Εδώ και λίγους μήνες έγινα πατέρας. Η κόρη μου γεννήθηκε στο Λονδίνο και αποφάσισα να πληροφορήσω τη μαμά πατρίδα για το χαρμόσυνο γεγονός. Τράβηξε λοιπόν ο συνταξιούχος πατέρας μου στο Ειδικό Ληξιαρχείο για κάτοικους εξωτερικού στη Μητροπόλεως κατά την ώρα του ανοίγματος, στις 8.30 το πρωί. Εκεί πληροφορήθηκε – από άλλους δόλιους γονείς βέβαια, όχι τον υπάλληλο - ότι επειδή η υπηρεσία δέχεται μόνο 60 αιτήσεις την ημέρα τέσσερεις ημέρες την εβδομάδα και ο τελευταίος πήρε το νούμερο 60 δυο ώρες πριν ανοίξουν, καλύτερα να πάει σπίτι του και να ξαναπροσπαθήσει σε τρεις μέρες.
Η ιστορία αυτή διαδραματίστηκε όχι σε κάποια κωμόπολη της Σοβιετικής Ένωσης το 1970, αλλά σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής 30 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους. Μια χώρα της οποίας ο Πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι κατά τα άλλα είναι αρκετά ανταγωνιστική για να δανείζεται από τις αγορές με επιτόκια ανάλογα της Γερμανίας.
Πριν λίγες εβδομάδες, προβλήθηκε στην εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά ένα ρεπορτάζ για την Εσθονία, μια χώρα της Βαλτικής που αποκήρυξε μετά βδελυγμίας την κομμουνιστική κληρονομιά της, βάζοντας πλώρη να γίνει πρότυπο μοντέρνου κράτος.
Ο τρόπος που τα κατάφερε; Μετατρέποντας όλες τις αβαρίες των πολιτών σε ηλεκτρονικές. Συνδέοντας όλα τα κέντρα πληροφόρησης (πχ. εφορία, αστυνομία, τράπεζες κλπ), το δημόσιο μπορεί να προχωρήσει πολύ γρήγορα σε ταυτοποίηση των στοιχείων του πολίτη. Μια εταιρία ανοίγει σε 15’. Σύμφωνα με τον Πρόεδρο της χώρας, η ηλεκτρονικοποίηση έχει γλυτώσει τους πολίτες τουλάχιστον 2 εργάσιμες ημέρες το χρόνο και περίπου 2% του ΑΕΠ, δίνοντας το δικαίωμα στους πολιτικούς της να περηφανεύονται ότι έχουν τα χαμηλότερα ποσοστά διαφθοράς ανάμεσα στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλόκ. Κάτι παρόμοιο προσπαθεί και η απείρως πιο πολύπλοκη Ινδία, βασιζόμενη στα βιομετρικά στοιχεία των πολιτών της.
“Ας πούμε ότι ηλεκτρονικοποιούσαμε το δημόσιο και διασυνδέαμε τα τραπεζικά στοιχεία, κερδίζοντας πίσω 2% του ΑΕΠ. 2% ΑΕΠ αξίας περίπου €160 δισ, είναι €3.2 δισ. Η συνολική αξία του ΕΝΦΙΑ...”
Ας πάρουμε λοιπόν τα βασικά αυτής της υπόθεσης, και ας τα μεταλαμπαδεύσουμε στην σύγχρονη Ελλάδα.
Ας πούμε ότι ηλεκτρονικοποιούσαμε το δημόσιο και διασυνδέαμε τα τραπεζικά στοιχεία, κερδίζοντας πίσω 2% του ΑΕΠ.
2% ΑΕΠ αξίας περίπου €160 δισ, είναι €3.2 δισ. Η συνολική αξία του ΕΝΦΙΑ είναι €2.7δισ. Άρα αυτομάτως, καταργούσαμε τον ΕΝΦΙΑ, και έμεναν και 500 εκατομμύρια να δοθούν στους χαμηλοσυνταξιούχους και τις ευπαθείς ομάδες.
Γιατί λοιπόν είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε κάτι που έχουν καταφέρει ακόμα και πρώην κομμουνιστικά κράτη και παράλληλα να γλυτώσουμε το χειρότερο φορολογικό άχθος από καταβολής Ελληνικού κράτους; Γιατί όπως και στην περίπτωση του εθνικού κτηματολογίου, η διασύνδεση στοιχείων απειλεί να ξεσκεπάσει παρανομίες. Σε μια χώρα που η διαφθορά βασιλεύει, η ηλεκτρονική διαφάνεια, που δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα έφερνε κέρδη πολλαπλά του 2%, είναι απαγορευτική. Πώς θα αφαιρεθεί από τους μανδαρίνους σφραγιδοκράτορες του δημοσίου η δύναμη; Πώς θα ζήσουν ιδιοκτήτες ιδιωτικών επιχειρήσεων που αποφεύγουν να πληρώσουν φόρο εδώ και χρόνια, ζώντας εις βάρος των νόμιμων ανταγωνιστών τους; Σαν σύγχρονοι Σίσυφοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι της Ελλάδας καταρρέουν καθημερινά κάτω από στοίβες χαρτιών που υπάρχουν μόνο για να καλύπτουν αυτούς που επιθυμούν να ζουν στις σκιές τους. Πόσες και πόσες κυβερνήσεις δεν βγήκαν με την υπόσχεση να τους καλύψουν;
“Είναι άραγε το όραμα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας; Πιστεύουμε τόσο στην Ευρώπη ώστε να γίνουμε οι φτηνοξενοδόχοι και οι παραδουλεύτρες τους;”
Και γιατί, αφού είναι τόσο απλό, ρωτάει κάποιος, δεν το επιβάλλουν και αυτό οι δανειστές; Σαν συλλογικός οργανισμός με γνήσια τάση καταδίωξης, συχνά πιστεύουμε ότι όλη η Ευρώπη ασχολείται μαζί μας, χωρίζοντας την σε Φιλέλληνες και Μισέλληνες. Οι δανειστές όμως δεν ενδιαφέρονται για μια άλλη χώρα, ιδιαιτέρως όταν η ίδια δεν ενδιαφέρεται για τον εαυτό της. Οι επενδύσεις και η βελτίωση του Ελληνικού βιοτικού επιπέδου είναι τριτεύουσες μπροστά στην ανάγκη της απομάκρυνσης του Ελληνικού προβλήματος από τις αγορές και της δημιουργίας ενός “success story” για το δικό τους, μπουχτισμένο με την Ελλάδα, κομματικό ακροατήριο.
Η πρόταση Σόιμπλε για Grexit εξέφραζε αυτά ακριβώς τα συναισθήματα. Αν ενδιαφέρονταν, δεν θα ενθάρρυναν μια κυβέρνηση που ενίσχυσε τη διαφθορά, αποσάθρωσε υποδομές και απείλησε την ελευθερία του λόγου, ούτε θα χειροκροτούσαν όλο και πιο εκκωφαντικά κάθε πολυνομοσχέδιο που μετέτρεπε τη χώρα σε αποικία χρέους. Δεν θα έπλεκαν το εγκώμιο του Πρωθυπουργού, αν η χώρα δεν ήταν 15η σε απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων, που λόγω Brexit θα μειωθούν, ούτε αν αυτός είχε διεκδικήσει και απορροφήσει τα €86 δισ που υποσχέθηκε ο κ. Γιούνκερ για ανάπτυξη. Ενδιαφέρονται για άμεση επιστροφή χρημάτων, οραματιζόμενοι την ανταγωνιστικότητα με τη μετατροπή της χώρας σε φτηνό τουριστικό προορισμό και πηγή φτηνής εργασίας, όπως π.χ. η Πολωνία ή η Τσεχία.
Είναι άραγε το όραμα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας; Πιστεύουμε τόσο στην Ευρώπη ώστε να γίνουμε οι φτηνοξενοδόχοι και οι παραδουλεύτρες τους;
Η πραγματικότητα παραμένει πως ότι και να κάνουμε, δύο δρόμοι υπάρχουν για δημοσιονομική ανεξαρτησία: Έμμεση εγγύηση μέρους του Ελληνικού χρέους από την Γερμανία από τη μία και πραγματική ανάπτυξη από την άλλη.
Αν κάποιος κοιτάζει τον πρώτο δρόμο, αν το σχέδιο είναι να διαλυθούμε και να ελπίζουμε στη Γερμανική γενναιοδωρία, ας κοιτάξει το πρόσφατο παρελθόν για να βεβαιωθεί ότι πρόκειται για αυταπάτη. Οι Γερμανοί μόνο δύναμη καταλαβαίνουν, είχε πει ο Τσώρτσιλ.
“Δεν είναι δυνατόν να ζούμε σαν οικονομικοί δουλοπάροικοι του 18ου αιώνα, πληρώνοντας φόρους μόνο για να συντηρείται η διαφθορά.”
Η τελευταία ελπίδα αυτού του τόπου είναι να πάρουμε τον δεύτερο, δύσβατο δρόμο, την πραγματική ανάπτυξη, θέλουν δε θέλουν οι δανειστές. Ο δρόμος για την Ευρώπη δεν περνά μέσα από τον εφιάλτη μιας αποικίας χρέους και φτηνής εργασίας αλλά από μια ισχυρή χώρα που θα απαιτεί το σεβασμό των ετέρων της, όχι μια που θα επαιτεί τον οίκτο τους. Και για να φτάσουμε εκεί, πρέπει πρώτα να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια μας και βάλουμε τάξη επιτέλους στο σπίτι μας.
ΥΓ. Μπορείτε να ψάξετε τις λέξεις του κειμένου μια μια. Να μιλήσετε για το Ναζιστικό παρελθόν της Εσθονίας, ή να δείτε «φιλελέ» επίθεση στο Μοσκοβισί (το κείμενο γράφτηκε πριν τον πανηγυρικό του στη Βουλή). Αλλά αυτά είναι απλώς λόγια και τουίτς για να περνάμε το χρόνο μας καφενειακώς. Μη χάνετε το χρόνο σας. Είναι πολύτιμος και έχουμε ξεμείνει όλοι. Εκτός εάν κάποιος έχει προσωπικό συμφέρον στη διατήρηση του status quo, τότε οφείλουμε όλοι να αναλογιστούμε πως ο εκμοντερνισμός και η απαλλαγή από τη διαφθορά δεν προδίδουν κανένα παρελθόν, αριστερό ή δεξιό, και καμία ιδεολογία και δεν μπαίνουν σε συζήτηση. Δεν είναι δυνατόν να ζούμε σαν οικονομικοί δουλοπάροικοι του 18ου αιώνα, πληρώνοντας φόρους μόνο για να συντηρείται η διαφθορά. Ούτε είναι δυνατόν να λύσουμε πολιτικά προβλήματα του 21ου μιλώντας με όρους ιδεολογιών του 19ου. Η Τουρκοκρατία πέρασε, ας την ξεπεράσουμε επιτέλους. Η ανεξαρτησία μας, όχι με λεκτικές επαναστάσεις και τσάμικα στο Σύνταγμα αλλά με μια επανάσταση του κοιμισμένου και αποσυντονισμένου από τους πολιτικούς τακτικισμούς μυαλού μας, η κληρονομιά μιας δυνατής χώρας, είναι το λιγότερο που χρωστάμε στην επόμενη γενιά.