Η εμπειρία μου από την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου είναι μικρή αλλά προσωπική. Δεν «έτυχε να περάσω» απέξω. Και, πάντως, ουδόλως με εξέπληξε η σημερινή «αποκάλυψη»...
Επειδή με τρώει ως δημοσιογράφο και ως γονέα το «σαράκι» της εκπαίδευσης, ασχολήθηκα δύο φορές τα τελευταία χρόνια με την ανομία στα ελληνικά πανεπιστήμια. Και δεν εννοώ μονόπλευρα: δούλεψα για δύο τηλεοπτικές έρευνες - μία για την ανομία από την πλευρά των φοιτητών και μία από την πλευρά των καθηγητών.
Και τα δύο υπάρχουν, όμως εδώ δεν θα επεκταθώ για το δεύτερο σκέλος, που σχετίζεται με τον τρόπο ανάδειξης νέων καθηγητών μέσω επιεικώς αμφίβολων διαδικασιών αξιολόγησης σε «εκλεκτορικά συμβούλια», καθώς και με την αμβίβολη διαχείριση κονδυλίων/προγραμμάτων.
Στο τέλος του χειμώνα, αρχές του 2021, πήγα στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου για να πάρω/βιντεοσκοπήσω συνεντεύξεις από ένα πρύτανη, από καθηγητές και από φοιτητές διαφορετικών σχολών.
Ακούγεται απλό για όσους αφελώς υποθέτουν ότι ένας δημοσιογράφος και τηλεοπτικά συνεργεία έχουν δυνατότητα πρόσβασης στα ελληνικά ΑΕΙ, εφόσον πρόκειται για λόγους σοβαρής ενημέρωσης.
Δεν είναι καθόλου έτσι. Το πρώτο ζήτημα που αντιμετώπισα ήταν να απαντηθεί το σύνθετο ερώτημα: ποιά ημέρα, ποιά ώρα, σε ποιά σημεία και με ποιούς ανθρώπους θα μιλήσω, ώστε να μην διατρέξουμε κίνδυνο εγώ και οι συνεργάτες μου.
Όταν ζήτησα να συνομιλήσω με έναν πρύτανη, εκείνος κατέστρωσε ολόκληρο σχέδιο για να μπω «χωρίς να με καταλάβουν»...
Έκανα συνεντεύξεις με μέλη του διδακτικού προσωπικού, που μου αποκάλυψαν με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ότι «εδώ παρακάτω στον ίδιο όροφο είναι η γιάφκα του Ρουβίκωνα», αλλά δεν πλησιάσαμε γιατί «δεν θα ήταν συνετό».
Άκουσα ιστορίες για έναν αντιπρύτανη που βρέθηκε περικυκλωμένος και να βιντεοσκοπείται παρά τη θέλησή του, ενώ περπατούσε μέσα στην Πολυτεχνειούπολη - «άσυλο» θυμίζω, κατά τα άλλα.
Το πρώτο πράγμα που μου είπαν, όταν εξέφρασα την επιθυμία να πλησιάσουμε στην παλιά Φοιτητική Εστία, ήταν να προσέχω και να μην πλησιάσω και πολύ, ειδικά απογευματινές ώρες που πέφτει ο ήλιος.
Μία ημέρα πέρασα δίπλα στο ογκώδες κτίριο - για λίγο μπήκα και γρήγορα ξαναβγήκα - και έφτασε για να μάθω, ότι υπάρχουν δωμάτια που τα κρατάνε επί χρόνια εξωπανεπιστημιακοί ένοικοι, με έντονες υποψίες για ναρκωτικά και λοιπές παράνομες δραστηριότητες, ενώ υπάρχουν και φοιτητές που υπενοικιάζουν(!) τα δωμάτια που δικαιούνται σε τρίτους, αποφεύγοντας να αποφοιτήσουν επ′ αόριστον ώστε να διατηρήσουν την ιδιότητα του «ιδιοκτήτη» στην εστία.
Και μήπως είναι καλύτερα αλλού;
Δεν είναι σήμερα η πρώτη φορά που μπαίνει στο αστυνομικό δελτίο μία φοιτητική εστία. Τα δύο άρθρα του Μάνου Στεφανίδη, μεταξύ άλλων και διδάκτορα στο ΑΠΘ, λένε λίγα. Βιβλίο θα μπορούσαμε να γράψουμε...
Προσθέστε στα παραπάνω, ενδεικτικά, τις επιθέσεις μέσα στα γραφεία τους που έχουν δεχθεί από κουκουλοφόρους τα τελευταία χρόνια οι πρυτάνεις στο ΕΜΠ και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (ΑΣΟΕΕ), καθώς και τις κατά καιρούς καταλήψεις στην πρυτανεία του ΑΠΘ, όπου όταν έφτασα πρόπερσι διαπίστωσα έκπληκτος ότι έπρεπε να περάσω από κλειδωμένα κάγκελα για να εισέλθω στον όροφο του κτιρίου όπου φιλοξενείται το γραφείο του Πρύτανη!
Οι πρυτάνεις που ασκούν σήμερα καθήκοντα - για να είμαι δίκαιος - ελάχιστα φταίνε.
Επί 20 (είκοσι!) χρόνια πάνω-κάτω, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 ως το 2020, το κτίριο Γκίνη μέσα στο ιστορικότερο ίσως εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας, στο ΕΜΠ επί της Πατησίων, παρέμεινε υπό κατάληψη από ανώνυμους που έκαναν μέσα από...μπουγάδα απλώνοντας τα ρούχα τους, μέχρι μπάρμπεκιου.
Και παραδίπλα, στο πλάι της ΑΣΟΕΕ επί της Πατησίων, παρέμεινε επί 15 χρόνια όρθια η «κατάληψη Βανκούβερ» σε κτίριο του Οικονομικού Πανεπιστημίου.
Τι άλλο να γράψω; Λες και δεν τα ξέραμε.