Η μισαλλοδοξία δεν έχει λογική… διαχέεται άλλοτε δια του λόγου και άλλοτε δια της βίας. Όταν λοιπόν η ρητορική μίσους γίνεται ανεκτή από μια κοινωνία, χωρίς καμιά αντίδραση, τότε ο δρόμος για την άσκηση βίας δεν είναι μακρύς.
Ο εκτελεστής του Pittsburg δεν αποκάλυψε το μίσος του εναντίον των Εβραίων την ημέρα που έσπειρε το θάνατο μέσα στη συναγωγή, στη διάρκεια της Σαββατιάτικης προσευχής. Στο άκουσμα «Εβραίοι θα πεθάνετε», δεν αντέδρασε κανείς, η απειλή υποτιμήθηκε ή θεωρήθηκε μια ακόμη «γραφικότητα», η επίθεση όμως ήταν η πιο αιματηρή στην ιστορία των Εβραίων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Λίγοι πίστευαν ότι αυτό που συνέβη στην Αργεντινή πριν λίγα χρόνια, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στη Κοπεγχάγη πρόσφατα, θα μπορούσε να συμβεί και στην επαρχία της Πενσιλβάνια των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η μισαλλοδοξία δεν έχει γεωγραφικά όρια. Πολλοί θεωρούν ότι οι θεωρίες ενοχοποίησης των Εβραίων, η υιοθέτηση συνομωσιολογικών στερεοτύπων και η δαιμονοποίηση του κράτους του Ισραήλ, μπορούν να διατυπώνονται ως «απλές ανώδυνες και ακίνδυνες αναλύσεις». Αυτές όμως, οι απλές και ανώδυνες αναλύσεις οπλίζουν τα χέρια, όχι μόνο του ιδεολόγου αντισημίτη αλλά και του κάθε παρανοϊκού νου που νομίζει ότι σκοτώνοντας μερικούς Εβραίους απαλλάσσει τον κόσμο από κάποιο καρκίνωμα ή ότι ο ίδιος αγιοποιείται και θα πάει στον παράδεισο.
Η καταδίκη του εγκλήματος είναι βεβαίως μια έκφραση συναισθηματικής συμπαράστασης στους συγγενείς των θυμάτων και μια πολιτική αποδοκιμασία των κινήτρων, αλλά διόλου αποτελεσματική για την αποτροπή του επομένου εγκλήματος. Δεν αρκεί μόνο η ενίσχυση των μέτρων προστασίας των συναγωγών και των Εβραϊκών ιδρυμάτων. Είναι πλέον αναγκαία η διαμόρφωση και του νομοθετικού πλαισίου για την αποτροπή αυτών των εγκλημάτων. Η αντισημιτική ρητορική δεν μπορεί πλέον να μένει ατιμώρητη όταν μάλιστα προκαλεί, εμμέσως ή αμέσως, σε άσκηση βίας εναντίον των Εβραίων. Και για να είμαι σαφής, η επαναλαμβανόμενη κατηγορία ότι «οι Εβραίοι κατασκεύασαν το Ολοκαύτωμα και ευθύνονται για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα» συνιστά έμμεση πρόκληση σε άσκηση βίας εναντίον των Εβραίων εκ μέρους όσων επλήγησαν από την κρίση και πείθονται ότι η κατηγορία αυτή είναι βάσιμη. Ποινικά κολάσιμο λοιπόν δεν είναι μόνο το σύνθημα «οι Εβραίοι πρέπει να πεθάνουν» αλλά και τα αντισημιτικά στερεότυπα που αναπτύσσουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, την Εβραιοφοβία.
Όταν πηχυαίοι τίτλοι εφημερίδων που κρέμονται έξω από τα περίπτερα, όταν κάποιοι Μητροπολίτες στα Κυριακάτικα κηρύγματά τους και όταν κάποιοι πολιτικοί για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, βάλλουν κατά των «Ρότσιλντ» και του «Σόρος», βάζουν ταυτόχρονα στο στόχαστρο τους Εβραίους είτε ονοματίζοντάς τους είτε το υπαινίσσονται συνωμοσιολογικά, το κάνουν για να εγείρουν ακριβώς το θυμικό των αναγνωστών τους. Ένα θυμικό που εύκολα όμως μπορεί να εξελιχθεί σε βία που θα προκαλέσει αιματοχυσία.
Το έγκλημα στη συναγωγή «Δένδρο της Ζωής» στο Pittsburg, προκαλεί θλίψη και αγανάκτηση. Πρέπει όμως να προκαλέσει και την επαγρύπνηση. Την επαγρύπνηση όλων, Αρχών και πολιτών, για να μην θρηνήσουμε και άλλους Εβραίους ή μη, θύματα της μισαλλοδοξίας.