Από τη Σέριφο του 1970 στο μικρό ελβετικό νησί Σεν Πιερ της λίμνης Μπιεν και από τη θρυλική Αλεξάνδρεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στη Μόσχα του 1962. Παράλληλα με τα νουάρ και τα κατασκοπικά, σε ένα άλλο σύμπαν, ο γάμος (αυτή η θεϊκή γαμήλια μοτονονία) ως μαύρη κωμωδία και στον αντίποδα, η απίθανη ιστορία ενός μεγάλου έρωτα που αψηφά τον κόσμο όλο.
«Τα τέσσερα χρώματα του καλοκαιριού» του Τεύκρου Μιχαηλίδη (εκδόσεις Ψυχογιός)
«Πιο πολύ κι απ’ τα φιλιά της, πιο πολύ κι απ’ το κορμί της, που απ’ την πρώτη στιγμή μου το είχε χαρίσει απλά και φυσικά, λες κι από πάντα εμένα περίμενε για να κορέσει τη δίψα του, τούτο το τετράδιο ήταν η πιο τρανή απόδειξη της αγάπης της. Το κορμί της εύκολα το γυμνώνει μια γυναίκα ακόμα και για μια πρόσκαιρη ηδονή. Την ψυχή της μια φορά τη γυμνώνει. Και τούτο το τετράδιο, μαζί κι η ιστορία του, ήξερα πια πως ήταν η ψυχή της…»
Το βιβλίο, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2011 (αυτή είναι η δεύτερη έκδοση), ξετυλίγει την αφήγηση εκκινώντας από τη Σέριφο του 1970, όταν ένας νεαρός μαθηματικός που έχει μόλις ολοκληρώσει τη στρατιωτική θητεία του, προσκαλείται από έναν φίλο του για διακοπές στο νησί. Η ιστορία μίας νεαρής κοπέλας με ξενικό όνομα που γνωρίζει και ερωτεύεται, περνάει μέσα από τα γεγονότα της εξέγερσης των μεταλλωρύχων στη Σέριφο το 1916 (τα μεταλλεία στο νησί άνοιξαν γύρω στα 1880 έκλεισαν το 1963), αλλά, όπως πάντα, ο Μιχαηλίδης διασταυρώνει τη μεγάλη και τη μικρή ιστορία με ένα μαθηματικό πρόβλημα -άλλωστε, ο τίτλος του βιβλίου είναι δάνειο - παράφραση από το θεώρημα των τεσσάρων χρωμάτων.
«Ωκεανός» του Στιβ Σεμ-Σάντμπεργκ (εκδόσεις Αλεξάνδρεια, μετάφραση από τα σουηδικά Γρηγόρης Κονδύλης)
Για σαράντα πέντε μέρες ο Ζαν-Ζακ Ρουσώ βρίσκεται στον παράδεισο: στο πανέμορφο μικρό ελβετικό νησί Σεν Πιερ της λίμνης Μπιεν έχει βρει προσωρινό άσυλο από τους Γάλλους διώκτες του, που τον κατηγορούν για βλασφημία. Με έργα όπως Το κοινωνικό συμβόλαιο, Η νέα Ελοΐζα, Εξομολογήσεις, Αιμίλιος ή περί αγωγής, έχει γίνει μέσα σε λίγα χρόνια ένας από τους πιο διάσημους ανθρώπους στην Ευρώπη, αλλά έχει προκαλέσει επίσης τη μήνη των Καθολικών και Καλβινιστών αντιπάλων του.
Στο νέο του μυθιστόρημα, ο Στιβ Σεμ-Σάντμπεργκ αφήνει τον αποτραβηγμένο πρωταγωνιστή του Διαφωτισμού να βρει ανακούφιση και χαρά κατά τη διάρκεια μοναχικών περιπάτων στη φύση, μέσα από το μεγάλο ενδιαφέρον του για τη βοτανολογία. Ωστόσο, απαλλαγμένος για λίγο από τους Καθολικούς και Καλβινιστές αντιπάλους του, o φιλόσοφος βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με τον εαυτό του και με την ίδια του τη ζωή -καθώς και με τους τρομερούς πόνους της λεγόμενης «ουρικής φωνής» που τον βασανίζει. Ο Ωκεανός είναι το μυθιστόρημα μιας ασυμβίβαστης απομονωμένης ψυχής που αναζητεί καταφύγιο στη φύση, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από τους νυχτερινούς εφιάλτες και το ασυμφιλίωτο παρελθόν της, όταν αυτό εισβάλλει απειλητικά, σαν το νερό που ανεβαίνει γύρω απ’ το νησί.
«Χωρίς διδακτισμό, αφήνει την άποψη του Ρουσώ για τη φύση να έρθει στο προσκήνιο καθώς ο φιλόσοφος κωπηλατεί στις καθημερινές βοτανολογικές εκδρομές του… Όπως πάντα το ύφος είναι γοητευτικό· μια πυκνή, ποιητική γλώσσα ικανή να μετατρέψει κάθε ύλη σε χρυσό που λάμπει. Μια σχεδόν απόκρυφη εμπειρία.» - Aftonbladet
Ο Σουηδός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος και μεταφραστής Steve Sem-Sandberg, γεννήθηκε το 1958 στο Όσλο και ζει στη Στοκχόλμη. Ανάμεσα στα έργα του είναι τα βραβευμένα μυθιστορήματα: Theres (βραβείο Aftonbladet, 1997), De fattiga i Lódz (βραβείο August, 2009 - ελ. έκδοση Οι απόκληροι, Πατάκης 2011), De utvalda (βραβείο Médicis Étranger, 2016). Έχει λάβει επίσης τα βραβεία Marin Sorescu (2007), Samfundet De Nio (2009) και Eyvind Johnson (2020), και είναι μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας. Τα βιβλία του έχουν γίνει μπεστ σέλερ και έχουν μεταφραστεί σε τριάντα γλώσσες.
«Μέρες Αλεξάνδρειας» του Δημήτρη Στεφανάκη (εκδόσεις Μεταίχμιο)
«… Πράγματι, αν ήθελε κανείς να δει τις μελλοντικές αλλαγές στον παγκόσμιο χάρτη, δεν είχε παρά να ζήσει για λίγο καιρό στην Αλεξάνδρεια του μεσοπολέμου, σ’ εκείνο το παράξενο φυλετικό χωνευτήρι όπου τάσεις και ρεύματα έδειχναν καθαρότερα τις προθέσεις τους. Με μια ματιά μπορούσες να διακρίνεις την επερχόμενη αφύπνιση των Αράβων, τις προσπάθειες των Εβραίων να αποκτήσουν πατρίδα στην Παλαιστίνη, την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού, όσο και το ψυχορράγημα του βρετανικού λέοντος, για τον οποίο ο επόμενος πόλεμος, έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του». (Απόσπασμα).
Οι μέρες στην Αλεξάνδρεια διαδέχονται η μία την άλλη, κρατώντας το άρωμα μιας ολόκληρης εποχής. Μικρά και μεγάλα επεισόδια εμπορίου, πολέμου, έρωτα και κατασκοπείας εκτυλίσσονται σε μια πόλη που θυμίζει πολύγλωσσο πανηγύρι. Πρόσωπα όπως ο καπνοβιομήχανος Αντώνης Χάραμης, ο Λιβανέζος Ελιάς Χούρι και η Γαλλοελβετίδα Υβέτ Σαντόν γίνονται οι πρωταγωνιστές μιας ιστορίας πενήντα χρόνων από το προανάκρουσμα ενός παγκοσμίου πολέμου μέχρι τις εθνικοποιήσεις του Νάσερ.
Το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα του Δημήτρη Στεφανάκη, ένα ιστορικό πανόραμα της ελληνικής διασποράς και όχι μόνο που ξαναζωντανεύει στην πόλη-θρύλο (η οποία είναι και ο μεγάλος πρωταγωνιστής) επανεκδίδεται 17 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του, σε μία εκδοχή εμπλουτισμένη με υστερόγραφο, που πηγαίνει την ιστορία ένα βήμα παρακάτω.
Το βιβλίο, το οποίο η Le Monde έχει χαρακτηρίσει «Ένα μυθιστόρημα μυθικό», μεταφράστηκε στα γαλλικά, τιμήθηκε με το Prix Mediterranee Etranger 2011, και στη συνέχεια μεταφράστηκε στα ισπανικά και στα αραβικά. Ο Δημήτρης Στεφανάκης τιμήθηκε το 2011 με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη, ενώ την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιος για το Prix du Livre Europeen. Το 2014 αναγορεύτηκε από το γαλλικό κράτος Ιππότης του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών για την προσφορά του στον λογοτεχνικό χώρο και τη συμβολή του στην ανάδειξη των Γραμμάτων και των Τεχνών στη Γαλλία και τον κόσμο.
«Ο χορός της προδοσίας» του Ματιάς Ενάρ (εκδόσεις Στερέωμα, μετάφραση Χαρά Σκιαδέλλη)
Στην καρδιά μιας μεσογειακής μακίας εμφανίζεται ένας εξουθενωμένος και βρόμικος άντρας. Ένας άγνωστος στρατιώτης που δραπέτευσε από έναν απροσδιόριστο πόλεμο και φαίνεται να προσπαθεί να ξεφύγει απ’ τη δική του βία, μακριά απ’ το πεδίο των μαχών. Μια συνάντηση τον αναγκάζει να επανεξετάσει την πορεία του και την ιδέα του σχετικά με το τίμημα μιας ζωής.
Στα περίχωρα του Βερολίνου, σε ένα μικρό κρουαζιερόπλοιο, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, ένα συμπόσιο αποτίνει φόρο τιμής στον Πολ Χόιντεμπερ, ιδιοφυή μαθηματικό απ’ την Ανατολική Γερμανία, διασωθέντα του Μπούχενβαλντ, αντιφασίστα που παρέμεινε πιστός στη δική του πλευρά του Τείχους του Βερολίνου, παρά την κατάρρευση της κομμουνιστικής ουτοπίας.
Από την ένταση των δύο αυτών αφηγήσεων -από τις ζωές των δύο αυτών εντελώς διαφορετικών ανθρώπων που διασχίζουν παράλληλα τον τρόμο του 20ού αιώνα- αναδύονται, ως διά μαγείας -ποιητικής, χωρικής, μαθηματικής-, όλα όσα διακυβεύονται, στην αγάπη όπως και στην πολιτική, ανάμεσα στη δέσμευση και στην προδοσία, ανάμεσα στην αφοσίωση και στη διαύγεια, ανάμεσα στην ελπίδα και στην επιβίωση.
Ο Ματιάς Ενάρ (Mathias Énard) έδωσε το «παρών» στο 3ο Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων, όπου συνομίλησε με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Δουλγερίδη για το νέο του μυθιστόρημα «Ο χορός της προδοσίας».
Ο συγγραφέας γεννήθηκε στη Γαλλία το 1972. Το πρώτο του μυθιστόρημα ήταν La perfection du tir (Prix des Cinq Continents de la Francophonie το 2004). Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Remonter l’Orénoque (2005), Zone (2008, βραβείο Décembre), Parle-leur de batailles de rois et d’éléphants (2010, βραβείο Goncourt des Lycéens), Rue des voleurs (2012, βραβείο Le Choix de l’Orient), Boussole (2015, βραβείο Goncourt 2015) και Le banquet annuel de la confrérie des fossoyeurs (2021). Το 2022 του απονεμήθηκε το βραβείο Αλμπέρ Καμύ για το σύνολο του έργου του, ως αναγνώριση της σημασίας του για τον σύγχρονο μεσογειακό κόσμο. Από τις εκδόσεις Στερέωμα κυκλοφορούν τα βιβλία του Πυξίδα (2016), Μίλησέ τους για μάχες, για ρηγάδες και για ελέφαντες (2018) και Το ετήσιο συμπόσιο της συντεχνίας των νεκροθαφτών (2023).
«Κόκκινος προδότης» του Όουεν Μάθιους (εκδόσεις Κλειδάριθμος, μετάφραση Όλγα Γκαρτζονίκα)
Μόσχα, 1962. Ο αξιωματικός της KGB, Αλεξάντερ Βάζιν, έχει λάβει εντολή να ανακαλύψει έναν κατάσκοπο των Αμερικανών, ο οποίος φημολογείται ότι ανήκει στα ανώτατα κλιμάκια της σοβιετικής εξουσίας. Ο Βάζιν νιώθει ότι κυνηγάει φαντάσματα, μέχρι που πληροφορείται την ύπαρξη μιας άκρως απόρρητης επιχείρησης, η οποία μπορεί να οδηγήσει στα πρόθυρα του πολέμου: την επιχείρηση Ανάντιρ.
Ενώ έχει ξεσπάσει ένταση ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ για τους ρωσικούς πυραύλους που βρίσκονται μυστικά στην Κούβα, το Κρεμλίνο δίνει την εντολή σε τέσσερα υποβρύχια εξοπλισμένα με πυρηνικά όπλα να σπάσουν κρυφά τον ναυτικό αποκλεισμό των ΗΠΑ στην Καραϊβική. Σε ένα από αυτά επιβαίνει ένας αξιωματικός του οποίου η ακαταλληλότητα μπορεί να αποδειχτεί τρομερά επικίνδυνη. Κατά το διάστημα που βρίσκεται στη Μόσχα, ο Βάζιν έρχεται αντιμέτωπος με ένα αναπάντεχο δίλημμα: πώς να προειδοποιήσει τον εχθρό, δίχως να προδώσει την πατρίδα του.
Ο 53χρονος Βρετανός Όουεν Μάθιους ήταν πολεμικός ανταποκριτής στη Βοσνία, στον Λίβανο, στο Αφγανιστάν, στην Τσετσενία, στο Ιράκ και στην Ουκρανία, και επικεφαλής του γραφείου ειδήσεων του περιοδικού Newsweek στη Μόσχα από το 2006 μέχρι το 2016 -τώρα αρθρογραφεί για ρωσικά θέματα στο βρετανικό περιοδικό The Spectator. Έχει γράψει διηγήματα, μεταξύ των οποίων τα Stalin’s Children και An Impeccable Spy, που έχουν λάβει επαινετικές κριτικές. Το πρώτο του μυθιστόρημα είναι O Μαύρος Ήλιος.
«Ο Γάμος είναι…» της Heather Havrilesky (εκδόσεις Key Books)
«Μόνο ένας αισιόδοξος ανόητος θα θεωρούσε ότι νίκησε προτού φτάσει στη γραμμή του τερματισμού. Αυτό είναι που κάνει κάθε γάμο μια μαύρη κωμωδία. Τι είναι πιο διασκεδαστικό και δυσοίωνο από το να παρατηρείς δύο αφελείς ψυχές να υπογράφουν ένα δεσμευτικό συμβόλαιο χωρίς να καταλαβαίνουν τα ψιλά γράμματα; Τα πιο ενθουσιώδη ζευγάρια παίρνουν αδέξια την ταχεία του γάμου χωρίς να γνωρίζουν καν ποιος είναι ο προορισμός της. «Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι θα είμαστε μαζί», ψιθυρίζουν ο ένας στον άλλο. Το «για πάντα» αφορά δύο αθάνατα ξωτικά που πίνουν γάργαρη ροζέ σαμπάνια και στη συνέχεια εξερευνούν το άγριο, όμορφο δάσος γύρω τους σε μια ατέρμονη κατάσταση αρμονίας».
Το ενδιαφέρον δεν είναι βεβαίως ο τίτλος, αλλά ο υπότιτλος: «Περί της θεϊκής γαμήλιας μοτονονίας». Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας Γουόλτερ Κιρν, έγραψε στους The New York Times για το «On the Divine Tedium of Marriage», όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος: «Τι είναι όμως ο γάμος; Ένα παράδοξο. Αυτή φαίνεται να είναι η τελική απάντηση της Havrilesky, αλλά την δίνει εκ των προτέρων και την επαναλαμβάνει στην πορεία. Είναι «τετριμμένος» αλλά «εξωτικός». Είναι «εξαντλητικός» αλλά «συναρπαστικός».
Η Heather Havrilesky γράφει τη δηµοφιλή στήλη συµβουλών «Ask Polly» στο Substack και είναι η συγγραφέας των βιβλίων What If This Were Enough?, How to Be a Person in the World και Disaster Preparedness. Έχει γράψει, µεταξύ άλλων, για τα The New Yorker, The Atlantic, Τhe New York Times Magazine και την εκποµπή All Things Considered του NPR, ενώ διατηρεί επίσης το ενηµερωτικό δελτίο «Ask Μolly», γραµµένο από την «κακή» δίδυµη αδελφή της, Polly.
«Λεόν και Λουίζ» του Αλέξ Καπύ (εκδόσεις Βακχικόν, μετάφραση Αλεξάνδρα Παύλου)
Γαλλία, ακτή του Ατλαντικού. Δύο νέοι, ο Λεόν και η Λουίζ, ερωτεύονται, αλλά σύντομα τους χωρίζει ένας από τους τελευταίους βομβαρδισμούς του Α′ Παγκοσμίου Πολέμου. Θεωρώντας ο ένας τον άλλον νεκρό, συνεχίζουν χώρια τη ζωή τους. Ο Λεόν παντρεύεται, η Λουίζ τραβά τον δικό της, διαφορετικό δρόμο. Ώσπου μια μέρα, δέκα χρόνια αργότερα, ξανασυναντιούνται τυχαία στο μετρό του Παρισιού.
Ο Άλεξ Καπύ αφηγείται τηn πορεία ενός ζευγαριού σε έναν αιώνα που στιγματίστηκε από Παγκοσμίους Πολέμους. Δύο άνθρωποι που επιμένουν να αναζητούν την ευτυχία κόντρα σε όλες τις συμβάσεις, ζώντας μια ιδιαίτερη, ορισμένες φορές εξόχως αστεία, διπλή ζωή. Αυτή είναι η ιστορία ενός μεγάλου έρωτα που αψηφά τον κόσμο όλο.
Ο Άλεξ Καπύ (Alex Capus) γεννήθηκε στη Νορμανδία και σήμερα ζει στο Olten της Ελβετίας. Έχει σπουδάσει φιλοσοφία και εθνολογία, και έχει εργαστεί επί σειρά ετών ως δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει εκδώσει μεταξύ άλλων δώδεκα μυθιστορήματα, τέσσερις συλλογές διηγημάτων και τέσσερις βιογραφίες. Για το λογοτεχνικό του έργο τιμήθηκε το 2020 με το βραβείο Solothurner Kunstpreis, ενώ το Λεόν και Λουίζ ήταν υποψήφιο για το Γερμανικό Βραβείο Βιβλίου του 2011.
«Όλα όσα θα σου πω αύριο» της Ελίσαμπετ Μπεναβέντ (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Δέσποινα Δρακάκη)
Η 33χρονη Μιράντα, υποδιευθύντρια σε περιοδικό μόδας -μια θέση που λατρεύει και της έχει χαρίσει μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής της (πριβέ κοκτέιλ πάρτι στο Λούβρο, Εβδομάδα Μόδας στο Παρίσι κλπ), έχει μια αποστολή: να εντοπίσει τη στιγμή που η σχέση της με τον 37χρονο δικηγόρο Τριστάν (που σιχαίνεται τη δουλειά του, ονειρεύεται να γυρίσει στην πατρίδα του, στη θάλασσα και στην ηρεμία, και να ζήσει σε ένα σπίτι στην εξοχή με τη γυναίκα και τα παιδιά του, επειδή το μόνο που θέλει είναι να κάνει οικογένεια) χάλασε. Γίνεται, λοιπόν, χρονοταξιδιώτισσα και ξαναζεί τις πιο όμορφες αλλά και τις πιο κρίσιμες στιγμές τους. Η Μιράντα ήταν χαρούμενη με τον Τριστάν και για αυτό δεν καταλαβαίνει γιατί την παράτησε. Ξαναγυρίζει νοερά στις πιο μικρές και τις πιο σημαντικές στιγμές της σχέσης τους: από το πρώτο φιλί μέχρι τη στιγμή που αρχίζουν να εμφανίζονται οι αμφιβολίες και τα ερωτηματικά. Μακάρι να μπορούσε να τα είχε κάνει όλα διαφορετικά… Ή μήπως τελικά μπορεί;
Ένα μοντέρνο «Sex and the City» ή μια «Emily in Paris» σε ρυθμούς Μαδρίτης από την Ισπανίδα Elísabet Benavent, συγγραφέα της μπεστ σέλερ σειράς του Netflix «Βαλέρια», που έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα στη χώρα της και έχει κάνει τεράστια επιτυχία στο #BookTok, ενώ τα βιβλία της έχουν εκδοθεί σε τουλάχιστον 10 χώρες.
«Οι ανώνυμοι» του Υγκ Παγκάν (εκδόσεις Πόλις, μετάφραση Γιάννης Καυκιάς)
Μια γαλλική πόλη (το όνομά της δεν θα το μάθουμε ποτέ), τη δεκαετία του ’70. Εδώ καταφεύγει ο αρχιεπιθεωρητής Σνεντέρ, γυρίζοντας την πλάτη στην υπόσχεση μιας λαμπρής καριέρας στο Παρίσι, καθώς δεν μπορεί να γλιτώσει από τα φαντάσματα του Πολέμου της Αλγερίας -μια εμπειρία για την οποία δεν μιλά ποτέ, αλλά που είναι διαρκώς και οδυνηρά παρούσα. Δεν θ’ αργήσει να βρεθεί αντιμέτωπος με μια σοβαρή υπόθεση: η Μπετύ, κόρη ενός χαμηλόβαθμου σιδηροδρομικού υπαλλήλου, δεν γύρισε σπίτι. Ο πατέρας της πιστεύει ότι είναι νεκρή και αποδεικνύεται πως έχει δίκιο. Οι έρευνες αρχίζουν και, ενώ άλλες υποθέσεις έρχονται να απασχολήσουν την ομάδα του Σνεντέρ, αυτή η δολοφονία τον στοιχειώνει. Ο Σνεντέρ δεν αποδέχεται τον θάνατο. Πόσο μάλλον τον θάνατο μιας δεκαπεντάχρονης. Καραδοκούν, όμως, πολλές παγίδες. Ο διακριτικός όσο και πανίσχυρος άνθρωπος που ελέγχει την πόλη, ένας παλιός γνώριμος του Σνεντέρ, μια περίεργη και δυνατή σχέση. Μια ικανή και φιλόδοξη δημοσιογράφος. Αστυνομικοί διεφθαρμένοι, τραμπούκοι που κυνηγούν τους Άραβες και τους άστεγους, καριερίστες που διατηρούν αιμομικτικές σχέσεις με την πολιτική εξουσία, τα ΜΜΕ, τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης.
Ο Παγκάν περιγράφει με ακρίβεια την καθημερινότητα στα αστυνομικά τμήματα. Αναλύει με οξυδέρκεια την κοινωνική κατάσταση της εποχής, το κοντράστ ανάμεσα στην οικονομική ευημερία και την περιθωριοποίηση πολλών κοινωνικών ομάδων, το χάσμα ανάμεσα στο όνειρο της επιτυχίας και όλους εκείνους που δεν μπορούν να το ακολουθήσουν, τους αδύναμους, τους ευάλωτους, τους ταπεινούς. Σκιαγραφεί με ιδιαίτερη δύναμη τους χαρακτήρες των ανθρώπων, των μικροπαραβατών, των έντιμων αστυνομικών –γιατί υπάρχουν κι αυτοί–, των θαμώνων των μπαρ, των γυναικών που ελκύονται από τον κλειστό αλλά γοητευτικό Σνεντέρ. Στο τέλος, κάποιοι κακοί τιμωρούνται, αλλά το κακό παραμένει, ζοφερό, αδυσώπητο και κυρίαρχο.
Οι Ανώνυμοι έχουν τιμηθεί με το Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας, το Βραβείο Αστυνομικού Μυθιστορήματος Landerneau και το Βραβείο Ιστορικού Νουάρ των «Rendez-vous de l’Histoire».
Ο Υγκ Παγκάν (φιλολογικό ψευδώνυμο) γεννήθηκε το 1947 στην Αλγερία, στην πόλη που τότε ονομαζόταν Ορλεανβίλ και σήμερα φέρει το όνομα Σλεφ. Το 1962 αναγκάστηκε, μαζί με τους γονείς του, να εγκατασταθεί στη Γαλλία. Σπούδασε φιλοσοφία και εργάστηκε για λίγα χρόνια ως καθηγητής φιλοσοφίας στη μέση εκπαίδευση. Στη συνέχεια, άσκησε διάφορα επαγγέλματα: δημοσιογράφος, φωτορεπόρτερ, τραπεζικός υπάλληλος. Το 1973, έπειτα από διαγωνισμό, γίνεται δεκτός στη γαλλική αστυνομία με τον βαθμό του επιθεωρητή. Θα παραιτηθεί είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, για να εργαστεί ως σεναριογράφος.
Εξέδωσε το πρώτο του νουάρ μυθιστόρημα το 1982 (La Mort dans une voiture solitaire) και ακολούθησαν τα: L’Eau du bocal, Je suis un soir d’été, Vaines recherches, Boulevard des allonges, Les Eaux mortes, L’Étage des morts, Tarif de groupe, Dernière station avant l’autoroute (Βραβείο Mystère της κριτικής).
Έπειτα από μακρόχρονη απουσία, επανεμφανίστηκε το 2017 με το Χαμένο προφίλ (Πόλις), αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Η κριτική έχει αναφερθεί στη στυλιστική του δεινότητα, το ταλέντο του στην περιγραφή πολύπλοκων ψυχολογικών καταστάσεων και την πρωτοτυπία του (έστω και αν αναγνωρίζονται επιδράσεις από συγγραφείς του νουάρ όπως ο Ντάσιελ Χάμετ και ο Χάουαρντ Φαστ, αλλά και από τους Σελίν, Ντος Πάσος, Σενέκα, Πασκάλ και Σιοράν, ενώ επισημαίνονται αναλογίες και με το έργο του Ζαν-Πιερ Μελβίλ). Τα μυθιστορήματά του χαρακτηρίζονται από μια ατμόσφαιρα ματαιωμένης εξέγερσης και μια διάθεση ειρωνικής αποστασιοποίησης που δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
«Επιστροφή στο μηδέν» του Άντονι ΜακΚάρτεν (εκδόσεις Ψυχογιός, μετάφραση Κωστής Πανσέληνος)
Δέκα Αμερικανοί πολίτες έχουν επιλεχθεί για να συμμετάσχουν στην τελική δοκιμή ενός πρωτοποριακού λογισμικού κατασκοπείας της εταιρείας Fusion, που μπορεί να εντοπίσει οποιονδήποτε οπουδήποτε κι αν βρίσκεται στη Γη.
Καθένας από τους συμμετέχοντες έχει δύο ώρες να εξαφανιστεί. Από την Ώρα Μηδέν και για τις επόμενες τριάντα μέρες θα πρέπει να κάνει ό,τι χρειάζεται για να διαφύγει από την Ομάδα Σύλληψης της Fusion. Όποιος τα καταφέρει θα λάβει ως αμοιβή τρία εκατομμύρια δολάρια σε μετρητά. Αν ωστόσο συλληφθούν όλοι οι συμμετέχοντες, η εταιρεία που έχει δημιουργήσει το λογισμικό θα αναλάβει ένα συμβόλαιο 90 δισεκατομμυρίων δολαρίων με τη CIA, αλλάζοντας τα δεδομένα στις παρακολουθήσεις προσώπων για πάντα.
Για την Κέιτλιν Ντέι, μία από τους δέκα διαγωνιζόμενους, διακυβεύονται πολύ περισσότερα από τα χρήματα, και οι λόγοι της εμπλοκής της στη διαδικασία είναι πολύ πιο προσωπικοί απ′ ό,τι μπορεί να φανταστεί η εταιρεία. Η Κέιτλιν πρέπει να κερδίσει για να πάρει αυτό που θέλει, ενώ η Fusion δεν υπολογίζει κανένα εμπόδιο προκειμένου να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες της.
Ο Νεοζηλανδός Άντονι ΜακΚάρτεν είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και γνωστός ως σεναριογράφος στις βιογραφικές ταινίες Η θεωρία των πάντων (2014), Η πιο σκοτεινή ώρα (2017), Bohemian Rhapsody (2018) και Οι Δύο Πάπες (2019). Ήταν τέσσερις φορές υποψήφιος για Όσκαρ, ενώ έχει τιμηθεί με δύο βραβεία BAFTA διασκευασμένου σεναρίου. Το μη μυθοπλαστικό του έργο Darkest Hour: How Churchill Brought England Back from the Brink ήταν #1 μπεστ σέλερ των Sunday Times. Το θρίλερ Επιστροφή στο Μηδέν μεταφράζεται σε περισσότερες από 15 γλώσσες, ενώ πρόκειται να μεταφερθεί στον κινηματογράφο σε διασκευή του ίδιου του συγγραφέα.
«Κούτζο» του Στίβεν Κινγκ (εκδόσεις Κλειδάριθμος, μετάφραση Γωγώ Αρβανίτη)
Ο Κούτζο ήταν ένας μεγάλος φιλικός σκύλος, αξιαγάπητος και πιστός στην τριάδα (τον Άντρα, τη Γυναίκα και το Αγόρι). Πάντα έκανε ό,τι μπορούσε για να μην τον χαρακτηρίσουν ως Κακό Σκυλί. Όλα όμως τελειώνουν την ημέρα που αυτός ο σκύλος Αγίου Βερνάρδου, ο οποίος ζυγίζει σχεδόν εκατό κιλά, κάνει το λάθος να κυνηγήσει έναν λαγό και να τον ακολουθήσει σε ένα κρυφό υπόγειο σπήλαιο, θέτοντας σε κίνηση μια τραγική αλληλουχία γεγονότων.
Ο Κούτζο δεν είναι πια ο εαυτός του, αφού μια ασθένεια που φουντώνει όλο και περισσότερο του κατατρώει το μυαλό και τον καταβάλλει, μετατρέποντας με αμείλικτο και ανεξέλεγκτο τρόπο τις κάποτε ευγενικές σκέψεις του σε δολοφονικό μίσος. Ο Κούτζο πρόκειται να γίνει το επίκεντρο μιας φρικιαστικής δίνης που μοιραία θα ρουφήξει τους πάντες γύρω της – μια ανελέητη κυριαρχία τρόμου, μανίας και τρέλας από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς.
Ο Στίβεν Κινγκ ήξερε ότι όταν εθισμένος στο αλκοόλ, ήδη από τη «Λάμψη», το μυθιστόρημα που τον καθιέρωσε. Όσο πιο δημοφιλής γινόταν, τόσο πιο πολύ έγραφε, τόσα περισσότερα χρήματα κέρδιζε, τόσο περισσότερο χρόνο έπαιρνε μακριά από την οικογένειά του για να εργαστεί, ενώ παράλληλα, οι εθισμοί του κλιμακώνονταν. Στο «Cujo» βρίσκουμε την πιο ωμή μεταφορά για τον εθισμό -και την έλλειψη αυτοελέγχου που οδηγεί στην καταστροφή- που έχει παρουσιαστεί στο έργο του. Ένα από τα πλέον τρομακτικά βιβλία του μετρ του τρόμου, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1981 και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1983 σε σκηνοθεσία Λιούις Τιγκ, επανακυκλοφορεί σε νέα έκδοση.