Το 1975 η αστυνομία πήρε δακτυλικά αποτυπώματα από έξι χιμπατζήδες και δύο ουραγκοτάγκους που στεγάζονταν σε ζωολογικούς κήπους στην Αγγλία. Οι αρχές δεν το έκαναν από περιέργεια, αλλά επειδή αναζητούσαν λύση σε ορισμένα εγκλήματα της εποχής. Τελικά έπεσαν διάνα. Τα δακτυλικά τους αποτυπώματα δεν μπορούσαν να διακριθούν με γυμνό μάτι. Δεν διέφεραν από τα ανθρώπινα.
Δύο δεκαετίες αργότερα, το 1996, ένα διαφορετικό είδος θηλαστικού είχε θεωρηθεί «ύποπτο»: το κοάλα.
Αν και η πρώτη ανακάλυψη δεν αποτελούσε έκπληξη, τα κοάλα διαφέρουν πολύ εξελικτικά από τους ανθρώπους. Συνεπώς, γιατί μοιάζουν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα;
Με αυτό τον τρόπο, αποδεικνύεται, ότι τα δακτυλικά αποτυπώματα αποτελούν εξαιρετικό παράδειγμα συγκλίνουσας εξέλιξης ή απλά διαφορετικά είδη ζώων τυγχάνει να αναπτύσσουν παρόμοια χαρακτηριστικά ανεξάρτητα το ένα από το άλλο.
Ένα άλλο παράδειγμα συγκλίνουσας εξέλιξης παρατηρείται στη δομή των οστών τόσο των φτερών των πουλιών όσο και των νυχτερίδων.
Τα δακτυλικά αποτυπώματα εξυπηρετούν δύο σκοπούς. Πρώτον, βοηθούν στην πρόσφυση, επιτρέποντας σε ένα ζώο να συγκρατείται καλύτερα σε τραχιές επιφάνειες όπως σε κλαδιά και κορμούς δέντρων. Δεύτερον, αυξάνουν την ευαισθησία της αφή και επιτρέπουν ένα καλύτερο επίπεδο αντίληψης των υφών και των σχημάτων που αγγίζουν.
Το γιατί είναι χρήσιμο για τον άνθρωπο είναι προφανές. Τα χέρια μας είναι φτιαγμένα για να πιάνουν, να κρατάνε και να χειρίζονται αντικείμενα.
Για τα κοάλα υπάρχει διαφορετική εξήγηση. Τα συμπαθέστατα θηλαστικά που ζουνε στην Ωκεανία είναι πολύ επιλεκτικά στο φαγητό τους, δείχνοντας ιδιαίτερη προτίμηση σε φύλλα ευκαλύπτου συγκεκριμένης ηλικίας. Με την αφή αντιλαμβάνονται ποια φύλλα είναι κατάλληλα για βρώση.
Προφανώς, οι αρχές δεν πιστεύουν ποτέ ότι τα κοάλα θα είναι ένοχα για μια ληστεία τράπεζας, αλλά πολύ πιθανόν τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα να βρεθούν τυχαία σε μια σκηνή εγκλήματος. Επομένως, πρέπει να απορρίπτονται και να μην καταζητούνται περαιτέρω δράστες.
Πηγή: McGill University