Ο Τζέφρι Χολτ ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος, επιστάτης ενός πάρκου με τροχόσπιτα στο Χίνσντεϊλ του Νιού Χαμσάιρ στις ΗΠΑ. Η ζωή που ζούσε ήταν απλή αλλά και περίεργη και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που έκρυβε.
Οι κάτοικοι έβλεπαν τον Χολτ στην πόλη με φθαρμένα ρούχα - να οδηγεί τη μηχανή του γκαζόν, να πηγαίνει στο ψιλικατζίδικο, να παρκάρει στον κεντρικό δρόμο διαβάζοντας μια εφημερίδα ή παρακολουθώντας τα αυτοκίνητα που περνούσαν.
Έκανε περιστασιακές δουλειές, αλλά σπάνια έφευγε από την πόλη. Παρά το γεγονός ότι είχε έκανε μαθήματα οδήγησης σε μαθητές λυκείου, ο Χολτ είχε σταματήσει να οδηγεί αυτοκίνητο. Προτίμησε το ποδήλατο και τελικά το χλοοκοπτικό. Το τροχόσπιτό του στο πάρκο ήταν ως επί το πλείστον άδειο από έπιπλα - δεν είχε ούτε τηλεόραση ούτε υπολογιστή.
«Φαινόταν να έχει αυτό που ήθελε, αλλά δεν ήθελε πολλά», δήλωσε ο Έντγουιν Σμιθ, ο καλύτερος φίλος του Χολτ και πρώην εργοδότης του.
Ο Χολτ πέθανε τον περασμένο Ιούνιο σε ηλικία 82 ετών έχοντας ένα μυστικό: ήταν πολυεκατομμυριούχος. Και επιπλέον, ό,τι είχε το χάρισε σε αυτή την κοινότητα των 4.200 ανθρώπων.
Η διαθήκη του είχε σύντομες οδηγίες: 3,8 εκατομμύρια δολάρια στην πόλη Χίνσντεϊλ για να αναβαθμιστεί η κοινότητα στους τομείς της εκπαίδευσης, της υγείας, της αναψυχής και του πολιτισμού.
«Δεν νομίζω ότι κανείς είχε ιδέα ότι ήταν τόσο επιτυχημένος», δήλωσε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης, ο οποίος κατά καιρούς χαιρετούσε τον Χολτ από το αυτοκίνητό του. «Ξέρω ότι δεν είχε πολλούς συγγενείς, αλλά παρ′ όλα αυτά, το να αφήσει τα χρήματα στην πόλη όπου ζούσε..Είναι ένα τεράστιο δώρο».
Το Χίνσντεϊλ «θα χρησιμοποιήσει τα χρήματα που έχουν απομείνει πολύ λιτά, όπως έκανε και ο κ. Χολτ», δήλωσε η Κάθριν Λιντς, αξιωματούχος της πόλης.
Ο καλύτερος φίλος του Χολτ, ο Σμιθ, πρώην πολιτειακός παράγοντας που έγινε εκτελεστής της διαθήκης του Χολτ, είχε μάθει γι′ αυτήν τα τελευταία χρόνια.
Ήξερε ότι ο Χολτ, είχε ποικίλα ενδιαφέροντα, όπως η συλλογή εκατοντάδων μοντέλων αυτοκινήτων και τρενάκια που γέμιζαν τα δωμάτιά του, κάλυπταν τον καναπέ και επεκτείνονταν σε ένα υπόστεγο. Συνέλεγε επίσης βιβλία ιστορίας, με τον Χένρυ Φορντ (σ.σ. ο ιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας Ford Motor Company) και τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο να είναι από τα αγαπημένα του θέματα. Ο Χολτ είχε επίσης μια εκτεταμένη συλλογή δίσκων, συμπεριλαμβανομένων των Χαίντελ και Μότσαρτ.
Πώς απέκτησε τόσα χρήματα
Ο Σμιθ γνώριζε επίσης ότι ο Χολτ, ο οποίος νωρίτερα στη ζωή του είχε εργαστεί ως διευθυντής παραγωγής σε έναν μύλο σιτηρών που έκλεισε, στο Βερμόντ, επένδυε τα χρήματά του. Εβρισκε ένα ήσυχο μέρος κοντά σε ένα ρυάκι και να μελετούσε τις οικονομικές εκδόσεις.
Ο Χολτ εκμυστηρεύτηκε στον Σμιθ ότι οι επενδύσεις του πήγαιναν καλύτερα από ό,τι περίμενε και δεν ήταν σίγουρος τι να κάνει με τα χρήματα. Τότε ο Σμιθ του πρότεινε να σκεφτεί την πόλη του. «Έμεινα κάπως άναυδος όταν ανακάλυψα ότι όλα αυτά θα πήγαιναν στην πόλη», είπε.
Μία από τις πρώτες επενδύσεις του Χολτ σε αμοιβαίο κεφάλαιο ήταν στις επικοινωνίες, είπε ο Σμιθ. Αυτό συνέβη πριν από τα κινητά τηλέφωνα.
Σύμφωνα με την αδελφή του Χολτ, η μη σπατάλη χρημάτων και οι επενδύσεις ήταν σημαντικές για τον πατέρα τους. Ο Χολτ ήταν πολύ έξυπνος και είχε δυσλεξία, πράγμα που θεωρούσε ότι απογοήτευε τον καθηγητή πατέρα του.
Πήγε σε οικοτροφεία και φοίτησε στο πρώην Marlboro College στο Βερμόντ. Αποφοίτησε το 1963 και υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ πριν αποκτήσει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών από το κολέγιο, όπου δίδασκε ο πατέρας, του το 1968. Επιπλέον, πριν πιάσει δουλειά στο εργοστάσιο, δίδαξε για λίγο κοινωνικές σπουδές στο Thayer High School στο Winchester του Νιού Χαμσάιρ.
Οι γονείς του είχαν λαχανόκηπο, κρατούσαν τον θερμοστάτη χαμηλά και δέχονταν δωρεά ρούχων για τα παιδιά τους από έναν φίλο τους. Σύμφωνα με τους οικείους του, ο Χολτ δεν χρειαζόταν πολλά για να είναι ευτυχισμένος, δεν ήθελε να τραβήξει την προσοχή και ίσως φοβόταν να μετακομίσει. Κάποτε αρνήθηκε μια προαγωγή σε εργοστάσιο επειδή μια μετακόμιση ήταν απαραίτητη. Ο Χολτ υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και απέκτησε προβλήματα κινητικότητας μετά από αυτό. Η οδήγηση της χλοοκοπτικής μηχανής του ήταν κάτι που του έλειπε.
«Νομίζω ότι για τον Τζέφρι, το κούρεμα του γκαζόν ήταν χαλάρωση, ήταν ένας τρόπος να συνδεθεί με την ύπαιθρο. Νομίζω ότι το έβλεπε ως μια υπηρεσία προς τους ανθρώπους για τους οποίους νοιαζόταν, οι οποίοι ήταν οι άνθρωποι στο πάρκο με τα τροχόσπιτα τους. Νομίζω ότι του άρεσαν πραγματικά, επειδή δεν ήταν φανταχτεροί», κατέληξε η αδελφή του.