Είναι εμφανές στις μέρες μας πως ο ιστός της κοινωνίας έχει διαρραγεί, η κοινωνική συνοχή φθίνει, τη στιγμή που ο καθένας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ιδωμένο ως σχετιζόμενο με μια οθόνη ή εμφορούμενο από μια ουσία ή ένα οποιοδήποτε πάθος.
Ο Αθηναίος σήμερα, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον Έλληνα, είναι αποξενωμένος, αγχωμένος, εγκλωβισμένος μέσα στην θεοποίηση της οθόνης των έξυπνων κινητών (με την οπουδήποτε σύνδεση στο διαδίκτυο και τα εκατοντάδες εγκατεστημένα «παιχνίδια»), της τηλεοπτικής οθόνης (με την κομματική προπαγάνδα, τα ναρκισσιστικά ριάλιτι τύπου Σαρβάιβορ, το αποχαυνωτικό Νέτφλιξ), της οθόνης του υπολογιστή και τις αμέτρητες επιλογές που αυτή προσφέρει μέσω του Διαδικτύου. Η οθόνη είναι η νέα θεά που υποκαθιστά εύκολα και άμεσα τις ανθρώπινες σχέσεις, την επαφή μας με τον «άλλον».
Παράλληλα, προκειμένου να καταπραΰνει τη ρουτίνα της καθημερινότητας, την οικονομική δυσχέρεια, τις προσωπικές ανασφάλειες, το βάναυσο της πολύωρης εργασίας ή της εξοντωτικής ανεργίας, ο σύγχρονος Αθηναίος καταφεύγει ανεμπόδιστα στην υποβοηθούμενη με ουσίες και τζόγο «διασκέδαση»: Η κάνναβη νομιμοποιείται προσεχώς, το αλκοόλ ρέει άφθονο στην τουριστική μας μπαρούπολη ενώ σε κάθε γειτονιά υπάρχει κι ένα μικρό καζίνο, δημιούργημα της πρώτης φοράς αριστερά. Με όλες αυτές τις «επιλογές», κατορθώνει να σκοτώσει το χρόνο του και συγχρόνως το νόημα της ύπαρξης του. Αναντίρρητα, αποδέχεται παθητικά τον τρόπο ζωής που του σερβίρεται.
Ακριβώς επειδή ο τρόπος αυτός του βίου είναι εισαγόμενος, η απάντηση μας πρέπει να είναι ενδογενής. Να έχει ταυτότητα τις εγχώριες τέχνες και τα ελληνικά γράμματα. Ο ατομικός-παθητικός χρόνος του Αθηναίου μπορεί να μετατραπεί σε συλλογικό-δημιουργικό, μέσω της δημιουργίας νέων χώρων συν-ύπαρξης, οάσεων στην έρημο της αθηναϊκής παγκουσμιούπολης.
Για την απεξάρτηση από την οθόνη είναι αναγκαία μια Πολιτιστική ανάταση, χρειάζονται πόλοι δημιουργίας και δεκάδες «εκκλησίες τέχνης». Αυτοί οι πόλοι δεν έχει νόημα να χωροθετηθούν κεντρικά, σε κάποια ευρύχωρη αίθουσα της οδού Πανεπιστημίου ή σε κάποιο ανακαινισμένο κτήριο στη Διονυσίου Αεροπαγίτου. Θα πρέπει να είναι δεκάδες και να είναι ακροβολισμένοι στις γειτονιές της Αθήνας, εκεί που κατοικούν οι Αθηναίοι, σε απόσταση ανάσας από τα σπίτια τους. Τα αδιάθετα διαμερίσματα και άλλα κτήρια ιδιοκτησίας Δήμου Αθηναίων μαζί με εκατοντάδες «κοιμώμενα» τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα σχολεία, όλη δηλαδή η ανεκμετάλλευτη κτηριακή υποδομή μπορεί και πρέπει να γίνουν τέτοιου είδους πόλοι.
Τοπικές βιβλιοθήκες, ομάδες ανάγνωσης, μαθήματα αρχαίων ελληνικών και ετυμολογίας, δημιουργική γραφή, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογράφος (προβολές και πειραματισμός), μαθήματα βυζαντινής μουσικής, παραδοσιακών χορών (κυκλωτικών δηλαδή, όχι ατομικών ξεσπασμάτων), ομάδες λαϊκής τέχνης και χειροτεχνίας, ζωγραφική, γλυπτική, αγιογραφία, εκθεσιακοί χώροι, παρουσιάσεις βιβλίων, ομιλίες, συν-ζητήσεις.
Στο αντάρτικο χτυπάς και φεύγεις. Πολλά μικρά χτυπήματα μπορούν να έχουν αποτέλεσμα ακόμα και όταν οι άλλοι βομβαρδίζουν. Ο σύγχρονος βομβαρδισμός τους που τροφοδοτεί τις εγωκεντρικές εκτονώσεις κουκουλώματος της ανασφάλειας θα είναι άστοχος όταν απεξαρτηθούμε από αυτόν.
Οφείλουμε , λοιπόν, να μετατρέψουμε την βιομηχανία ελεύθερου χρόνου σε «παιχνίδι σχέσεων» πολύτιμου χρόνου. Παρεμβάσεις ανθρωπιάς και δημιουργίας, αντίδοτο στην αποβλάκωση, την αυτοϊκανοποίηση, την κατρακύλα των υποβοηθημάτων.
Το οικονομικό κόστος για τον Δήμο Αθηναίων μικρό. Η πολιτική απόφαση αναγκαία.
Ο Τάσος Αναστασίου είναι υποψήφιος με το συνδυασμό Αθήνα για την Ελλάδα με υποψήφιο Δήμαρχο τον Γιώργο Καραμπελιά.