Μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, αλλά και συνάμα τρομακτική θεωρία σχετικά με το πώς θα μπορούσε να επιβιώνει ένας πραγματικά εξελιγμένος εξωγήινος πολιτισμός, παρουσίασε ο Νταν Χούπερ, επιστήμονας του Fermi National Accelerator Laboratory στις ΗΠΑ.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του PhysOrg, ο Χούπερ υπογραμμίζει στο συγκεκριμένο paper ότι ένα σημαντικό πρόβλημα που θα αντιμετώπιζε (και ίσως να αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή που μιλάμε) ένας τέτοιος πολιτισμός – ο οποίος θα βρισκόταν ψηλά στην κλίμακα Καρντάσεφ- θα ήταν η διαστολή του σύμπαντος, καθώς θα επέφερε αναπόφευκτα την απομόνωσή του, και (ακόμα πιο) μακροπρόθεσμα την κατάρρευσή του. Ωστόσο, ένας πολιτισμός που θα ήταν τόσο απλωμένος, εξελιγμένος και ισχυρός ώστε να κινδυνεύει από αυτό, θα είχε ενδεχομένως και τα μέσα και τις δυνατότητες να επιβιώσει, κυριολεκτικά «συλλέγοντας»/ «αποθηκεύοντας» και πρακτικά «καταβροχθίζοντας» ολόκληρα άστρα, προκειμένου να χρησιμοποιήσει την ενέργειά τους.
Ο όρος «Dyson Sphere» (Σφαίρα του Ντάισον) είναι γνωστός στην επιστημονική φαντασία από παλιά, ωστόσο εμφανίστηκε και στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια, λόγω κάποιων ενδιαφερουσών αστρονομικών παρατηρήσεων. Πρόκειται για μια ιδέα που προτάθηκε από τον Φρίμαν Ντάισον, και είναι στην ουσία ένα πυκνό σμήνος δορυφόρων ή ένα τεχνητό «κέλυφος» που θα περικλείει εξολοκλήρου ένα άστρο, έτσι ώστε να συλλέγει όλη του την ενέργεια, για την εξυπηρέτηση των σκοπών του πολιτισμού που έφτιαξε τη «σφαίρα» αυτή. Κατά τον Χούπερ, εξωγήινοι πολιτισμοί ίσως να δημιουργούν παρόμοιες δομές για να συγκεντρώνουν συγκλονιστικά μεγάλες ποσότητες ενέργειας, έτσι ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν όταν το σύμπαν διασταλεί σε μέγεθος που καθίσταται επικίνδυνο.
Έρευνες έχουν δείξει ότι το σύμπαν δεν διαστέλλεται απλά, αλλά και επιταχύνει όσο το κάνει, εξαιτίας της Σκοτεινής ενέργειας. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως τα πάντα στο σύμπαν απομακρύνονται το ένα από το άλλο. Σε ένα τέτοιο σενάριο, οι γαλαξίες θα απομονώνονταν όλο και περισσότερο, αν και τα δομικά τους στοιχεία θα παρέμεναν συνδεδεμένα μεταξύ τους χάρη στη βαρύτητα. Οπότε, θέτει το ερώτημα ο Χούπερ, τι θα μπορούσε να κάνει ένας εξωγήινος πολιτισμός για να διασφαλίσει ότι έχει επαρκή ενέργεια όταν οι αποστάσεις γίνουν απαγορευτικές για τις δυνατότητές του; Η θεωρία του είναι ότι ίσως ένας τέτοιος πολιτισμός να μαζεύει ήδη άστρα προετοιμαζόμενος για μια τέτοια στιγμή, περικλείοντάς τα σε σφαίρες Dyson και φέρνοντάς τα στη γαλαξιακή επικράτειά του, έτσι ώστε να αποτρέψει το ενδεχόμενο κάποια στιγμή αυτά να βρίσκονται απλά πολύ μακριά.
Όπως αναγνωρίζει ο Χούπερ, ένα τέτοιο σενάριο είναι εξωφρενικά μακριά στο μέλλον- περίπου 100 δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα. Ωστόσο, σημειώνει ότι, εάν όντως εξωγήινοι «αιχμαλωτίζουν» άστρα από έναν γαλαξία και τα πηγαίνουν σε έναν άλλον (τον δικό τους), θα μιλούσαμε ούτως ή άλλως για εξωπραγματικά για τα δεδομένα μας χρονικά διαστήματα μεταφοράς, εκατομμυρίων- δισεκατομμυρίων ετών για κάθε ταξίδι, οπότε εάν ένα τέτοιο σχέδιο είχε νόημα, θα έπρεπε η υλοποίησή του να αρχίσει εγκαίρως. Όσον αφορά στο πώς θα ήταν δυνατή η μετακίνηση ενός ολόκληρου άστρου, προφανώς και κάτι τέτοιο είναι πέρα ακόμα και από τη φαντασία του ανθρώπου αυτή τη στιγμή- αλλά σίγουρα είναι συναρπαστικό να φαντάζεται κανείς μια φυλή εξωγήινων «θεών» που θα μπορούσε να κάνει στα αλήθεια κάτι τέτοιο.