Το διαβόητο νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, ήδη πριν καν κατατεθεί προς διαβούλευση, πριν δηλαδή γίνει γνωστό το ακριβές περιεχόμενό του, έχει χωρίς αμφιβολία οδηγήσει σε διχασμό μια ολόκληρη κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, παρά τις περί του αντιθέτου προθέσεις του πρωθυπουργού. Έτσι, σημειώνεται ήδη μια επικοινωνιακή αποτυχία ως προς τον τρόπο διαχείρισης ενός τόσου λεπτού ζητήματος. Ενός ζητήματος κατοχύρωσης ατομικών δικαιωμάτων, που από νομικό, μετατράπηκε λόγω κακών χειρισμών, σε πολιτικό και κατ’ επέκταση σε κοινωνικό.
Ο ασφαλέστερος τρόπος προσέγγισης τέτοιων ζητημάτων είναι μέσω ορθολογικής σκέψης και κριτηρίων, χωρίς συναισθηματισμούς και δραματοποιήσεις. Ο κόσμος έχει την τάση να εντάσσεται σε στρατόπεδα και να φανατίζεται όταν έρχεται αντιμέτωπος με τέτοια ζητήματα, αφήνοντας προσωρινά στην άκρη ακόμη και σοβαρά θέματα που πραγματικά τον απασχολούν στην καθημερινότητά του.
Οι δημοσιογράφοι που γνωρίζουν άριστα ότι το συγκεκριμένο θέμα «πουλάει», φρόντισαν να το αναδείξουν σε βαθμό τέτοιο, που σχεδόν να μονοπωλήσει το δημόσιο διάλογο και να επισκιάσει άλλα σημαντικότερα ζητήματα που απασχολούν άμεσα τον κόσμο, όπως η ασύστολη κερδοσκοπία που συντελείται εις βάρος τους ήδη από τον πρώτο χρόνο εμφάνισης του κορονοϊού, η σοκαριστική αύξηση της εφηβικής εγκληματικότητας με καθημερινά πλέον περιστατικά, αλλά και η μεγάλη αύξηση της βίαιης εγκληματικότητας εν γένει, με δολοφονίες που θυμίζουν κάποιες χώρες της Λατινικής Αμερικής και όχι ευρωπαϊκή χώρα. Να επικρατεί με άλλα λόγια, μια γενικότερη αίσθηση ότι δεν ζούμε σε μια κανονική χώρα, αλλά σε κοινωνική ζούγκλα όπου υπάρχουν μόνο θηράματα και θηρευτές.
Μια αντικειμενική προσέγγιση του ζητήματος του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών είναι να εξετάσουμε ποιο είναι το πρόβλημα και πώς πάει να το λύσει η κυοφορούμενη νομοθετική πρωτοβουλία. Αν το πρόβλημα είναι πού θα πάει το παιδί ομόφυλου ζευγαριού αν πεθάνει ο αναγνωρισμένος γονέας, αν δηλαδή όλα γίνονται για το συμφέρον των παιδιών, υπάρχει απάντηση: αλλάζουμε το σύμφωνο συμβίωσης ώστε να επιτρέπει την υιοθεσία του παιδιού του συντρόφου. Έτσι θα είχε αποφευχθεί όλη αυτή η κοινωνική ένταση και δυσαρέσκεια που έχει δημιουργηθεί και θα είχε λήξει το θέμα αναίμακτα.
Ενώ τώρα, με την επικείμενη νομοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, έτσι όπως προωθείται, δηλαδή χωρίς τη δυνατότητα απόκτησης τέκνου μέσω παρένθετης μητέρας, θα δημιουργηθεί άλλο, χειρότερο πρόβλημα: θα έχουμε δύο ειδών γάμους: ετερόφυλων ζευγαριών με αυξημένα δικαιώματα και ομόφυλων ζευγαριών με λιγότερα. Μετά θα είναι απλά θέμα χρόνου τα ομόφυλα ζευγάρια να προσφύγουν σωρηδόν στα δικαστήρια διεκδικώντας και εκείνα για λογαριασμό τους το δικαίωμα στην παρένθετη μητρότητα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος καν πρωτοετής φοιτητής νομικής για να αντιληφθεί ότι η διάταξη που δεν θα επιτρέπει στα ομόφυλα ζευγάρια να αποκτήσουν τέκνο μέσω παρένθετης μητέρας, θα καταπέσει στα δικαστήρια ως αντισυνταγματική, καθώς θα παραβιάζει την συνταγματική αρχή της ισότητας. Έτσι θα καταλήξουμε πολύ γρήγορα μέσω δικαστικών αποφάσεων σε έναν ανταγωνισμό ομόφυλων και ετερόφυλων ζευγαριών για την απόκτηση τέκνων μέσω παρένθετης μητέρας. Μόνο που εδώ έχουμε μια ειδοποιό διαφορά: τα ετερόφυλα ζευγάρια καταφεύγουν σε αυτή τη λύση για ιατρικούς λόγους. Αντιθέτως, τα ομόφυλα δεν έχουν κάποιο παθολογικό πρόβλημα το οποίο δεν τους επιτρέπει να αποκτήσουν παιδιά μέσω της σεξουαλικής συνεύρεσης. Οι ίδιοι με δική τους επιθυμία, απόφαση και ευθύνη, αρνούνται να χρησιμοποιήσουν αυτή τους τη δυνατότητα.
Αφού λοιπόν ανοίξει ο δρόμος για την μετατροπή της παρένθετης μητρότητας από αλτρουιστική σε εμπορική πράξη, κυρίως τα ομόφυλα ζευγάρια του ανδρικού φύλου που θα κάνουν χρήση της παρένθετης μητρότητας, θα έχουν και το προβάδισμα. Παιδιά-εμπορεύματα θα δίνονται στον εκάστοτε πλειοδότη, που τις περισσότερες φορές θα είναι ομόφυλα ζευγάρια ανδρών, δεδομένου ότι οι μισθοί των ανδρών στην αγορά εργασίας είναι μεγαλύτεροι από ότι των γυναικών. Έτσι μελλοντικά θα καταλήξουμε να έχουμε το φαινόμενο γυναίκες με διαπιστωμένα ιατρικά προβλήματα τεκνοποίησης, να μένουν άτεκνες επειδή κάποιο ζευγάρι ομόφυλων ανδρών που τέλεσε γάμο, αποφάσισε να κάνει χρήση του δικαιώματος απόκτησης τέκνου μέσω παρένθετης μητέρας που κέρδισε δικαστικά και είχε καλύτερη οικονομική δυνατότητα από αυτήν. Πέραν του ότι η μητρότητα, ως ιδιότητα ιερή, θα καταντήσει αντικείμενο εμπορικής συναλλαγής.
Ανταγωνισμός θα δημιουργηθεί και στο θέμα της υιοθεσίας κατά παρόμοιο τρόπο. Και εδώ προκαλείται αδικία εις βάρος των γυναικών με ιατρικά προβλήματα τεκνοποίησης καθότι θα υφίστανται ανταγωνισμό από ομόφυλα ζευγάρια χωρίς τέτοια προβλήματα.
Είναι πάντως άξιο απορίας, τέτοια θέματα που προκύπτουν σχεδόν αβίαστα, να μην έχουν απασχολήσει καθόλου τις φεμινιστικές οργανώσεις της χώρας.
Και ενώ το κύριο επιχείρημα που προβάλλεται για την υποστήριξη του επερχόμενου νομοσχεδίου είναι το συμφέρον των παιδιών, ελάχιστα έχουν απασχολήσει τα δικαιώματα των παιδιών.
Πρώτο και κυριότερο: το δικαίωμα του παιδιού να έχει τη μητέρα του. Η μητέρα είναι αναντικατάστατη για την ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού. Αυτό δεν πρόκειται για μια απλή δήλωση, αλλά για σκεπτικό δικαστικών αποφάσεων σε υποθέσεις επιμέλειας που αναγνωρίζουν βιοκοινωνική υπεροχή στην μητέρα έναντι του πατέρα μέχρι τη νηπιακή ηλικία. Και αυτό, με το νέο νομοσχέδιο ανατρέπεται. Εφόσον ανατρέπεται, θα πρέπει ενδεχομένως να αναθεωρηθεί και το σκεπτικό των δικαστικών αποφάσεων που αναθέτουν επιμέλεια στην βάση βιοκοινωνικής υπεροχής της μητέρας.
Δεύτερο: Το δικαίωμα του παιδιού να λαμβάνει και τα δύο στοιχεία της μητρότητας και της πατρότητας, που συμπληρώνουν η μία την άλλη και αποτελούν βασικούς πυλώνες για την ανάπτυξη και εξέλιξή του.
Διαφαίνεται δυστυχώς, ότι πίσω από το μανδύα της προστασίας των συμφερόντων των παιδιών υποκρύπτεται η ικανοποίηση του εγωισμού των ομόφυλων ζευγαριών.
Με το νέο νομοσχέδιο που θα κατατεθεί, ανοίγει η κερκόπορτα μέσω δικαστικών αποφάσεων, για την εμπορευματοποίηση της τεκνοποίησης, δηλαδή των ίδιων των παιδιών και τη μετατροπή των γυναικών σε αναπαραγωγικές μηχανές επί πληρωμή.
Η έμμεση προτροπή σε βουλευτές που διαφωνούν με το νομοσχέδιο, να απέχουν από την ψηφοφορία, τη στιγμή που ψηφίζεται νομοσχέδιο για τη διευκόλυνση της ψήφου των αποδήμων είναι, εκτός από οξύμωρο και εντελώς άκαιρο.
Την ίδια στιγμή, η αξιωματική αντιπολίτευση υπερθεματίζει ζητώντας ακόμη περισσότερα και απαιτώντας κομματική πειθαρχία από τα μέλη της παρασυρμένη προφανώς από τα προσωπικά βιώματα του αρχηγού της.
Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πληθωρισμό του δικαιωματισμού με πρόσχημα το συμφέρον των παιδιών.