Κατά το ξεκίνημα της σεξουαλικής μου ζωής ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Λανθασμένα μάλιστα, ο φόβος αυτός ήταν τότε μεγαλύτερος από αυτόν για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Μεγάλωσα, έμαθα. Πάντα όμως αρκούσαν μερικές μέρες καθυστέρησης, παρά τα μέτρα προφύλαξης, για να αγχωθώ και να αρχίσω να σκέφτομαι πως «το ατύχημα συνέβη». Δεκάδες σκέψεις γύριζαν παράλληλα στο μυαλό μου τις φορές που βρέθηκα για εκείνο το βασανιστικό λεπτό με το τεστ εγκυμοσύνης στο χέρι, περιμένοντας το αποτέλεσμα. Το δίλημμα, εάν το τεστ ήταν θετικό σε μια περίοδο που δεν ήμουν έτοιμη να κάνω παιδί, με τρόμαζε. Η αναπνοή μου όμως όπως επανερχόταν στο κανονικό και το μυαλό μου ξεθόλωνε στην σκέψη πως εάν πράγματι δεν ήθελα να γίνω μητέρα στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου είχα τη δυνατότητα να κάνω κάτι γι αυτό.
Είχα επιλογές. Έχω επιλογές. Οι γυναίκες που προηγήθηκαν, εμού φρόντισαν γι′ αυτό. Και έτσι γεννήθηκα σε μια χώρα που από το 1986 η ασφαλής άμβλωση είναι νόμιμη για τις γυναίκες και το δικαίωμα τους σε αυτή την επιλογή αναγνωρίζεται χωρίς δεύτερη σκέψη.
Βλέπω όμως και τι γίνεται γύρω μου. Και πως «κάποιοι» θα ήθελαν να μην έχω πλέον το δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή για το σώμα μου και τη ζωή μου. Νόμιζα βέβαια πως αυτοί οι «κάποιοι» είναι μακριά. Μάλλον έσφαλα.
Το πρώτο καμπανάκι ήρθε τον περασμένο Φεβρουάριο όταν καθώς περπατούσα στο κέντρο του Πειραιά είδα αυτό: «Νόμιμη έκτρωση; Όχι, ευχαριστώ. Αξίζω κάτι καλύτερο και εγώ και το παιδί μου».
Ταράχτηκα και θύμωσα. Εδώ δεν είναι όμως- και δεν θα γίνουμε- Ιράν, Αργεντινή, Χιλή, Πολωνία, Μεξικό με τους νόμους περί καθολικών ή μερικών (που στην πράξη συχνά καθίστανται καθολικές) απαγορεύσεων των εκτρώσεων και τον ”Λόγο του Θεού” (του όποιου Θεού και όπως και εάν αυτός ερμηνεύεται από τον καθένα) να ορίζει τους νόμους του Κράτους και να επιβάλλεται σε μια κοινωνία, πιστών και μη.
Και μετά ήρθε η είδηση για την απόφαση της Ιεράς Συνόδου περί καθιέρωσης «Ημέρας αφιερωμένης εις την προστασίαν του Αγέννητου Παιδιού», όπως διαβάζουμε στη σχετική Εγκύκλιο.
Φυσικά δεν είμαι αφελής. Γνωρίζω πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κατά των αμβλώσεων και φυσικά έχει το δικαίωμα να επιλέξει τους τρόπους με τους οποίους θα ενσταλάξει στο ποίμνιό της (και μόνον) τα όσα ευαγγελίζεται. Όπως και εκείνοι βέβαια έχουν το δικαίωμα να κάνουν ελεύθερα επιλογές για τη ζωή τους και πάντα με σεβασμό στου νόμους του Κράτους, όχι της Εκκλησίας.
Η κίνηση αυτή όμως της Ιεράς Συνόδου δικαιολογημένα ξένισε, και προκάλεσε απορίες και σχόλια, αφού ειλικρινώς δεν μπορώ να θυμηθώ να τίθεται καθ’ αυτό τον τρόπο θέμα αμβλώσεων στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Δικαίως λοιπόν γεννιούνται απορίες (ακόμη και σε μια χώρα που δεν έχει καταφέρει το διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους).
Ας πάρουμε τα πράγματα λοιπόν από την αρχή.
Στην σχετική εγκύκλιο δηλώνεται πως η καθιέρωση της συγκεκριμένης ημέρας ήταν πρόταση του αυτοαποκαλούμενου Κινήματος «Αφήστε με να ζήσω». Υιοθετήθηκε και η σχετική επιστολή του Κινήματος προς την Εκκλησία «υπέρ της ζωής και εναντίων των εκτρώσεων» κοινοποιείται «προς ενημέρωσιν υμετέραν και του ευσεβούς χρειστεπώνυμου πληρώματος».
Κατά πρώτον να θυμίσουμε ότι αντίστοιχη Ημέρα του Αγέννητου Παιδιού καθιερώθηκε επί του Πολωνού Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Μαρτίου για να συμπίπτει με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου ενώ οι «εορτασμοί» ξεκίνησαν από το 1993 σε χώρες της Λατινικής Αμερικής με ισχυρή Καθολική παράδοση και ισχυρά κινήματα κατά των αμβλώσεων (Ελ Σαλβαδόρ, Αργεντινή, Χιλή, Γουατεμάλα).
Άραγε ο στόχος είναι η έναρξη μιας τέτοιας καμπάνιας και εδώ;
Επίσης, οι αναφορές της Εγκυκλίου δικαιολογούν, διόλου αυθαίρετα, να υποθέσει κανείς πως υπάρχει μια ταύτιση απόψεων της Ιεράς Συνοδου και του Κινήματος.
Τι είναι όμως αυτό το Κίνημα; Στην σχετική ιστοσελίδα επισημαίνει πως σε αυτό συμμετέχουν «19 Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών και η «Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος» (ΑΣΠΕ)» και σκοπός του είναι «…η αποτροπή των Εκτρώσεων μέσω της σωστής ενημέρωσης».
Αποτροπή όμως με ποιο τρόπο άραγε;
Στην ίδια ιστοσελίδα βρίσκουμε και έναν σύνδεσμο για τον «Πανελλήνιο Σύνδεσμο Προστασίας Αγεννήτου Παιδιού» που συνεργάζεται με το Κίνημα. Ο ΠΣΠΑΠ συστήνεται ως ενημερωτικός προς τους νέους φορέας να να μην «καταλήξουν ΠΟΤΕ στην τραγική ΕΚΤΡΩΣΗ». Από την όλη περιγραφή της αποστολής και των θέσεών του κρατώ φυσικά την συνειδητή επιλογή της λέξης «έκτρωση» (εξαιτίας του αρνητικού φορτίου που φέρει που φέρει επιλέγεται από τους πολέμιους των αμβλώσεων) «ΦΟΝΟΣ!» και τον χαρακτηρισμό γιατρών, φαρμακοποιών ως «συνεργούντες…» (σ.σ. στον ΦΟΝΟ).
Άραγε οι λέξεις αυτές χρησιμοποιούνται με τη νομική βαρύτητα που έχουν;
Και οι δυσάρεστες εκπλήξεις συνεχίζονται με τρομακτικά φυλλάδια, αναδημοσιεύσεις άρθρων ”ειδικών” αλλά και με βίντεο που αμφισβητούν ακόμη και το εάν είναι αναγκαία η άμβλωση για να σωθεί η ζωή μιας γυναίκας. Για να φτάσουμε στον χαρακτηρισμό του νόμου 1609/1986 ως «ανθρωποκτόνου».
Και μετά από όλα αυτά μένω με κάποια ερωτήματα:
Αποτελεί επίσημη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος πως ο νόμος του 1986 είναι «ανθρωποκτόνος» και εάν ναι θα αναλάβει δράση για την κατάργησή του, εγκαινιάζοντας αυτή με την καθιέρωση της Ημέρας υπέρ της Προστασίας του Αγέννητου Παιδιού;
Και επίσης, έχει κατανοήσει η Ελληνική Εκκλησία, που ανησυχώ ότι κάνει μια επιλογή συμπόρευσης με αυτό το Κίνημα (και όσα πρεσβεύει;) πως ο «λόγος του Θεού» (και όπως αυτός ερμηνεύεται από κάποιους), εν έτει 2019 δεν νοείται να επιδιώκεται να είναι και νόμος του Κράτους;
Για να γίνει πιο κατανοητό ας ξεκαθαρίσουμε πως δεν είμαστε όλοι Χριστιανοί, δεν είμαστε όλοι πιστοί -με τη στενή έννοια τουλάχιστον που θα ήθελε η Εκκλησία. Και πρωτίστως είμαστε Πολίτες ενός κοσμικού Κράτους, μίας Δημοκρατίας με δικαιώματα και ελεύθερη βούληση.
Και για να το κλείσουμε. Παράνομες οι αμβλώσεις; Ξεχάστε το!
Στη χώρα που ζω έχω τη δυνατότητα να επιλέξω τι θα κάνω εάν έχω μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Έχω επιλογές. Και θα συνεχίσω να έχω. Εγώ και όλες οι γυναίκες που ζουν στην Ελλάδα, γιατί πραγματικά δεν πιστεύω πως υπάρχει δημοκρατική κυβέρνηση που θα άλλαζε το νόμο για τις αμβλώσεις.
Ανησυχώ όμως, βλέποντας περίεργα άρθρα που ξεπροβάλλουν από εδώ και από εκεί, τις ομάδες στα social media που πληθαίνουν ή μεγαλώνουν, την απόφαση της Ιεράς Συνόδου μιας Εκκλησίας που συνεχίζει να επηρεάζει βαθιά ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν ξέρω τι ακολουθεί. Μπορεί και τίποτα. Μπορεί πολλά.
Νιώθω ασφαλής αλλά με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, σε αυτό τον πλανήτη που μοιάζει πια με μια μικρή γειτονιά, δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Δυστυχώς.
