Σε ένα Δημόσιο Δημοτικό σχολείο κάτω από τους πρόποδες του Φιλοπάππου και λίγο πιο πάνω από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, μία Δασκάλα εν ώρα μαθήματος επεξηγούσε σε έναν μαθητή της τάξης κάτι που δεν είχε καταλάβει.
Ένα από τα υπόλοιπα παιδάκια διέκοψε τα επεξηγηματικά σχόλια της Δασκάλας που έτσι κι αλλιώς αφορούσαν το σύνολο της τάξης, και έθεσε εμβόλιμα την δική του ερώτηση.
Η Δασκάλα απευθύνθηκε στο οκτάχρονο «παιδάκι» που την διέκοψε και του είπε με ευγένεια «Να τελειώσουμε πρώτα με την απορία του συμμαθητή σου, και αμέσως μετά θα σου απαντήσω».
«Πληρώνεσαι για να μου απαντάς αμέσως», απάντησε ο παίδαρος.
Ο «διάλογος» μεταξύ της Δασκάλας και του παίδαρου μεταφέρθηκε αυτολεξεί.
Ο Δάσκαλος και η Δασκάλα είναι, ένα αναγκαίο κακό.
Εάν δε έχει και δημιουργικό, πνεύμα και λόγο, τόσο το κακό γίνεται μεγαλύτερο.
Όσο το δυνατόν λιγότερα πρόσωπα ανάμεσα στα δημιουργικά πνεύματα και σε αυτά που μεσολαβούν!
Γιατί σχεδόν αυθόρμητα οι μεσάζοντες νοθεύουν την τροφή. Την πνευματική τροφή, την αισθητική της επικοινωνίας.
Θέλουν να κρατήσουν για τον εαυτό τους-ως αμοιβή για την παρέμβασή τους-πάρα πολλά, που τα αφαιρούν από τα πρωτότυπα, τα δημιουργικά πνεύματα: ενδιαφέρον, θαυμασμό, χρόνο, αίσθηση του χιούμορ, αγωγή, χρήμα και άλλα.
Συνεπώς, τον Δάσκαλο πρέπει να τον βλέπουμε ως αναγκαίο κακό που έχουμε χρέος να τον περιορίζουμε όσο το δυνατόν περισσότερο!
Αν οι σημερινές δύσκολες εκπαιδευτικές συνθήκες στην Ελλάδα οφείλονται, ίσως στο γεγονός ότι είναι πάρα πολλοί εκείνοι που θέλουν να ζήσουν- και να καλοζήσουν- από την ανέλεγκτη γονική αγωγή, μπορεί κανείς σίγουρα να θεωρήσει ως βασική αιτία για την άσχημη κατάσταση στα πνευματικά πράγματα την επικράτηση της ανεξέλεγκτης γονικής αγωγής:
Εξαιτίας τους μαθαίνει κανείς τόσο λίγα και με τόσο άσχημο τρόπο.
Τρανό παράδειγμα η ασυδοσία που επικράτησε μετά την λήξη πρόσφατου ποδοσφαιρικού αγώνα, όπου μεταξύ των άλλων ένας μπαμπάς κι ο παίδαρός του κουβάλησαν στο σπίτι τους, τα λάφυρα, τα κίτρινα καθίσματα που φιλοξένησαν τα οπίσθιά τους.
Κάπως έτσι το ερώτημα «Σε τι παιδιά θα αφήσουμε τον κόσμο;», μετατρέπεται σε κυρίαρχο κοινωνικό αξίωμα, σε δήλωση «Σε αυτά τα παιδιά θα αφήσουμε τον κόσμο», που απαιτούν να τους απαντούν αμέσως.
Είτε πληρώνονται οι Δάσκαλοι επαρκώς, είτε όχι.
Αρκεί να υποκλίνονται.
***
Μιχάλης Κονιόρδος, εκπαιδευτικός