«Πορφυρά Πανιά» του Αλεξάντρ Γκριν: Από την πεζή πραγματικότητα προς το όνειρο

Τα «Πορφυρά Πανιά» του Αλεξάντρ Γκριν, μία από τις πιο δημοφιλείς νουβέλες της ρωσικής λογοτεχνίας, που φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη συγγραφή της, ανεβαίνει από τις 24 Φεβρουαρίου και για 14 παραστάσεις στο Θέατρο Καλλιρρόης σε διασκευή και σκηνοθεσία Δανάης Ρούσσου.

Δύο παιδιά, η Ασσόλ και ο Γκρέυ, διανύουν την πορεία προς την ενηλικίωση και την ερωτική αφύπνιση έως ότου συναντηθούν στην εκπλήρωση μιας προφητείας και μιας κοινής μοίρας. Οι ήρωες κινούνται σε μια πορεία από την πεζή πραγματικότητα προς το όνειρο.

Διαφήμιση

Μέσα από τις παράλληλες αφηγήσεις, της Ασσόλ, που υποδύονται η Στεφανί Καπετανίδη σε νεαρή ηλικία και σε video η Όλια Λαζαρίδου και του Γκρέυ που ερμηνεύουν ο Κωνσταντής Μιζάρας και ο Μανώλης Μαυροματάκης αντίστοιχα, παρακολουθούμε τις ζωές των δύο παιδιών έτσι όπως έχουν οριστεί από την μοίρα, ρόλο τον οποίο ερμηνεύει ο Κυριάκος Υφαντής.

Η παράσταση ενδεδυμένη με συμβολισμούς και στοιχεία παραμυθιού, ενσωματώνει κούκλες φυσικού μεγέθους, όπου οι ηθοποιοί σε διπλό ρόλο κουκλοπαίκτη - ηθοποιού, υποδύονται τις πολλαπλές ηλικιακές φάσεις του ανθρώπου και διατρέχουν με λεπτότητα των ψυχισμό των ηρώων.

«Η ιστορία των πορφυρών πανιών άρχισε τη μέρα εκείνη που, χάρη στην επίδραση του ηλίου είδα το θαλασσινό πανί κόκκινο, σχεδόν πορφυρό». Αλεξάντρ Γκριν

Διαφήμιση

Σκηνοθετικό σημείωμα Δανάης Ρούσσου

Ασσόλ (al sol) σημαίνει ήλιος.

Ο ήλιος ανατέλλει και δύει σε μια αέναη κίνηση, κάθε μέρα.

Πάντα θα υπάρχει μια θάλασσα να διανύσουμε και πάντα η απόσταση αυτή θα είναι ένα θαύμα· που συντελείται λίγο μοιραία και συνάμα, προκαλεί τη βούλησή μας να το κατακτήσουμε. Όπως όλα τα θαύματα, συμβαίνει με την ίδια απλότητα που βρίσκει κανείς ένα χέρι και αποφασίζει να το κρατήσει στο δικό του. Για να ζήσεις ένα θαύμα δε χρειάζεται να ντυθείς ηρωικά, παρά μονάχα να πιστέψεις.

Ο ήλιος ανατέλλει και δύει σε μια αέναη κίνηση, κάθε μέρα. Και αυτό από μόνο του είναι ένα θαύμα. Αρκεί να σηκώσεις τα μάτια, να το δεις. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη γυναίκα που τα πουλιά κάθονται στο κεφάλι της. Που σαν ήμουνα μικρή, μου έφτιαχνε χάρτινα καραβάκια. Στη μητέρα μου.