Kι όμως, πίσω από τα γνωστά σε όλους μας χρώματα των φαναριών υπάρχει μια εξήγηση που φαίνεται κάτι παραπάνω από λογική. Η ιδέα δηλαδή ότι το κόκκινο προστάζει να σταματήσουμε και το πράσινο να ξεκινήσουμε δεν είναι απλώς συνειρμική. Όπως το γεγονός ότι μας έχουν διδάξει από παιδιά, πως το κόκκινο σηματοδοτεί τον κίνδυνο, ενώ το πράσινο την ασφάλεια.
Με ποια κριτήρια όμως επιλέχθηκαν εξαρχής τα συγκεκριμένα χρώματα για τις διάφορες ενδείξεις των φαναριών στο οδικό δίκτυο; Γιατί δεν θα μπορούσαν να ήταν πιο σπάνια χρώματα, όπως για παράδειγμα το τιρκουάζ ή το λιλά; Κι όμως, όλα έχουν την εξήγησή τους.
Η ιστορία των φαναριών
Τα πρώτα φανάρια δημιουργήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω της αύξησης της τουριστικής κίνησης στους δρόμους τη δεκαετία του 1920. Ανησυχώντας για ατυχήματα, διάφορες πόλεις σταδιακά εγκατέστησαν φανάρια κυκλοφορίας, τα οποία θύμιζαν περισσότερο μικρούς πύργους, προκειμένου να διευκολύνουν την πορεία των αυτοκινήτων.
Οι αξιωματικοί που επάνδρωσαν τους μικρούς πύργους, χρησιμοποιούσαν σφυρίχτρες και κόκκινα, πράσινα ή πορτοκαλί φώτα για να υποδείξουν στους οδηγούς πότε πρέπει να σταματήσουν και να πότε να ξεκινήσουν.
Το 1920, ο Γουίλιαμ Ποτς δημιούργησε το πρώτο τρίχρωμο σήμα κυκλοφορίας τεσσάρων κατευθύνσεων. Η εν λόγω πατέντα, βοηθούσε τους οδηγούς να παραμείνουν ασφαλείς ακόμα και στις διασταυρώσεις.
Η ιστορία πίσω από τα χρώματα των φαναριών
Προτού υπάρξουν φανάρια για τα αυτοκίνητα, υπήρχαν σήματα κυκλοφορίας για τα τρένα. Στην αρχή, οι σιδηροδρομικές εταιρείες χρησιμοποιούσαν το κόκκινο προκειμένου να υποδείξουν τη στάση, το λευκό για το ξεκίνημα και το πράσινο για να επισημάνουν τυχόν κινδύνους. Όπως μπορούμε να φανταστούμε, οι οδηγοί των τρένων αντιμετώπιζαν προβλήματα με το λευκό χρώμα, το οποίο τη νύχρα, θα μπορούσαν εύκολα να το μπερδέψουν με το φως των αστεριών. Έτσι, οι σιδηροδρομικές εταιρείες τελικά επέλεξαν το πράσινο χρώμα να σηματοδοτεί την έναρξη του τρένου.
Και καθώς διακρίνεται αρκετά εύκολα σε σχέση με τα υπόλοιπα χρώματα, και μάλιστα καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας, το πορτοκαλί συμφωνήθηκε να σηματοδοτεί πότε τα τρένα έπρεπε να κινούνται με προσοχή. Έτσι λοιπόν παραμένουν τα πράγματα μέχρι και σήμερα.
Γιατί επιλέχθηκε το κόκκινο για το σταμάτημα
Το κόκκινο είναι το χρώμα με το μεγαλύτερο μήκος κύματος. Αυτό σημαίνει ότι καθώς ταξιδεύει μέσω των μορίων του αέρα, διαχέεται λιγότερο από άλλα χρώματα, οπότε μπορεί να φανεί από μεγαλύτερη απόσταση. Αυτός είναι και ο λόγος που το φως γίνεται κόκκινο καθώς ο ήλιος δύει.
Και παρόλο που το ανθρώπινο μάτι είναι πιο ευαίσθητο σε ένα κιτρινοπράσινο νέον χρώμα (εξ ου και η απόχρωση των γιλέκων ασφαλείας υψηλής ορατότητας), το κόκκινο, δύναται να το διακρίνει από ακόμα πιο μακρινή απόσταση.
Το πορτοκαλί από την άλλη πλευρά, έχει μικρότερο μήκος κύματος από το κόκκινο αλλά μεγαλύτερο μήκος κύματος από το πράσινο. Αυτό σημαίνει ότι το κόκκινο είναι ορατό από πάρα πολύ μακριά, το πορτοκαλί βρίσκεται κάπου στη μέση και το πράσινο, προκειμένου να το δούμε, χρειάζεται να βρισκόμαστε σε πιο κοντινή απόσταση σε σχέση με τα άλλα δύο.
Κι όμως, είτε το πιστεύουμε είτε όχι, το πορτοκαλί χρησιμοποιήθηκε κάποτε και για να σηματοδοτήσει το σταμάτημα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη σήμανση. Πίσω στη δεκαετία του 1900, ορισμένες πινακίδες στοπ ήταν κίτρινες επειδή θεωρούταν εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσεις μια κόκκινη πινακίδα σε μια κακώς φωτισμένη περιοχή.
Και καθώς όπως προαναφέρθηκε, το πορτοκαλί ξεχωρίζει όλες τις ώρες της ημέρας, στον σχολικό κώδικα, ορισμένα σήματα κυκλοφορίας, όπως και τα σχολικά λεωφορεία, εξακολουθούν να βάφονται με παρόμοιες αποχρώσεις.
Πηγή: RD