«Kyawthuite» είναι το όνομα του σπανιότερου ορυκτού που υπάρχει στον πλανήτη μας, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Live Science.
Ο «κιοθουΐτης» (η μετάφραση/ απόδοση στα ελληνικά είναι αυτοσχεδιασμός, καθώς όσο κι αν ψάξαμε δεν ήμασταν σε θέση να βρούμε κάποια) έχει βρεθεί στο Μογκόκ της Μιανμάρ: Μέχρι τώρα έχει βρεθεί μόνο ένας κρύσταλλος. Στη βάση δεδομένων του Caltech περιγράγεται ως ένα μικρό (1,61 καρατίων) βαθύ πορτοκαλί πετράδι που αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Διεθνή Ορυκτολογική Ένωση το 2015.
Λίγα είναι γνωστά για το ορυκτό με το περίεργο όνομα, οπότε το δημοσίευμα περνά γρήγορα στο...δεύτερο σπανιότερο ορυκτό που υπάρχει: Eίναι ο πεϊνίτης (painite). Πρόκειται για βαθυκόκκινους κρυστάλλους, η χημική δομή των οποίων αποτελεί ένα είδος επιστημονικού αινίγματος. Δύο τέτοιοι κρύσταλλοι αποκτήθηκαν το 1952 από τον Άγγλο συλλέκτη και έμπορο πετραδιών Άρθουρ Πέιν, ο οποίος αρχικά νόμιζε ότι ήταν ρουμπίνια. Σύμφωνα με τον Τζορτζ Ρόσμαν, καθηγητή Ορυκτολογίας στο Caltech, τους έδωσε στο Βρετανικό Μουσείο το 1954 για περαιτέρω μελέτη. Άλλο ένα δείγμα από τη Μιανμάρ εμφανίστηκε το 1979 και μέχρι το 2001 οι εν λόγω τρεις κρύσταλλοι ήταν τα μόνα δείγματα πεϊνίτη στον κόσμο.
Ο πεϊνίτης βρίσκεται μόνο στη Μιανμάρ και είναι βορικός κρύσταλλος- δηλαδή περιέχει βόριο. Επίσης περιέχει ζιρκόνιο- και το βόριο «δένει» πολύ δύσκολα με το ζιρκόνιο. Για την ακρίβεια, ο πεϊνίτης είναι το μόνο ορυκτό όπου τα δύο στοιχεία έχουν βρεθεί «δεμένα» στη φύση. «Από όσο γνωρίζω ουδείς έχει πραγματοποιήσει σοβαρή μελέτη σχετικά με το τι χρειάζεται για τον σχηματισμό πεϊνίτη» είπε ο Ρόσμαν. «Δεν ξέρω για κάποια προσπάθεια σύνθεσής του σε εργαστήριο». Η αξία του πεϊνίτη υπολογίζεται γύρω στα 60.000 δολάρια το καράτι. Σημειώνεται πάντως πως πλέον δεν είναι όσο σπάνιος ήταν παλαιότερα, καθώς πολλοί κρύσταλλοι άρχισαν να εμφανίζονται το 2005.
Όσον αφορά στο γιατί η Μιανμάρ δίνει τόσα σπάνια ορυκτά, ο Ρόσμαν αναφέρει πως όταν η αρχαία υπερήπειρος της Γκοντβάνα άρχισε να χωρίζεται πριν από περίπου 180 εκατομμύρια χρόνια, η Ινδία κινήθηκε προς τα βόρεια και συγκρούστηκε με τη σημερινή νότια Ασία. Η πίεση και η θερμότητα από τη σύγκρουση είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός «θησαυρού» από ορυκτά και πετράδια.