Όμως το ζήτημα δεν είναι να πεθάνεις για καμιάν ιδέα
-οι ιδέες είναι της ζωής,δεν είναι του θανάτου.
Το ζήτημα στις μέρες μας είναι να κρατήσεις
όρθια ζωή κι αξιοπρέπεια....
Κ.Καλαπανίδας, Αντίστιξη
Αν η κουλτούρα ενός λαού δεν συμπεριλαμβάνει ένα σύνολο κοινών γνώσεων, πεποιθήσεων, ηθικής, νόμων, παραδόσεων, το οποίο υιοθετεί μιά κοινωνία και η πλειοψηφία των μελών της...
Αν η ελευθερία συμπεριλαμβάνει την επιλογή [το δικαίωμα;] καταστροφής εαυτού και αλλήλων “εις ένδειξιν επαναστατικότητας” ή διαφορετικότητας...
Αν η αμοιβαιότητα των κοινωνικά ωφέλιμων ενεργειών υπέρ όλων υποχωρεί υπέρ της μονομερούς/ιδιοτελούς ανταλλαγής υλικών διευκολύνσεων μεταξύ ολίγων...
Αν η εξουσία εξαντλείται στην επικυριαρχία και την υποταγή και δεν ενδιαφέρεται για τη νομιμοποιημένη ηγεμονία που εγγυάται δικαιώματα...
Αν τα εθνικά σύμβολα αντί να δικαιώνουν τους αγώνες του λαού αντιμετωπίζονται σαν εμπόδια στην ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση...
Αν η σύγκρουση των τάξεων κατισχύει της κοινωνικής συνοχής...
Αν ουδείς θέλει να ομοιάζει με ουδένα κι ο καθείς αφουγκράζεται με διαφορετικό τρόπο τις σειρήνες της Ιστορίας, αρνούμενος ν’αναγνωρίσει τα σήματα κινδύνου...
Τότε είναι βέβαιο ότι γινόμαστε άπαντες υποχείρια του παρορμητισμού και της αστάθειας ενός όχλου [μέρος του οποίου είμαστε εκόντες/άκοντες] κι ευάλωτοι στο να παραδοθούμε αμαχητί σε όποιον δημαγωγό θα μας δημιουργήσει μαζικές ψευδαισθήσεις, πολιτικές παραισθήσεις και ηθικές αναισθητοποιήσεις.
Όμηρος [και λάτρης;] της υποβολής και της υπερβολής ο Έλληνας προτιμάει την “κατασκευασμένη φαντασία” από τη λογική και έτσι υποκύπτει πολύ εύκολα στην ιδεοληψία των εικόνων και των συνθημάτων.
Αν η ευπιστία των ψηφοφόρων και το συλλογικό ασυνείδητο της συνεχούς αντίστασης [άραγε εναντίον ποιανού;] επικρατήσουν και πάλι στην [προεκλογική;] πολιτική αυτή περίοδο, ας μην παραπονεθούμε ύστερα για τα επιχείρια της ήττας, όχι κάποιου κόμματος αλλά της εθνικής ενότητας και της κοινής πορείας όλων των Ελλήνων προς ένα καλύτερο μέλλον.
ΥΓ. “Πώς ν’αποδράσεις, με τί;
Ασίγαστο ερώτημα
Πλαστή η πίστη, ψευδής ο λόγος
ασελγούν χωρίς αιδώ
Ύβρις’’[Σερενές, Με τον θάνατο δεν πεθαίνουν τα παιδιά]