψει της εκτόξευσης της αποστολής Europa Clipper της NASA το 2024.