Μπορώ να κοιμηθώ ήσυχα
τώρα που ζώστηκα τα εκρηκτικά σου
Άννα Μαυροειδή, Λιτές γραμμές
Το αρχικό υπαρξιακό δέος και η ανείπωτη τραγωδία με τους 57 αδόκητα νεκρούς των Τεμπών, πέραν των πολιτικών και ποινικών ευθυνών, εγείρει κι ένα θέμα κοινωνικής συλλογικής συνείδησης για τους επιζώντες, ευαισθητοποιηθέντες και μη.
Δεν υπάρχει πεδίο για παρηγορητικές αυταπάτες ή για προληπτικές [στο μέλλοντα χρόνο] ενέργειες προφύλαξης από το Κακό, όταν οι περισσότεροι συμπολίτες έχουν εδώ και πολλά χρόνια υιοθετήσει [εκόντες/άκοντες;] ένα μοντέλο αποστασιοποιημένης «διπλής ζωής».
Από τη μία η αγχωμένη επιβίωση, συχνά μέσα σ’ ένα πλαίσιο μικροψυχίας και κακεντρέχειας για τους «πετυχημένους» κι από την άλλη μία αναζήτηση όψιμων περιπετειών διαφυγής, μέσω των ΜΜΕ ή και της κοινωνικής δικτύωσης.
Μ’αυτά και μ’αυτά αφενός «σκοτώνουμε καθημερινά τις ελευθερίες μας» κι αφετέρου χάνουμε την αίσθηση του συν-ανήκειν.
Δεν γνωρίζω αν η μοίρα του καθενός ή κι όλων μαζί ορίζεται τυχαία από την Ιστορία ή δόλια από τους ανθρώπους της εξουσίας, πιστεύω όμως ότι «η ταυτότητα του συν-ανθρώπου» καθορίζεται από εμάς τους ίδιους.
Προτείνω, μετά τις 28 Φεβρουαρίου, να πάρουμε μία ανάσα οξυγόνου μέσω ενός συμβολικού σιωπητηρίου αυτογνωσίας και αυτοκριτικής.
ΥΓ. Ακόμα κι αν οι πολιτικοί φέρουν αποκλειστικά την ευθύνη, στο ερώτημα «ποιός και γιατί εκλέγει τους ίδιους τόσα χρόνια» πρέπει ν’απαντηθεί χωρίς συμψηφισμούς αλλά με ειλικρίνεια.