Με τον αριθμό των γυναικοκτονιών να αυξάνεται επικίνδυνα και στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα, είναι καιρός να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κάποια ζητήματα που έχουν αλλάξει άρδην την πραγματικότητα των σχέσεων ανάμεσα στους συντρόφους.
Τα κοινωνικά και ψυχολογικά αιτία μία κακοποιητικη σχέσης προφανώς και έχουν αναλυθεί πολλάκις από τους ειδικούς, πώς διαμορφώνται όμως το πεδίο των σχέσεων όταν μιλάμε για τόσο εξουσιαστικές και καταχρηστικές καταστάσεις;
Το φαινόμενο της καταχρηστικής συμπεριφοράς και της βιαιότητας ως πρακτικές αντιδράσης δεν είναι φυσικά κάτι καινούργιο στην ελληνική κοινωνία. Καθώς όμως οι γυναίκες παλεύουν να βρουν το δρόμο τους σε ένα μέλλον που δεν τις εξαρτά από το σύντροφό ή τον σύζυγό τους, οι παλιές νοοτροπίες έρχονται να συγκρουστούν με τις σύγχρονες ανάγκες.
Θεωρητικά βέβαια η βία δεν έχει φύλο, καθώς κακοποιητικη συμπεριφορά μπορεί να προκύψει και από μία γυναίκα. Αυτό είναι άλλωστε το χαρακτηριστικό που περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Παρ′ όλα αυτά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις αναφορές που παρουσιάζουν περισσότερες γυναίκες στη λίστα των θυμάτων μιας τέτοιας συμπεριφοράς.
Η δουλειά μου με έχει φέρει αρκετές φορές αντιμέτωπο με παρόμοιες ιστορίες βίας. Και παρόλο που δεν ανήκει στο πεδίο αρμοδιότητας ενός life coach η διευρεύνηση και η ψυχολογική εμβάθυνση τέτοιων περιστατικών συχνά εντυπωσιάζομαι από το πόσο οι άνθρωποι αδυνατούν να δουν τον εαυτό τους μακριά από αυτές τις σχέσεις.
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά και η οικονομική εξάρτηση από τον κακοποιητή αποτελούν τους βασικότερους λόγους πού τα θύματα δεν εγκαταλείπουν εύκολα τον σύντροφό τους.
Αυτός όμως που πρώτος παραβιάζει τους στοιχειώδεις κανόνες σεβασμού σε μια σχέση είναι πάντα και αδιαπραγμάτευτα ο θύτης. Έχω υπάρξει προσωπικά στη θέση του θύματος αλλά πολύ φοβάμαι ότι σε κάποιες σχέσεις μου μπορεί να ήμουν εγώ ο θύτης. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο, η παραδοχή.
Πέρα από τις εξόφθαλμες βιαιοπραγίες πολλές φορές οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συμπεριφερθεί χειριστικά και άσχημα μέσα σε μία σχέση. Για αυτόν το λόγο αυτό το πρόβλημα παύει να είναι προσωπικό θέμα που δεν βγαίνει παραέξω από την κλειστή πόρτα του διαμερίσματός μας. Είναι πρόβλημα βαθιά κοινωνικό γιατί αποτελεί πολλές φορές καθρέφτη ακόμα και του ίδιου μας του εαυτού.